भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आज पयसो पयलो जाय. पयशे ना तर कांय ना”.
“कितें उलयता तुमी?”
“पयशांनी कितेंय विकतें घेवुं येता. पयशे ना ताका कोण खाता?” कांय इश्ट इश्टीणी सदांच एकामेकां कडेन उलयतालीं.
“ना म्हाका तें मान्य ना” श्रेयान सांगलें.
“तुमी पयसो जोडात, पूण प्रामाणिकपणान, कश्टानी”, आनंदान म्हणलें.
“तुमी दोगांच वेगळी रे. आजकाल हें अशें म्हणल्यार बोडाक वोंस घालची पडटली”, परेंद्रान म्हणलें.
“आमकां तुमचे भशेन सादें रावन जगप शक्य ना. कांय कडेन नोकरी पसून मेळना. मागीर आमी पयशे जोडप, मोडप कशे?.”
“तुमकां सादी कामां करपाक लज दिसता?! श्रेयान विचारलें.
“म्हणल्यार तूं करत बाथरुम धुवपाची कामां ?”.
“दुसऱ्याक सांगप सोपें, आपुण स्वता कोण करता फालतु कामां?”.
“वेपार कर म्हणटात तुमी पयशे खंयच्यान हाडपाचे?”.
“आमी कांय जाण बेकार पालकांचीं भुरगीं. रान्नीर आदन कशें सळसळटा. केन्ना तांदुळ पडटले हे चिंतेंत आदेस वता.”
” तुमी म्हणटात तें फट म्हणना. पूण आमच्या जाण्टेल्यांनीय अशे दीस पळयल्यात, तरी प्रामाणिकपण सोडलें ना” नंदान सगळ्यांक सांगलें.
“आतांची परिस्थिती वेगळी आसा”, इश्टान म्हणलें.
“म्हारगाय खूब वाडल्या. शंबर रुपयाक येता कितें?” दुसऱ्या इश्टान विचारलें.
” तरनाट्यांनी अशें निराश कित्याक जावचें?” श्रेयान प्रस्न केलो.
“आगो हातांत पयसो ना, मागीर तुजीं तोंडांची बातां कोणाक जाय?”.
“म्हणून कांय जाणांक दिसता कांय दिसां भितरच गिरेस्त जावपाचो मार्ग खंयचो?”.
“इजी मनी”? आनंदान विचारलें.
“अशें वेळार आपणे लोकांक फटयल्यार कशें?”
“क्वीक मनी”! इश्टान म्हणलें.
“कांय जाण आपल्या मनशांकच फटयतात” श्रेयान म्हणलें.
“कसले चुकीचे निर्णय घेतात. गिरेस्त जावपाचीं सपनां पळयतात. दुसऱ्यांक नोकरी दिवपाची आश्वासनां दितात, आसतली”.
“पूण अशें करप सामकें पिशेपणाचें म्हणपाक जाय” श्रेयान सांगलें.
“आमकांय तुमी म्हणटात तें पट्टा ” दोग इश्टांनी सरळ सांगलें.
“पूण कांय जाण अशे फटीच्या कामात गुंथत वतात. बरे वाटेचे बदला भलतेच कडेन पावतात”, आनंदान म्हणलें.
“पयलें पावल चुकीचे वटेन पडटा, समजना”. श्रेयान फुडें सांगलें. प्रकाशानुय तेंच केलें. तो आदिं पसून लोकांक फटयतालो. ताणें पयशे जोडपा खातीर स जाणांचो पंगड केलो. आपल्या रॅकेटांक हेरांकुय ओडले”, श्रेयान सरळ- सरळ म्हणलें.
” शाळेंत आसतनाच चोरतालो. खूब समजायलो, कामांकुय लायलो. ताका पयशाचें चट लागिल्लें. फकत पयशे, पयशे आनी पयशे. पयशांनी फकत फोल्गां आनी हॉटेलांनी मजा करप पार्टी करप, इल्ले, इल्ले पयशाचे घोळ, पचत गेले. मुखार चडच करीतच गेलो?” श्रेयान विचारलें.
“आज पुलिसांनी धरुंन दंड दिला,कादयेतुय वडयला” आनंदान म्हणलें.
“हय, लाखांनी रुपयांची लूट मारल्या. धा- बारा जाणां कडेन पयशे घेतल्या. स्वता त्रासात पडला” श्रेयान सगल्यां मुखार सांगलें.
” तरणाटे पिळगेक वायट उदाहरण हें.
“हे सगळे दोन दिसाचे खेळ, हो घोळ कसो पचपाचो ?” इश्टाचे एकामेकाक प्रस्न जापो चालुच आशिल्ल्यो.
“कितले म्हयने फकत हेंच दुखणें घेवन बसतले? कितें तरी आवाज जावंकूच जाय. अशी सवंय कोणाकच लागूंक फावना” श्रेया सांगतालें.
“आमी अशीं पयशांचीं सपनांय पळोवंक ना न्हय रे?.
“आमच्यो दोन- तीन पँटी, शर्ट आसात तातूंत आमी सुखांत जियेतात” अशे म्हणून श्रेया आनी आनंदान दोन खुटले मारले. सगळे जाण हांसले.
” तुमकां वायट दिसता.आज आमी नवी प्रामाणिक पिळगी घडोवपाचे थारावया. समजता तुमकां? तुमचो अपमान करीना, उणाक लेखीना”.
” बरें कितें करुंया. नवी पिळगी बरी आसा. जाग्रृताय हाडपाचो भार आमी आमच्या भुजार घेवया. वायट मार्गान वचपी चले, चलयांक बरे विचार दिवया” अशें आनंदान नेटान सांगले.
” प्रकाशाच्या आवय बापायची काकळुट “श्रेया रडकुरें जालें.
” रॅकेट हाचे फुडें जावचे न्हय. लोकांनीय आमीशांक बळी पडपाक फावना. आनंदान सगळ्यांकडेन उलोवपाचें थारायलें. “आमी तरनाट्याक जागे करुंया”
श्रेया आनी हेरानी गांवा गांवानी भोवन सगळ्यांक जागे करपाचें थारायलें.
विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
