भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बायुलाचे बावलेन भुरग्यांक नव्यो काणयो सांगपाचें थारायिल्लें. पूण तिका भुरग्यांनी खासा स्वता आपणे काणी बरोवची अशें दिसतालें. त्या दिसा परत सगळीं आयलीं. पावसांत भिजतच. सगलीं भितर येवन बसलीं आनी पावस लागलो रकपाक. पावसाचो शिंवोर. एकार एक पावसाची दडक.
“मळबाक बुराक बी जाला काय?” रायनान म्हणलें.
“आरे पिशा! कितें म्हणटा?”
“तशें दिसलें गो ?!”
“रकता पळय कसो! सर्वेशान म्हणलें.
“होच तो श्रावण …!! कळ्ळें. श्रावण म्हयनो ” बावलेन सांगलें. आयकात … एक दीस हांव पत्री हाडपाक गेल्लें.
तरेतरेची पानां एक केलीं….. म्हाका फुलां आनी पानांचें पिशें. फुलां काडलीं कुरपणो भरलो. मागीर पांनां म्हणल्यार बोकोडयो बी काडपाचो थारायलो. फातयेक घालपाक. जायो, जुयो, मोगरीं, दसणीं फुलां, कांय कळेय काडले.
पांय मुखार मात दवरला म्हऱ्यात एक सोरोप उबो रावलो. मनांतल्यान मातशें भिलें. पूण बरोच नेट हाडलो.
सरळ ताका नमस्कार केलो.
“हांवें तुका कायच करुंक ना. हें पळय , तूं तुजे वाटेन चल”.फाटल्यांन पळयनासतना सरळ धांवत रावलें. धांवतना म्हज्या हातांतलो ल्हानसो तुवालो सकल पडलो…. खर्शेत सगलें आईक सांगलें.
“आगो पूण तूं कितलें घामान भिजलां पळय? तूं भिलें काय कितें? “
“हय म्हाका भंय दिसलो.सोरपाचो” अशें म्हणत हांवें आईच्या पदराक घट्ट धरलें. सगली घडिल्ली गजाल सांगली.
“फाल्यां वचून पळोवया”. रातभर म्हाका न्हीद आयली ना. भंयान, सोरोपान येवन म्हाका घांस मारलो तर?” तशें कांयच घडलें ना. पूण आई म्हजे बरोबर दुसरे दिसा ते सुवातेर सकाळींच आयली.
ते दिसा नागपंचम. आईन वतना दूद, फुलां आनी पूजेचेय सामान बरोबर घेतिल्लें. थंय गेल्यार कितें पळयतां. त्या तुवाल्याक घट्ट वेटाळें घालुन कितें तरी आसा.
“तूं हांगाच राव. ती ताच्या म्हऱ्यात वचून कितें तरी उलयली.”
दूद दवरलें पूजाय केली…..मंत्रुन व्हेल्ले तांदुळय थंय फांफुडले… म्हाका कांयच कळुंक ना. हांवें मात परतून पानां, फुलां काडटना. सांबाळपाचें थारायलें. ही खबर हांवें सांगली ती तुमकां भियेवपाक न्हय. शाणे जावपाक. केन्ना केन्ना पिकनिकेक वतात. खंय मातयेंत, फातरांत, झांडाचेर चडटात. व्हाळार वतात. फातुल्यो एकठांय करतात. तुमचे भशेन सुकीं पानां, फळां हाडून तांकां रंग मारपाची म्हाका आवड.
“हांवय खूब creative……dry table….. arrangement करतालें.
“पळयलें, आमचे कडेन कितली कलाकुशळताय आसता!? जाय तें फकत भियेनासतना फुडें वचपाक”.
मागीर घरा येतकच आईन सगल्याक, घरा भोंवतणी मंत्रुन हाडिल्ले तांदुळ वडोवन दवरले. तरी आईच्या पदराक धरुंन न्हीदलें.
ते दिसाच्यान खंय वता थंय सांबांळटां. हें हांवें तुमकां बेठेच घडोवन सांगलें. कशें लागलें? गोड आंबट, तिखट, कडु, म्होंवाळ, रसाळ…?”
” तूं आमका घट करता” रायनान म्हणलें.
“मोटी हुशार तूं”!
“सगलें आईक सांगताली?!”
” बरीच शाणी, बुदवंतुय”..
“आई म्हणल्यार सुरक्षितताय..व्वा!!!”
“आज मम्मा, पप्पा तशींच.. टिचरुय!!..
“हीं सगलीं आमचीं इश्ट कशीं..?”
“देवा भशेनुच, वेळार आमकां धांवन येवपी, पावपी.. सांबांळपी”
“हय… हय….म्हणलें सगल्यांनी.
“चलात .. नागपंचम मनोवया. सोरपाक दूदय पिवपाक दवरुंया. हीं सगलीं आमचीं.. इश्ट… इश्टागत दवरुया, सैमाक सांबाळुया… नागपंचम… सोरपाक पुंगी वाजोवपाक पुंगीवाल्याक आपोवया.
बाजारांत पिंपळापेडा कडेन येतात… ते नागपंचमीक.
परत मेळुया… नवी काणी घेवन.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
