परिक्षा

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अश्यो कितल्योश्योच राती प्रिया न्हिदलें ना. केन्ना बापायच्या यादींत तर केन्ना आवयच्या आंवड्याक मदींच आपले हावेस.

आजचें जिवीत म्हणल्यार फकत फकांडां कशें जालां. शिकपाक गेले थंय जमना. टॅकनिकल म्हणलें, थंय….तातूंत रमना. तकली कितली मारली, तरी खड्ड्यांत कांयच वचना. टॅस्ट? आनी नवीृ नवी पद्धत देवा सायबा! सगळो घुस्पागोंदळ. ज्या दुकानार कामांक लागतलें जाल्यार ‘खावंक’ येवपा सारक्यो कांय नदरो. आवयन कश्ट करून प्रियाक कॉलेजींत प्रवेश मेळोवन दिलो खरो. पूण परिक्षा जमना. पास खंयचें फकत नापासच जावंन बसलें.
मोबायल शॉपांत लागले कामाक. शॉपांत काम कमी. दोग जाण काम करताले जांकां खरेंच मोबायल पुराय कितें म्हणटा तें कळटालें.
“प्रिया फकत शोभेची बावली”
“देख रे उसको ! पूछ क्यूं, आया क्या ?”
फकत टायम पास करीत आपले जिणेचे कोडू अणभव घेतालें. बापूय बेकार घरांत बसतालो ना तर पसऱ्यार. फकत वाऱ्या वयल्यो खबरी करतां करतां एक दीस गेलो संवसार सोडून. आवय काम करताली. पयशें घराचे भाडे, लायट हातूंत सोंपतालें. खावंक, जेवंक उपासमार. लोक सांगताले “अशें” मेळटा “तशें” मेळटा, पूण प्रिया कडेन कसलेंच कौशल्य नाशिल्लें.
“वेपार”? हांव कितें कर्माचो वेपार करतलें ?….. वेव्हार कळना, गंध ना कसलो, कशें येतले म्हाका जिणेन मुखार वचपाक. हीच ती खर ‘परिक्षा’ सर्वसादारण बुद्धिमत्ता न्हय, बुद्धिमत्ताच नाशिल्ल्यान कितें करचें ? वाट चलताना रस्त्या मदींच आशिल्लो फातर मोटेलो दिसलो म्हूण प्रिया आडखळटा, भांबेता, गळसणटा, फुडें कितें ?
“मॉं” हांवच न्हय गो म्हजे बरोबरची 6- 7 जाणांची सद्याची अवतीकाय तीच जाल्या.
“आगो, तुजे कडेन कोण लग्न जातलो ?” आवय….घरांत बोवाळ घालताली
“चलो बेकार जांव, व्यसनी जाल्यारूय जाता. चली मात बरें जाय”. हो खंयचो कायदो गे मा ? प्रिया मॉ क प्रस्न विचारतालें. ताच्यो जापो दोगांयकूय मेळनाशिल्ल्यो. प्रिया धडपडत मोबायल शॉपार वतालें. मदींच कोणें तरी कपड्याच्या दुकानार आपयलें. पांचशें रूपया चड मेळटले हे आशेन थंय धांवलें.
“आगो पिशें लागलां हें धर तें सोड करता.”
“आगो, फुडें कितें ? तो कपड्याच्या दुकानार तुका चड तेंप दवरचो ना. मात्शें वेळान पावलें, चड लिव्ह घेतली तर सरळ घरा धाडटलो तुका.”
“म्हाका कल्पना नाशिल्ली गो”.
“कितें गो ? सारकें घट राव.”
“पुरो गो तुजीं टायमपासपणा. आतां सगळें आपल्या भुजार मात्शें घेवंक शिक इश्टिणीन समजायलें.
प्रियाक रातची न्हीद आयली ना. कितें तरी चुकता म्हजें, कितें करपाक जाय हांवें ? खंय वाट मेळत ? कोण दाखयतलो म्हाका वाट ? आसा ती आता मॉ, तिका कितें जमता ? पूण हांव…..कशे पयशे जोडटलें….हो एकच विचार मनांत घोळयत प्रिया सपनांतली वाट चलपाक लागलें. “Dreams come true “ खंय तरी वाचिल्लें आयकल्लें. अपेक्षे भायर मागप ना. जमता तातूंतच शिमे भितरलींच सपनां रंगोवप. अश्यो कितल्योश्योच राती प्रिया न्हिदलें ना. केन्ना बापायच्या यादींत तर केन्ना आवयच्या आंवड्याक मदींच आपले हावेस. केन्ना कांटे तर केन्ना फुलां जावन ताका सुख दुख्ख सर्ग- नरक, काळोख उजवाड करून नाचोवंक लागले.
अशें खिणांत याद जाली. “बुन्यादी फातर” दिश्टी पडना, पूण घट उबी दवरता. म्हाका असोच घट्ट फातर जावचो आसा. म्हाका काळजाचेर फातर दवरूनच, इत्सा मारूनच, फुडलें ध्येय गांठचे आसा. आनी प्रियान स्वबळाचेर कॅटरींगाचो व्यवसाय सुरू केलो. घर व्हडलें आनी रावपी दोगां.
“मां, हांवें आमच्या आपरोजगार गटाच्या वांगड्यांक आपयल्यात.”
“कित्याक कितें करपाचें आसा तर तुका”.
“मां हांवें तांका बरोबर घेवन “रांदपाचे डबे दिवपाचें थारायला”.
“बरें केले अशेंच….हेंच तुका बरें जमतले”
“चल मार पावला नेटान”.
“बायलांचो पंगड…… मेळ्ळो. सगळ्यांच खोस जाली”.
“आता सुरवेक पयसो खंयचो ?”
“तांचेच ग्रुपांत म्हयन्या म्हयन्या कोणा कोणाक पयशे मेळटाले”…. बी. सी म्हूण अडचणींत पयशें मेळटाले….इन्स्टॉलमेटांनी मागीर फारीक करपाचें. अशें कितें तरी चलतालें. दोग- चवग जाणांनी ताका पयशाचोय स्वखोशयेन आदार केलो. “मा, म्हाका सगळ्यांनी आदार दितां म्हळां”.
“कॅटरींग” वेवसायान बुन्याद घाली. पयले स म्हयने वर्स बरेंच त्रासाचेंच जालें.
“देवाक खबर हांचे पयशें हांव कशे परत दितले!”
“आमकांय तुवें काम दिलें आता तुका अर्दे वाटेर सोडची ना”.
ल्हव ल्हव स्टॅडर्ड वाडलो. जेवणूय रूचीक जावंक लागतकच मागणी वाडली.
“आतां इल्लो- इल्लो फायदो जावंक लागलो”
“धा कडेन डबे जेवणाची तुस्त आनी डब्याची मागणी.” प्रिया स्वताच्या कश्टाचेर उबें रावलें. “फुडें कितेंय जावं आज तुमचे पयशे फारीक करता”, घेतिल्ले पयशे सगळे परत केले. मा आनी प्रिया उडपाचे हावेस पळयत रावली आनी उडली. हाकाच म्हणटात स्वबळ.
“खरेंच निर्शेणी भायर उडोवन जो स्वताचेर विश्वास दवरता तोच हे दीस निश्चीतच पळयता” प्रियाच्या आवयच्या तोंडांत उतरां आयली.
“फकत भुरग्यांच्यो निखट्यो अपुरबायो आनी हातांत “घे” म्हणून पयशांची पाकिटां, गाडयो आनी “पयशें फुंकपाक” शिकोवचे परस अशें घडयल्यार कोण व्यसनी जावंक शकना. “मुळां बुन्याद घट जाय”. म्हणलें मांन. सगळ्या स्वंयरोजगार गटाच्या बायलांक आपयली. प्रियाचे पांच वर्साच्या वेवसायाक ताका परबीं दिवंक पयसुल्ले सोयरे धायरे प्रियाक तोखेवंक हाजीर आशिल्लें.
व्वा! प्रिया चियर्स…..! म्हणपाक……हीच खरी परिक्षा.

विजया शेळडेकार
9146791523