पाप ते परपीडा

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन- 54

तुकोबा म्हणटात – “पाप ते परपीडा”. जाणून वा नकळटां दुसऱ्यांक त्रास दिवप हें पाप. पूण आमचो दिसपट्टो अणभव आमकां कितें सांगता? कितले फावटीं आमी नकळटां दुख्ख दितात आनी आमकां ताचें भान लेगीत नासता! दुसऱ्यांक शारिरीक, मानसीक वा भावनीक त्रास दिवप म्हणजेच पाप. इतलें स्पश्ट, इतलें सोंपें!

आमी आमच्या दिसपट्ट्या जिवितांत पळयतात – रस्त्यार गाडी चलयतना हॉर्न वाजोवन आड्डपी, ऑफिसांतल्या वांगड्यांक ल्हान ल्हान चुकां खातीर हिणसावपी, शाळेंत भुरग्यांक लायनींत धुकलपी… हें सगळें परपिडा न्हय? आमी घडये “व्हडले पाप” करीनात आसूं येता, पूण हेरांक जावपी ल्हानशी असुविधा लेगीत आमचे वागणुकेक लागून जाता आनी तेंच तुकोबाचे नदरेन पातक थारता.

आमचे कॉलेजींत एक चलो आशिल्लो – सदा. तो बुदवंत आसलो, पूण इश्टांची फकांडां करपाची ताका सदांच संवय आशिल्ली. एक फावट ताणें सगळ्यां मुखार एके शांत, अभ्यास करपी चलयेच्या इंग्लीश उच्चारा विशीं व्हडल्यान फकांडां केलीं. वर्गांत हांसो फुटलो, पूण चलयेचे दोळे दुकांनी भरले. त्या दिसा उपरांत वर्गांत उलोवपाक तिका भिरांत दिसताली. सदाक दिसलें ताणें फकत फकाणां केलीं, पूण प्रत्यक्षांत ताणें तिचो आत्मविस्वास तोडलो. हीच परपीडा – हांसत खेळतूय आमी दुसऱ्यांच्या काळजाक दुखयतात.

एकदां एके मावशेन लोकल ट्रेनींत बसपा खातीर मुखार उबें आशिल्ले चलयेक धक्को दिलो. ती चली पडटा पडटा वांचली. मावशेक सीट मेळ्ळें! प्रवाशांनी हांसून म्हणलें, “मावशे, तुकोबाक मेळपाक गेल्यार ते खात्रेन म्हणटले – पाप ते परपीडा, सीट मेळ्ळी तरी!”

तुकोबान “हें पाप” म्हणलें तेन्ना तो फकत व्हडलो गुन्यांव वा हिंसक वागणूक अशे ते गृहीत धरनाशिल्ले. दुसऱ्यांक तुच्छ म्हणप, दुर्लक्ष करप, उपेक्षा करप, हेरांक मजत करप ना – ही पसून एक परपीडा. कोणाक मुद्दाम मारलो ना जाल्यार लेगीत तांचो हक्काचो न्याय, ताची संद आनी स्वाभिमान झोमून घेतलो तरी तेंय पापूच.

देखूनच तुकोबाचो विचार आयज लेगीत म्हत्वाचो आसा. सोशल मिडियाचेर आमच्या उतरांनी आनी टिप्पण्यांनी कोणाक कितले दुखोवंक शकतात तें आमी पळयतात. देवळांत, तिर्थथळांचेर वचून प्रायश्चित करून पाप धुवन वचना. तें ना जाता आमचे दिसपट्टे वागणुकेंतल्यान.

शेवटाक इतलेंच – आमी दुसऱ्यांक खोस दितात काय त्रास दितात? खरो कसवटेचो प्रस्न आसा.

 ह भ प देवदत्त दिगंबर परुळेकर