भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आतां पावस सोंपून शिंयाळें आयिल्लें. सोमू शाळेक वचचे पयलीं चुली कडेन बसून धग घेतालो. धग घेता घेता ताणें आवयन दिल्ली च्या घेता आनी पोट भरून पोळे खाता. ताका ते आवडटात. आनीक एक, आनीक एक करून तो गरम गरम पोळे खाता आनी आवयच्या पदराक हात पुसून शाळेक वचपाची तयारी करता.
‘‘आई, चंद्रशेखराचो बाबा आयज आमकां व्हरपाक येतलो. शाळा सुट्टकच. वचों मुगे हांव?,’’ सोमू आवयक विचारता.
‘‘तेचो बाबा येतलो जाल्यारच वच, पुलावयल्यान दोगूय चलत बी वचोनाका हां. धपटितलें धरून तुमकां,’’ आई भंय घालता.
‘‘ना गे आई… खरेंच तेचो बाबा येतलो. म्हाका तेंगेर वचपाक आवडटा,’’ सोमू सांगता.
‘‘खबर आसा म्हाका तुका तेंगेर वचपाक कित्याक आवडटा तें,’’ तेची आई हांसता.
चंद्रशेखरागेर वचपाच्या उमेदीन सोमू केन्नाकाय शाळा सुट्टा तेची वाट पळयता. तेचे दोळे जनेलाच्या भायर लागलेले आसतात. चंद्रशेखराचो बाबा येतलो आनी आमकां दोगांकूय व्हरतलो अशें तो येवजीत आसता.
चंद्रशेखर मराठी उलयता. तो महाराष्ट्रांतलो. तेचो बापूय कामा निमतान गोंयांत येयलेलो आसता आनी सोमूच्या बाबाचो तो इश्ट जाल्लो आसता. तो लागींच्याच बोटी बांदपाच्या कंपनींत काम करता. जेवणाच्या वेळार तो आपल्या पुताक म्हणल्यार चंद्रशेखराक व्हरपाक येता, तसो केन्नाय सोमूकय व्हरता.
कंपनीचो गोंगो वाजतकच सोमूक केन्ना काय शाळा सुट्टा काय जाता. शाळेची घंटा वाजतकच तो कुसूमबाईक ‘टाटा’ करीत चंद्रशेखराचो हात धरून दुर्गाच्या भायर वचोन उबो रावता.
‘’चंद्रशेखर हो पळय तुजो बाबा येता,’’ पयस सायकलीन येवपी व्यक्ती कडेन बोट दाखयत सोमू म्हुणटा.
‘‘नाही रे तो माझा बाबा नव्हे, आमची सायकल हिरव्या रंगाची आहे,’’ चंद्रशेखर म्हुणटा.
कंपनीच्या कामाचे लोक सायकलीन जेवपाक घरा येतात. सोमूक तो अनवळखी मनीस चंद्रशेखराचो बाबाच कसो दिसता. पूण चंद्रशेखर तेका समजयता.
चंद्रशेखरान हिरव्या रंगाची सायकल म्हुणल्या म्हुणटकच तो पांचव्या रंगाची सायकल येता काय पळयता आनी कांय खिणां भितर तेचो बापूय खरेंच येता. आतां मात आपूण चुकचो ना असो खर विस्वास दवरून तो परत चंद्रशेखराक पांचवे सायकली वटेन बोट दाखयता आनी दोगूय उडक्योच मारपाक लागतात.
चंद्रशेखराक सोमूची संगत आवडटा. आपल्या घरा व्हरोन तो तेच्या वांगडा खूब खेळटा आनी सांजे आपलो बापूय कामाचो सुट्टकच तेका सायकलीन परत तेच्या घरा हाडून सोडटा.
‘‘बाबा, मगाशी ना तुमच्या सारखा दिसणारा एक व्यक्ती सायकलवरून येत होता. सोमूला वाटले की ते तुमीच म्हणून,’’ चंद्रशेखर आपल्या बापायक घडिल्ली गजाल सांगता.
तेन्ना फाटल्यान ब्रकेटाचेर बशिल्लो सोमूय तेंच्या वांगडा हांसपाक लागता.
‘‘काका, खरेंच तो सारखो तुज्या सारकोच दिसतालो हां… पूण मागीर म्हाका कळ्ळें की तो तूं न्हू म्हूण,’’ सोमू आपल्या मनांतलें सांगता.
‘‘हो रे! आमच्या कंपनीचा युनिफॉर्म सगळ्यांचा एक सारखाच आहे ना, म्हणून तस होत कधी कधी,’’ चंद्रशेखराचो बापूय सोमूची बाजू घेत सांगता.
उलयत उलयत ते पुलाचेर पावतात. तेन्ना सोमूक आपूण उंचाये वयल्यान वयता हाची जाण जाता. आईन सांगलेलीं उतरांय तेका याद येता आनी इतल्यान सुमन घरा पावलें काय हे विशींय तो चित्ता.
पूल हुपले उपरांत चंद्रशेखराचो बापूय सायकल थांबयता आनी सोमूक फाटल्यान सांसपिता.
‘‘बाळा, काय झाले? तू गप्प का राहिलास,’’ चंद्रशेखराचो बापूय सोमूक विचारता.
सोमू इतलो वेळ आपली भंयण सुमनाचें चित्ता चित्ता, चंद्रशेखर आनी ताच्या बापाय वयल्यान तेचें लक्ष उडटा. तें कळटकच तो ‘‘कांय ना, कांय ना काका’’ म्हणत, परत तेंच्या उलोवण्यांत सामील जाता.
सायकल मुखार वयता वयता, मुखार बशिल्लो चंद्रशेखर कांपीण वाजयता. सोमूक आपल्याकय कांपीण वाजोवंक मेळपाक जाय आशिल्ली अशें दिसता आनी परत चंद्रशेखराचो बापूय थांबता आनी सोमूक विचारता.
‘‘काय रे सोमू तू मध्येच गप्प गप्प का असतोस. बर वाटत नाही काय बाळा तुला… चल पुढे येवून बस…’’ अशें म्हणत तो तेकाय मुखारल्या दांड्यार बसोवन सायकल मुखार व्हरता.
सोमू हळूच आपलो हात कांपिणे मेरेन व्हरता आनी कांपीण वाजयता. तेका खूब उमेद जाता. चंद्रशेखर आनीक तो मजा करीत करीत तेच्या घरा पावतात. कांपिणेचो आवाज आजून मेरेन तेच्या कानांत घुमता…
चंद्रशेखर ताच्या बापायच्या कंपनीच्या इमारतींत रावतात. तीन माळयांची इमारत आनी चंद्रशेखर तिसरे माळयेर रावता. आयिल्ले खेपे सोमू चंद्रशेखराच्या पयलीं तांच्या फ्लॅटा मेरेन पावता.
‘‘काका म्हाका आमच्या काजूंत, दोंगराचेर बी चलपाची संवंय आसा न्हू, म्हणून हांव बेगीन पावतां. काका अनू काजू येतल्यो तेन्ना हांव चंद्रशेखराक आमच्या काजूंत व्हरों?,’’ सोमू तेच्या बापायक प्रस्न करता.
‘‘हो ना! मी सुद्धा येणार हां.’’ तेच्या बापायन हयकार दितकच तो खोशी जाता.
चंद्रशेखर आनी सोमू मान्न्यांत वचून हात पांय धुता म्हणसर तेंचे खातीर भायर जेवण तयार जाता. चंद्रशेखराची आवय सोमू खातीर खास करून जोंदळ्याची भाकरी आनी मसाला भात करता.
दोगूय देवाक नमस्कार करून जेवणाचेर ताव मारपाक सुरुवात करतात. चंद्रशेखराची आवय तेंकां कितें जाय कितें नाका तें पळयता आनी उपरांत तेंकां खावपाक खीर दिता. सोमूक ती खीर खूब आवडटा.
‘‘काकी, आमगेर चवथीक असली खीर करतात. म्हाका खूब आवडटा ती. काकी तुमच्या गांवांतूय चवथ आसता गे?,’’ सोमू विचारता.
‘‘हो तर… आम्ही दर वर्षी गावाला जातोना. चतुर्थीला.,’’ चंद्रशेखराची आवय सांगता.
‘‘तुमचे कडेन चंद्रशेखराचे काका, काकी आनी तेंचीं भुरगीं येतात?,’’ सोमू विचारता.
‘‘हो!,’’ काकी सांगता.
‘‘चंद्रशेखर चवथीक मज्जा न्हू रे… सगळीं येतात आनी सगळ्यां वांगडा खेळपाक मेळटा,’’ सोमू चवथीच्यो यादी काडीत सांगता.
चंद्रशेखरूय तेका आपूण चवथीक कशी मजा करता तें सांगता. उलयता उलयता दोगांकूय न्हीद लागता.
कंपनीचो गोंगो वाजता. चंद्रशेखराची आवय तेंकां दोगांकूय उठोवपाचो यत्न करता. सोमू न्हिदेंतूच कांपीण वाजयिल्ले वरी करता आनी मुमुरखोच हांसता.
इतल्यान चंद्रशेखराचो बाबा
इमारती सकयल येवन कांपीण वाजयता ती तेंच्या कानार पडटा. दोगूय
उडटात आनी सायकलीच्या मुखारल्या दांड्यार वचोन बसतात. सोमू आनी चंद्रशेखर आत्र्या-पयऱ्यान कांपीण वाजयतात.. सोमू कांपीण वाजयत आपल्या घरा पावता.
(मुखार चलता)
संजय बोरकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
