भांगरभूंय | प्रतिनिधी
काणी चिंतून येयात…..नवी काणी … नवी काणी…… म्हणत भुरगीं घरा वतकत येवजीत रावलीं. मनांत जायतें येवन गेलें. पूण, काणी घडोवची कशी तें सारकें समजना जालें. तांतुंतली रेवा आनी रायन मोठीं शाणीं. ती ल्हवु आपल्या घरांतल्या पुस्तकांच्या शेल्फां कडेन धांवली. तातूंत एक तरी काणी मेळटली अशें तांकां दिशिल्लें. पूण तशें जालें ना. पुस्तकां मात पळोवन तांकां भोव खोस जाली.
“आमगेर कितलीं पुस्तकां आसात. हांवें मात तांकां हात लेगीत लायलो ना.” रेवान मनांत म्हणलें. “कितलें पिशें हांव सगलें आसा घरांतच…” मम्मा ताका जायते फावट सांगतालीं. “रेवा शेल्फांत पळय, पप्पान तुजे खातीर नवी पुस्तकां दवरल्यांत दिसता “.
” पुस्तकां?…म्हणत हांव बेजारतालें. आतां म्हाका कळ्ळें, हांगा कितें भरलां तें”. रेवा दोळे मोठे करुन काणयांची पुस्तकां उस्तुंक लागलें. कितली सुंदर पुस्तकां आरमारीत भरिल्लीं.
“व्वा! दुदी!… हळडुवीं केळीं, पांचवी पेरां, हांची आनी काणी ?…!” रेवा बोल्सांत घाल्ल्या चण्यांवरीं पुस्तकां पळयतां – पळयतां पानां हे वटेन ते वटेन करत हांसत रावलें. पूण तांणें एक शाणेंपण केलें. चित्रांत जें कितें ताका दिसलें तें तांणें मनांत दवरलें. ताचेरुच एक काणी बरोवपाचें थारायलें. येवजीतां येवजीतां एक काणी घडली. पुस्तकांच्या राशींतली पुस्तकां ताचे बरोबर उलोवंक लागलीं.
“कितें आमी जाय, काय चित्रां?”
“कोणाक सोदता , आमकां कांय आमच्या गुणाक?”
“तुमकां उलोवंक येता? मागीर आमच्या बरोबर यो”.
रेवान सट्कन एक पुस्तक आपल्या हातांन उबारलें आनी लागले चलपाक. हे वटेन सांजवेळ मेरेन रायनान आपले मावशेचो जीव खालो..” एक काणी सांग. आजच जाय”
” बरें, बरें . सांगतां मागीर “. रात जाता म्हणल्यार ताका न्हिदचे पयलीं काणी जाय आशिल्ली. म्हूण तांणें मावशेची फाट सोडली ना. निमाणे मावशेन म्हणलें “यो काणी सांगतां”.
इतल्यान तिका फोन आयलो ताकतिकेन ती भायर सरुन गेली. आतां मात रायनाक दुसरी वाट दिसली ना.
तांणें मनांत म्हणलें ” आपलें काम सदांच आपणें करप.” केन्ना फाल्यां करप ना. ” Tomorrow never comes” .
“सगलो दीस हांवे फुकट घालयलो. चुकलें म्हजें” रायनाक वायट दिसलें. तरी तांणें मनांत म्हणलें, “आयची रात आनी फाल्यांची सकाळ. हांव काणी बरयतलोच”.
वाटेर ताका रेवा मेळ्ळे. रेवान ताका घडिल्ली गजाल सांगली. म्हणल्यार ” आज म्हाका काणी सांगपाची गरज ना” रेवान आज काणी सांगपाची तयारी केल्ली. रेवा सांजवेळा बायुलागेर पावलें. तें सामकें खोशी दिसलें. इतल्यांत बायुलाची बावली उलयली.
“आतां तुमी सदां नवी काणी घेवन येवचें . दर एकट्याक काणी सांगपाक आवडटलें.”…
” हय, पूण काणी घडोवप कशी?!” रायन,
भुरग्यांनी बावलेक विचारलें.
“बरें तशें जाल्यार हांवें माकोडमाम, मुंगुसाची काणी सांगिल्ली याद करात, तुमकां कळटलें.”
म्हणलें बावलेन. मागीर बायुलाचे बावलेन तांकां खूब काणयो सांगता म्हणलें. भुरगीं सगलीं नाचपाक, हांसपाक लागली.
“देव बरें करुं” म्हणलें रायनान. सगली खोशयेन घरा आयलीं.पूण घरा वतना ती एकच बडबडटालीं ” हाचे फुडें आमकां जायत्यो काणयो आयकुवपाक मेळटल्यो…” बरीच मजा करपाक मेळटली.
बायुलाचे बावलेन सांगिल्यो काणयो आमी एकामेकांक सांगत रावया.
“हय, आमकांय काणयो सांगपाची संवय लागतली. काणी आयकुवप, वाचप आनी उपरांत सांगप.”
बायुलाचे बावलेची ही आयडिया भुरग्यांनी घट मतींत दवरली. बावलेन सांगलें, शेकड्यांनी वर्सां आदि पाठांतर करीत करीत याद दवरताले. श्लोक पाठांतर,म्हणी, कवनां पाठ करताले. रुशी मुनी कांय जाण आपल्या शिश्यांक बुद्धिमान करताले. तांची स्मरणशक्त वाडयताले. आज आमी मेमरायझ करप म्हणटात तशें. तशें समजुन घेवन आमी पाठ करुं येता.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
