भांगरभूंय | प्रतिनिधी
देवगडच्या दर्यांत, दनपारच्या वेळार, सभा भरली नुस्त्यांची. माथ्यार कांट्या मुकूट, आंगार अलंकार, गळ्यांत मोतयां माळ घालून, राजाचो भेस करून इसवणाचो प्रवेश आनी येवच्या येवन इसवणान भाशणाक सुरवात केली.
” नमस्कार भावांनो आनी भयणींनो, हांव तुमचो आनी ह्या दर्याचो राजा इसवण. आंगान व्हड आनी रुचीक चड. सगलो लोक म्हाका आवडीन खाता. म्हजीं पोस्तां रुचीक आनी पुश्टीक. भुरग्यांक, नेणट्यांक, जाणट्यांक, सगल्यांक हांवूंच आवडटा. ते खातीर तांणी म्हाका तुमचो राजा अशें मानला. तुमकां कितें दिसता… हांव तुमचो राजा हें तुमीय मानून घेता न्हय…?” इसवणान दर्यांत जमिल्ल्या सगल्यां नुस्त्यां कडेन विचारलें. पूण हय वा ना म्हणून कोणेंच आवाज काडलो ना. कांय वेळान सगल्यांत फाटीं आशिल्ल्या बांगड्यान हात वयर काडलो आनी सोमतच आवाज चडयत म्हणलें.
“तें म्हाका मान्य ना…! नुस्त्यांचो राजा हो इसवणूच कित्याक…? ह्या दर्यांत म्हज्या सारकें सोबीत जायतें नुस्ते आसा. जशे की दडयारो, मोडसो, गोबरो, ताल्ले, कल्ली आनी वेल्ली. पूण सगल्यांत सोबीत हांव बांगडो. तुमचो राजा हांवूंच सोबतलों.”
“ये बांगड्या, तूं आयला राजा जावंक…? तुमी ह्या बांगड्याचें आयकूं नाकात हां! हाका आनी राजा करपाचो..? आनी ये बांगड्या, तूं राजा जावपाचे एक तरी कारण सांग रे. ना तर हांव पळयात दडयारो. आंगां रुपान
गुडगुडो. तुमचो राजा हांवूंच सोबतलों.” अचकीत दडयारो उबो रावन खणखणीत उलयलो.
“ये गुडगुड्या दडयाऱ्या, आतां तूं आयलो राजा जावंक. ह्या दळदिऱ्याचें… ना ना दडयाऱ्याचें तुमी आयकूं नाकात हां. ह्या दडयाऱ्याचे तकलेंत फातर, स्वताक आपूण समजता एक दोतोर, लावन दुसऱ्याच्या बोलसांक कातर, आपोवणें नासतना खंयसरूय भितर आनी आतां राजा जावंक आयला. हो दडयारो आनी राजा…? नातर म्हाका पळयात. हांव कल्ली, न्हाल्ली धुल्ली कल्ली. आंगान सोबीत रुपान देखणी. तुमचो राजा हांवूंच सोबतली.”
“आगे ये कल्ले…! तूं खंय राजा जावंक चल्ली…? राजा जावपाच्यो गजाली करतात ते आनी राजा तूं कशे जातलें? हांव जाता राजा तूं म्हजी राणी जा. तुमी तुमचो राजा म्हाका करात हांव मोडसो.” मोडसो झेतान उलयलो.
“ये मोडशा आडश्या, तूं राजा जाता..? हारशांत तोंड पळयला तुवें तुजें? तूं पळय रे कसो बुरशेल्लो दिसता तो. राजा हो सोबीत सुंदर आसूंक जाय म्हजे सारको. हांव ताल्ली एकूलती एक ताल्ली. म्हज्या सारकी आनीक दुसरी ना कोण…! तेळफळां घालून म्हजें रुचीक जाता हुमण. गरीब पासून म्हाका घोस्तान खाता…! तेका लागून हांवूंच तुमचो राजा जातां.” ताल्ली मात्शी चडूच उलयली तिची ती बडबड आयकून घोबऱ्याचें
चाळवलें.
“ये ताल्ली, कितें गे सामकीच तकलेंत हाल्ली आनी सोमतीच राजा जावंक चल्ली..?
राजा जावप म्हणल्यार कितें तीं खावपाची कामां? राजा हो शक्तीमान आनी बुद्दीमान आसूंक जाय, म्हजे सारको. राजान आपले प्रजेची राखण करूंक जाय, तांकां बरी देख दिवन बरो मार्ग दाखोवंक जाय आनी हें सगलें हांवूंच करूंक शकतां, हांवूंच तुमचो राजा जावपाचे लायकीचो आसा. हांव गोबरो तुमचो राजा गोबरो.”
” आरे ये गोबऱ्या, फुगऱ्या!! तुवूंय पावलो राजा जावंक? तुमकां सगल्यांक सांगतां, हो गोबरो तुमकां फुलयता. हाचें तुमी कांयच आयकूं नाकात आनी तुमीय कोण राजा जावपाचें चिंतू नाकात. तुमचो राजा हांव जातलें. हांव काळुंदर.” काळुंदर झेतान उलयलें.
” हे खापऱ्या काळुंदरा…! तूं आनी राजा? हारश्यांत तोंड पळयल्यार हारसो पासून फुट्टलो तुका पळोवन. दिसता तूं काळ्या खडपा वरी नखरे तुजे व्हड, भोंवता दोळ्यांक लावन काजळ काळो किट्ट तुजो कोर.” शेवट्यान काळुंदराक बरीच लज जावची अशें उलयलें. काळूंदर लजेन मान सकयल घालून ओग्गीच बसलें.
इतल्यान थंय मिसकुराद करबटाचो
पंगड आयलो. पंगडांत सुंगट, वेल्ली,
कुल्ली, लेप, बुर्राटो, शेलकां आसलीं. तांच्यांतल्या सुंगटान शेवट्याक जाप विचारली.
“ये शेवट्या, आवट्या, लेवट्या! आतां तुंवूंय राजा जातलो कितें? हें कितें चलयलां तुमी सगल्यांनी..? कोणूय येता आनी राजा जाता म्हणटा, राजाक कितें रेस्पेद मान म्हणटा तो आसा काय ना रे. राजा हो राजा सारकोच आसूंक जाय दिसपांत आनी वावुरपांतूय, न्हय तुमच्या सारको नागडो, गुडगुडो, बुरशेल्लो आनी फुगरो. तेका लागून सगल्यां लोकांनी राजा म्हणून जाका वेंचून काडला तोच आमचो राजा आसतलो. आतां आनी सदां खातीर. जो मेरेन हो दर्या आसतलो, दर्यांत आमी नुस्तें आसतलें. तो मेरेन नुस्त्यांचो राजा इसवण आसतलो. कितें म्हणटा तुमी वांगड्यांनो?” सुंगटान आपल्या वांगड्यांक विचारलें. करबट पंगडाच्या सगल्यां वांगड्यानी…
” हय आमचो राजा इसवण…! नुस्त्यांचो राजा इसवण…! इसवण राजाचो जय, इसवण राजाचो जय म्हणून आवाज केलो. अनी तेन्ना सावन नूस्त्यांचो राजा इसवण जालो.
अविनाश कुंकळकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
