भांगरभूंय | प्रतिनिधी
“आगो उर्वी मोहिताक फाल्यां व्हरपाक येतलें, आं.” “कितें मोहिताक तुवें व्हरुंक ना? तो खंय आसा तर?” “आगो तुजेंच म्हऱ्यांत” “ना मोहित ना हांगा?”
वीणा आनी उर्वी सामक्यो जीवलग इश्टीणी. दोगांकुय एकमेकां बगर कशेंच जायनाशिल्लें. जेवण- खाण, आवडी दोगांच्योय एकूच. एकमेकांक फोनाचेर अभ्यास, एसायनमेंन्ट जें कितें आसा तें शेअर करप.
“जोर आयलो म्हूण म्हाका फोन कित्याक केलो ना?”
“हांव येता आशिल्लें…. न्हय.”
“आगो माँ आनी नंदनान रोखडेंच वखद दिलें.”
“म्हजी गरज ना तुका?’’
“सादो फोन केलो ना….’’ अशें म्हूण वीणान फोन कट केलो.
“आगो मात्सो सुसेग घे आतां. बडबड चालूच.”
“माँ म्हजेर उर्वी रागार जालां. पळय कितें…! तुजी इश्टीण दोन दिसांनी पडटलें जाग्यार.” माँन समजायलें. रोखडेंच वीणान उर्वीक माफ केलें. शाळेंत तशेंच कॉलेजींत दोगांचे घट्ट नातें जुळ्ळें. घरांत यो- वच आनी घरचीं, आवय- बापाय कडेन दोगांची इतली ओड. दोनुय वटांचे घराबे मोगाळ, मायेस्त, समजिकायेचे.
अशींच आशिल्ले कडेन दोगांच्याय लग्नाचो प्रस्न आयलो. उर्वीन आपलेंच न्हय सगळ्यांचेंच मनांतलें तांच्या मुखार मांडलें.
“वीणा सांग तूं जावशी म्हजी भावज?”
“पळय हा उर्वी तूं नस्ती नाती लांबोव नाका”
“खरेंच बाये! आमकां तू जाय. तुजे कितें म्हणणें सांगचें”
“उर्वीक केन्नाकाय रिजल्ट जाय आशिल्लो. इतले बरें भुरगें… मेळप कठीण.”
“सगळ्यांक सांबाळुन नातीं तिगोवन दवरतलें.” घरांत चर्चा बरीच जाली. नंदनाक मात विचारचें उरलें.
“माँ नंदनाक विचारलें तुवें?”
“ना गो बाय. बरोबर, ताका विचारप गरजेचें.”
“भैया तुका वीणा पसंत आसा मरे? लग्न जाता न्हय?”
“चडटी वाल म्हूण कोण मोडटात” नंदनान हांसत भयणीचें उतराक हयकार दिलो.
घरांतल्या वातावरणांत फुलांचो परमळ पसरलो. वारो तरेकवार फुलांचे तुरें घेवन दार वंदनवार आंब्या-पानांनी रोजांनी सजोवन गेलें.
गॅलरी, हॉल, कुडी, रांदचीकुड फुलांच्या परमळान नाचुंक लागली. मनांतली खोल परमळांचे रुप घेवन शेजारी पाजारी खोशयेच्या गितांच्या गायनांत रमले. दीस कशे धांवले कळ्ळेंच ना. माया म्हयन्यात लग्न जालें. सवकळीचें घर सगळी वळखीची. परकीपण खंयच नाशिल्लें. दोगीय इश्टीणीचे खोशयेंत चड भर पडली.
“काय बरें जालें पळयलें?”
“म्हाका तूं जायच आशिल्लें, नंदनाकूय!…”
म्हणटाच वीणा लजत भीतर गेले.
“आतीं कांय उपेग ना लजून, हांगा यो बेगीन.” सात- आठ म्हयने गेले आनी वीणान आपले वळखीचो बरो चलो उर्वी खातीर सुचयलो. दोगांय ताका बरीं वळखताली. श्रेयस.
श्रेयस उर्वी कडेन लग्न जालो.
वीणा आनी उर्वीन आपले इश्टागतीक खंयच मातुय बादीकार हाडुंक दिलो ना. वर्स, दोन वर्सा गेली. उर्वीन एक सोबीत चल्याक जल्म दिलो. उर्वीपरस तो वीणाकच आपली ‘मम्मा’ म्हणटालो. उर्वीक आपली इशटीण आपल्या पुताची जतनाय घेता तें पळोवन अजाप आनी अपुरबाय दिसताली.
“अशें कशें हें इतलें गुणी? इतलें सादे– सरळ कोण आसुं येता? कितें? राग, द्वेश नाशिल्ली ही म्हजी भावज..!’’
नंदनान ह्या जल्मात बरेंच पुण्य केल्लें आसतलें म्हूण ही बायल नशीबांत आयल्या. म्हणटां म्हणटां मोहित केन्नाच पांच वर्साचे जालो. उर्वी नोकरेक लागून दिसभर कामांत गुल्ल उरतालें. वीणा आनी मोहिताचें दोगांचे बरेंच पट्टालें. खेळप, शिकप, शाळेंत व्हरप – हाडप उर्वीच्याच वाट्याक पडिल्लें.
“तुका बेजार कित्याक येना?” वीणा खूब फावट उर्विक विचारतालें. उर्वी फकत हांसतालें. मोहित म्हजोच तो. दोगूय इश्टीणी मदीं केन्नाच वादच ना.
त्या चार- पांच दीस सेगीत वीणा मोहिताक आपल्या घरा घेवन वतालें. दनपारचें वतनाच सरळ व्हरतकच उर्विक मात घर रिकामें रिकामेंशें दिसतालें. सोमार दिसाय अशेंच दनपरां घेवन गेलें… अशें समजून उर्वी जेवंक बसलें. घरांत आनी कोण नाशिल्ली. एकटेंच जेवता इतल्यान फोन…
“आगो उर्वी मोहिताक फाल्यां व्हरपाक येतलें, आं.”
“कितें मोहिताक तुवें व्हरुंक ना? तो खंय आसा तर?”
“आगो तुजेंच म्हऱ्यांत”
“ना मोहित ना हांगा?” जेवणाच्या ताटावेल्यान तें फटकन उठलें. “मोहित, मोहित” म्हूण तांणे उलो मारलो, पूण मोहित खंयच दिसलो ना. “मम्मा” म्हणत मोहित रोखडोच धांवन येतालो. वीणा आनी श्रेयस घरा पावली. घर पालथे घालें. सटकन उर्वीचे तकलेत आयले वेलेकुडीत बी..
वेलेकुडींतूच लिपिल्लो मोहित सदांचे आलमारींत. दार बंद जाल्ले. तें कशेंच उकते जालें ना. भितरल्यान खिळी लायिल्ली.
परतून हांगां केन्नाच लिपचो ना, म्हणपाचें उर्वीक सांगिल्लें. दार फोडलें ध्यान लावन बशिल्लो मोहित. उर्वी थंयच धर्तरेर पडलें. “कितें जाले?” कोणाक समजुवचे आदीं दोगुय इश्टीणींनी एकमेकांक घट्ट वेंग मारली.
“तुवें कांयच … करुंक ना. तुजी चूक न्हय गो.” दोगांयच्या दोळ्यांत समुद्रांतलें वादळ, ल्हांरां आनी खारें उदकांचे हुंवार दिसलें.
चुकलें हांव …. म्हजेच अशें हे अवतीकायेत आसतना अप्रूप घडलें. उर्वीक घुंवळ आयल्ली, पूण बरी खबर मेळ्ळी. दोतोरान सांगले “उर्वि इज प्रेगनंट”.
“कसलें दुख आनी कसलें सुख”. म्हयने भर भर पावलां मारीत गेले. उर्वीगेर तसोच सोबीत चलो जल्माक आयलो. पूण उर्वी… केदें… कित्याचें घडिल्ले? म्हयनो पूर्ण जाल्लो. “उर्वी हो तुका…’ म्हूण ताणें आपले होटयेंतलें भुरगें वीणाचे होटयेंत घालें.
दोगांय अशींच एकमेकांची तोंडां पळयत रावलीं……
“हां कितें…! अशें कितें करता?”
“म्हगेर आयलां खरो पूण तुजो… मोहित” वीणाक मान्य नाशिल्लें, पूण उर्वीचे मन, काळीज, माया, मोग… आनी आपलेपण. “बरें, म्हजोच म्हूण” अशें म्हणून उर्वीन ताका सोपूत घालो. दोगुय इश्टीणी नणंद आनी भावजेचें प्रेम पळोवन घोवाक मात प्रस्न पडिल्लो!
“हें अशें कशें घडुं येता? करता करविता… कोण वेगळोच आसा. आमी फकत निमित्त, निमित्त्याक कारण जावन बसतात… म्हणटात तेंच खरें!!!’’
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
