पावस

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

काळ आयिल्लो, ताका वेळ कितें आडायतलो? पावस असोच पडटा….दर वर्सा पडटा……पूण रूपेशाच्या जिवितांतलो पावस खाशेलो दाग दिवन गेलो.

पावस आनी गडगड… मदींच जोगलां झगलावतालीं. अशा भिरांकुळ वातावरणांत रुपेश चलत वतालो. पावसाची ताका मात्तुय भिरांत दिसनाशिल्ली. झापाझप पावला मारतना उदकाची मजा घेतालो. कितलें सोबीत दृश्य दोळ्यां मुखार उबें. अरे व्वा! कॅनवास घेवन कोरांतून दवरपाचें. अशेंच एक विवीध रंगानी रंगयिल्ले चित्र ताणें आपल्या काळजाच्या घरांत बंद केल्लें. जाय तेन्ना कुपींतलें भायर काडून तो सुखाचे खीण अणभवतालो. पूण घरची सगळीं ताचेर व्हडलीशी खोशी नासली. देखून तांणे तो विशयच बंद केल्लो. उलयल्यार ताका आवडना आसतनाय कांय वेळा मुद्दमूच विशय उस्तून काडून निवेदिता ताका थोमणें मारता काय आपलेपण दाखयता म्हणपाचे समजनाशिल्लें.
सेगीत चार दीस पडिल्ल्या पावसान ताच्या मनांच्या पुस्तकांच्या पानांक एक- एक करून उगडपाक लायिल्लें. “पावसा थेंबे कांय…. ओथेंबे!” रंजना एकार एक प्रस्न थांबयनासताना विचारपाक लागिल्लें.
पांचवीचार पानां, ती झाडां, मुळां, माती आनी तो पावस कुडींतल्यान झिरपता अशें तांणे अणभवलें.
‘गितां….आयज खंयची सिनेमांची आयकुया?”
‘पयली परिक्षा, मागीर पदां.’
‘आसुं चल या पावसांत भिजत रावया’.
‘कितें! पिशें लागला म्हणटले आमकां’
हय लागलाच, पावसाच्या वाऱ्याचे त्या जोगलावणी करपी कुपांचें.
“काय बरी कितली! सोबीत, सौदर्यवती सैमाकळी”.
“जालें, तुजे सुरवात म्हाका म्हणटा?”
“स्वताक कितें मिस वर्ल्ड समजता?”
‘कित्याक समजुचे न्हय? आनी खरेंच जालें तर!
‘म्हजे कडेन लग्न – पोक्यो फोगेटी थारतल्यो’.
‘विशय बंद. पदां..सिनेमांतली नवी न्हय ओल्ड सॉग्स”.
इतले मजेंत सुखांत …..आनी पावसाच्या त्या दडकांत चिप्प भिजलीं तरी आपल्याक स्वताक सांबाळत जापसालकेन रावलीं.
तरणाटे दोन जीव नव्या आंकऱ्यावरी झाडाचेर दिसताले. पानांन पान, फुलान फुल कळयेच्या रूपान लेगीत आपल्यो शीम मेरो राखून सैमाच्या परमळांत गुल्ल जावन कॉलेजीत यो- वच करीत पावसाच्या हुवांरात आपल्याक सैमाच्या केळवणीक अंतरमनांतल्यान धादोशी जीण जगताली.
दोंगुल्लेची त्या काजी मुळांतली धोडकां खातना स्वता पळयलीं. घरांतल्या प्रदीप भाईन आनी दोगांचे गुपीत घरच्या मेरेन पावलें. कांय म्हयन्यानी प्रिन्सीपलाच्या कानार गेलें. दोगांच्या घरच्याक आफोवन सांगचे आदिच दोगांयच्या आवय बापायची मान्यताय कळ्ळी.
श्रावणांतल्या पावसांत आनी अळम्यांच्या फुलपांत नव्या सरभोंवतणीची देवीचे वरदानान हांसत खेळत नाचपांत गितांचे सूर पानार पान गायतना दिसले. रांगोळी इंद्रधनुनी रंगोवन वडयली.
स्वच्छंद स्वता सर्वागी श्रृश्टी सौंदर्य तोखेतना अणभवतना दोगुय जाणां नवी सपनां सपनेवंक लागली. दोगांनी एकामेकांच्या सांगातान जीण जगपाचे सोपूत घेतले.
फुल पाकुळ्यावरी दोन चंचल जीव. केन्ना फुलां- फुलांचेर पाखाटे लावन उडपाची धिटाय बाळगुवपाचे यत्नात एक एक पांवडो चडपाक लागले. पावसाच्या दर थेंब्यात एकठावली वचनां आनी मनांचे मोर.
पावसान आमकां जोडली, नात्यांत गुंसली, पाकळ्यांनी फुलोवन आव्हानांक स्विकारपाक रसरसाण ओतली. कशे दोन जीव. जीण एकमेकांक चिंतनात बांदून गेली.
“तुजें खातीर म्हजी जीम ओंपतलें!
“हांवूय तुजे बगर जियेवंक शकचो ना”. दोन सुकणीं आनी तांचे भिरें
नियतीच्या आराखड्याच्या बांदावळीत ध्येयाची मुळावणां आंखपाक लागलीं.
“फुडली शिकपा! उच्च शिक्षणांबगर फुडार ना!”
“म्हाकाय पदवी शिकप पूर्ण करूंक जायच”. सैम ह्या तरणाटे वयार आफोवन व्हरतालो. केन्ना वेळेर, दर्या देग नियाळटाना, केन्ना तळ्यांतल्या साळकांच्या कोरा तुस्त करताना. केन्ना धर्तरी मळबाची घट्ट बांदिल्ले गांठवलाक तोखेतना, तर सुर्याच्या लखलखीत उजवाडाक स्वता कडेन उर्जा आकर्शीत करतना, म्होवाळ कळ्यांतलें म्होंव, फुलांतली सपनांची रांगोळी, पानांतली पाचवीसाण तिगोवन दवरत चलपाचें, पावलान पावल पानवेली चडटना पळोवन ल्हारांवरी धोलतालीं…..आव्हानच तें तांचे पिरायेर
दोगांयचे डिग्रीचें निमाणें वर्स गांठी भेटी चालूच आशिल्ल्यो. अशेच एके रातीं आकांताचो पावस, झोडमोडो वादळ… चक्री वादळच तें.
घराची छप्परां उडलीं.. घरां मोडलीं, भाटां- बेसांची नासधूस जाली. उटंगाराचो पावस…हाय अलर्ट. दर्यादेगे वयलो वाठार रॅड अर्लट. घरां सोडून धांवपाची वेळ. तातूंत शेतां भाटांनी दर्या उदकां ओंकपाक लागलो, घरांची घरां व्हांवलीं. अशी बुडटी कोणेच पळोवंक नाशिल्ली.
त्याच खिणांत तरणो जीव. जिणेचो आत्मो, वारें, उदक,, स्वास – उस्वासात आडकलो. नेटाच्या हुंवाराच्या ल्हारांचेर नाचत- गायत उडलो. खांब्यान आडायलो वण्टीन थांबयलो. झाडांच्या वेलींनी वेलांटी घाली, तरी नेटान……पावसान ओडून व्हेलो. बुडटी….पावस….. खूब सोदलें…..नेव्हीच्या आदारान दर्या , तळीं, बांद झोडपून काडले.
काळ आयिल्लो, ताका वेळ कितें आडायतलो? पावस असोच पडटा….दर वर्सा पडटा……पूण रूपेशाच्या जिवितांतलो पावस खाशेलो दाग दिवन गेलो.
शिक्षणाच्या …..फुडल्या वाटेर जायत्यो चलयो ताचे बरोबर लग्नाक तयार जाल्ल्यो. पूण ना. रूपेश………. पावसाची वाट पळयतालो. त्या पावसाची……त्या रेब्याची! त्या तांबडे मातयेची. जंय दोन जीव आपसूकच एक जाल्ले….कसल्याच आकर्शणा बगर ….कसल्याच आशे बगर निर्मळ मनांच्या जोडीचेर, भाव विश्वांतल्या नियतीच्या रेशमी धाग्यांनी बांदिल्ले. गितांनी, खळखळीत धांवतल्या झऱ्यांनी खेळत कानांत, मनाच्या आयदनांत गोठयत सुखाच्या चान्न्यांत जियेवपाक धादोसकायेची शिल्पा बांदिल्लीं. पावसाक पिशांत काडून पावसाच्या दर…..खिणांत रूपेश आपल्या जोडीदाराचो सांगात अणभवतालो. पावस! पावसाळो, पावसाची पीरपीर, पावसांचो परमळ! पावसाचो पांजरो पावशी कुपां धुकलून वाऱ्यार नेटान उडपाचें देखीत घुस्पत वतालो.

विजया शेळडेकार
91467 91523