पत्रकार घडोवपी संपादक

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

लेखकांची, पत्रकारांची एक पिळगीच तांणी घडयली, अशें म्हणल्यार अतिताय थारची ना.

नवोदिताक तो फक्त ‘नवोदित’ आसा म्हूण दुय्यम वागणूक दिवपी शेंकड्यांनी प्रस्थापीत सगल्याच मळांचेर आसतले. मात हाका आडवाद आशिल्लेय कांय अणभवी आसात. काल भायर पडिल्ले सुरेश वाळवे हे तातूंतलेच एक. ‘नवप्रभा’ दिसाळ्याचे आदले संपादक, साहित्यीक, कलाकार, समाजवावुरपी…!! पत्रकारुच न्हय, तर लेखकूय घडोवपी ते संपादक आशिल्ले. गुगल सर्च, चॅटजिपीटी सारकीं साधनां हाता कडेन नासतना तांणी खुसखुशीत लेखन केलें. विशेश म्हणल्यार तें वाचतना वाज आयलो ना वा तें तकले वयल्यानूय गेलें ना. खास करून तांच्या अग्रलेखांचे माथाळे वाचनीय आसताले. व्याकरणाचो आग्रो, कामांत शिस्त, रजा घेनासतना काम करप, विशयाच्या पाळांमुळां मेरेन वचप अशा साबार गुणां खातीर सुरेशबाब कायम यादींत उरतले.
लेखकांची, पत्रकारांची एक पिळगीच तांणी घडयली, अशें म्हणल्यार अतिताय थारची ना. आयताराचे पुरवणेक वेगळें रंगरुप दिलें. रवीन्द्र केळेकार, जयराम पां. कामत, अवधूत कुडतरकार, दिलीप बोरकार, गुरुदास सावळ, सचिन कांदोळकार, चंद्रकांत गांवस… कितल्याशाच लेखकांनी अक्षरशा वर्साचीं वर्सां स्तंभलेखन केलें. ललीत लेखांतल्यान नवे बरोवपी घडले. साहित्याचो दर्जो जोखपाच्या नांवा खाला नवोदितांचें लिखाण कोयराच्या पाटल्यांत वतालें, त्या काळांत लेखनाच्या मळाचेर दिमखुऱ्यांनी चलपी नवोदितांक सुरेशबाबान हात दिलो. तांकां घडयले. आयजूय पत्रकारिता, साहित्याच्या मळाचेर तांचे जायते शिश्य आसात. प्रतिभा, कलागूण धांपून दवरल्यार पसून खंयच्यान ना खंयच्यान तरी जगा मुखार येतातूच अशें म्हणटात. तरीय नवोदितांक पयली माची दिवपी ह्या म्हालगड्या साहित्य सेवकाक तांच्या कामाचें स्रय दिवचेंच पडटलें. अर्थांत त्या काळार प्रासंगीक, राजकी विशयाचेर बरोवपी बरेच नवोदीत आशिल्ले. आयज मात तो आंकडो देंवतना दिसता. पत्रकारिते खातीर ही हुस्क्याची गजाल.
सुरेशबाब सुरवातेक पुण्यां अभिनय शिकपाक गेल्ले. पूण आवाजाक लागून संद मेळ्ळी ना, अशें ते म्हणटाले. नाटकांनी मात तांणी निमाणें मेरेन काम केलें. पत्रकारितेची सुरवात ‘राष्ट्रमतां’तल्यान. चंद्रकांत केणी तांचे गुरू. थंयच्यान मागीर ‘नवप्रभा’. निवृत्त जाय मेरेन. गोंय, गोंयकारपण, गोंयकार ही संकल्पना तांणी खऱ्या अर्थान दिसाळ्यांत चालीक लायली. चडशे स्तंभलेखक, बरोवपी गोंयकार. राजभाशा आंदोलन तेंगशेर पाविल्लें तेन्ना दोनूय भाशामोगीं मदीं कोडसाण वाडची ना, हाची तांणी लिखाणांतल्यान जतनाय घेतली. 13 मे 1987 दिसा ‘सुनापरान्त’ सुरू जालो. ताचे पयलीं कोंकणीमोगी हक्कान राजभाशे वयले लेख घेवन सुरेशबाबा कडेन येताले आनी ते छापतालेय बी. पत्रकाराक समाजीक भान आसपाक जाय. लोकांच्या प्रस्नां कडेन ताची नाळ जोडिल्ली जाय. आयची पत्रकारिता मात सर्वार्थान बदल्ल्या.
निवृत्ती उपरांतच्या काळांत सुरेशबाबान पुस्तकां बरयलीं. समाजकार्य, मदीं राजकारणूय केलें. ‘वाळवे विसावा’ ह्या आगळ्या नांवाचो बसस्टाॅप, मुळावी शाळा, सभाघर, वाचपघरा खातीर प्रामाणीकपणान जोडिल्ले दुडू दिल्ले. हालींच तांणी दिवचल बायपास रस्त्या मदीं पेनाचें चिन्न उबारिल्लें. वाळवे सर्कल अशें नांवूय दिवपाचे आशिल्ले. मात, कांय जाणांच्या विरोधाक लागून तांचें तें सपन अर्दकुटें उरलें. छत्रपती शिवाजी महाराजांचे गोंय भेटी वेळार तांच्या पूर्वजान धर्मीक कार्य केलां. खुद्द महाराजांचें आज्ञापत्र तांचे कडेन आसा. सुरेशबाबाक साबार पुरस्कार फावो जाल्यात. पयलो चंद्रकांत केणी यादस्तीक पुरस्कार 2021 त तांकां भेटयिल्लो. ‘हांव हाचे मुखार पुरस्कार स्विकारचो ना’ अशें तांणी उपरांत जाहीर केल्लें. नवोदीत साहित्यीक, ग्रामीण पत्रकार घडोवप हें तांचें पुरस्कारा इतलेंच व्हडलें कार्य. दुर्धर दुयेंसा कडेन धिटायेन झगडून ते बरे जाल्ले. पोरूं आॅक्टोबरांत तांची पंचाहत्तरीय मनयिल्ली. पत्रकारिता म्हणल्यार फक्त खबरो दिवप न्हय, तर वाचकांक विचार करपाक लावप, अशें ते म्हणटाले. तांच्या मरणान अस्सल मातयेंतलो पत्रकार ना जाला. तांकां आर्गां.