भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कोणाचींच झगडीं नात. खंयचेय कुणगेंत धांवतात. मजेन मम्मा, पप्पा बरोबर खेळटात. मदींच पिलां दुर्वांवेल्यान धांवतात.
शिकपाक जाय तें बरोबर. पूण हो बरो मनीस म्हजो विचार कित्याक करता? – निहालान मनांत म्हणलें. म्हजे आवय बापुय ना, तरी हो म्हाका आपलो म्हणटा. कित्याक? निहालाक दिसलें. ताणें आपल्या शेजाऱ्याक सांगलें. ताणेंय हय म्हणलें. निहालाक आनंद जालो. तरी ताका भंय दिसलो, कारण तो त्या मनशाक वळखनाशिल्लो.
तेच राती जाणटेलो खूब बरो ना जालो. दोतोरान तपासलो, वखद दिलें. पूण तो दिसान दीस अशक्त जायत गेलो. ताका तांणी हॉस्पिटलांत दवरलो.
“अशें कशें जालें अकस्मात?” रायनान बेगीबेगीन विचारलें.
“मागीर तो जितो आसा…?” रेवान म्हणलें.
“हय, हय… ताका तशें कांय जालें ना. मात अशक्तताय आयली. तो निहालागेर कांय दीस रावलो.” बावलेन सांगलें.
“म्हणल्यार ताका थंयच रावचें पडलें “?
“ना, तो गेलो”. सांगता. एक दीस ताची पोती उकतीच आशिल्ली. तांतूंत निहालाक एक फोटो मेळ्ळो.
“कोणाचो?” धाकटो निहाल आनी ताचे आवयचो. ताका अजाप जालें.
“हो कोण म्हजो?” निहालान ताका विचारले,
“तो हांव”. तें आयकुन ताच्या दोळ्यांत दुकां भरलीं. “हांव तुजो मामा”.
“खरेंच?”
“म्हूण हांव आतां तुका व्हरपाक आयलां”. भुरग्यांक मामा म्हणटकच खूब खोस जाली. तीं आपल्याकुय मामा आसा,अशें एकामेकां कडेन उलोवंक लागलीं. मागीर शेजारी, तांकांय विश्वास जालो. निहालाक तो घेवन गेलो. वतना तांणे आपलो वर्ग इश्ट सतीशाक चिटी धाडटलों, म्हणपाचें उतर दिलें. निहाल पयस पावलो. पूण तांणे सांगिल्लें ” हांव परत येतलो, तुमकां मेळपाक”.
दोगुय एका गांवांत गेले. थंय सगळें सोबीत आशिल्लें. शेतां, दोंगुल्यो, झाडां, रुख, न्हयो, सुकणीं आनी जनांवरां. लागसारच शाळा आशिल्ली. एका म्हयन्या उपरांत निहाल तेच शाळेंत शिकपाक लागलो. “बरें जालें. मामा आनी शाळाय”.भुरग्यांकुय आनंद जालो.
निहालाक जी टिचर शिकयताली ती तांकां वेगवेगळे वेगळे बरोवंक सांगताली.
“कितेंय बरयल्यार जाता, मनांत येता, दिसता तें बरयात ” तशें जाल्यार हांव बरयतां म्हणलें आनी लागलो बरोवंक
म्हजे घरा सामकार शेतां आसा. मेरेर सुकणीं रांकेत बसतात. ल्हान- ल्हान कुणग्यो आसात. तातुंत भाजी रोयल्या. भेंडे, वांयगीं, नाब, दूदी घे म्हूण भाजी भरल्या. दर एक कुणगी सामकी उकती. ताका दारां ना. तातुंत पिलां खेळटात. ल्हान पिपुसां वांयगिणीचे खांदयेक धरुन रावतात. आवय तांकां झेल मारता. कोणाचींच झगडीं नात. खंयचेय कुणगेंत धांवतात. मजेन मम्मा, पप्पा बरोबर खेळटात. मदींच पिलां दुर्वांवेल्यान धांवतात. मोव पांयानी त्या विलोदाचेर नाचतात.
हांव तांकां पळयतां. म्हाका खोस जाता. पिलांचे कोर सोबीत तांबडे भाजयेचे. निळ्या मळबाचे. हळडुव्या दुदयाचे, पाचव्या कोंकण्याचे, जांबळ्या वांयग्याचे. कोरच कोर. त्या शेतांत खेळूंक बाय येता. ताचें नांव जुंवान.
जुवांन सुकण्यां पिपुसां येदें. चिरपुटां काडटा. पिकिल्लीं खाता. अर्दी बोल्सांत घालता. जुंवानाच्या व्हीस्तुदाचो रंग तांबडे भाजयेचो. ताका तेलाचो वास येता. ताणें माथ्याकुय तेल घालां. जुवांना सुकण्यांक पळयता. ताका उडचें दिसता. सुकण्यांची पाखां लावन तें मळबांत उडपाक सोदता….
निहालान बरयलें तें टिचरीक आवडलें. तिणें सगळ्यांक वाचुन दाखयलें. निहालान तें पत्र बरोवन सतीशाक धाडलें.
तुमकां कशें दिसलें ?….
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
