नवें काल्सांव

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सोमू आयज सकाळ सावन खुबूच खोशी आसता. फाल्यां चवथ आनी आयज ताची सांवड्डेची काकी, तिचीं भुरगीं येवपाचीं आसतात. केन्नाकाय दनपार जातली आनी आपूण बस स्टॉपाचेर वचून तांची वाट पळयतलो अशें तेका जाता. ‘आई कितलीं वरां जालीं’ अशें विचारत तो आवयच्या फाटल्यान फुडल्यान भोंवता.
‘‘शाण्यां कितले फावट विचारता रे तूं… आईक काम करपाक लेगीत दिना… फाल्यां चवथ… सगळीं कामां जावंक नाका,’’ आवय तेका समजायता.
‘‘म्हाका तेंकां हाडपाक वचपाक जाय न्ही गे म्हणून विचारतां तुका,’’ सोमू रोखडीच जाप दिता.
’‘हय रे हांव सांगतां न्हू तुका… जेवले उपरांत पयले गाडयेचेर येतलीं तीं… तेन्ना वचोन राव बस स्टॅण्डाचेर हां..’’ आवय तेका समजयता. तरीय सोमूचें लक्ष कशेंच लागना. आपल्याक काकी कितें हाडटली काय अशें तो चितीत रावता. काकीन पोरूं हाडलेलो शर्ट ताणें सांबाळून दवरला.
‘‘काकी म्हाका अंदूंय शर्ट हाडटली काय… श्शे… पूण म्हाजे कडेन बरें काल्सांवूच ना… शर्ट हाडल्यार काल्सांव खंयचें घालूं,’’ अशें तो एकलोच बडबडटा.
“कितें उलयता रे शाण्यां एकलोच?’’ आई तेका विचारता.
‘‘आई पोरूं म्हाका काकीन शर्ट हाडलेलो न्हू… अनू म्हाका ती कितें हाडटली काय?’’ सोमू आवयक विचारता.
‘‘फाटीं काकी येयलेली तेन्ना तुका तिणें सांगलेलें न्हू रे कितें तरी हाडटली म्हूण…’’ आई सांगता.
‘‘तिणें शर्ट हाडटा म्हुणलेलें गे… पूण म्हाका…’’ सोमू उलयता उलयता थांबता.
‘‘पूण तुका काल्सांव ना मरे?’’ आई विचारता.
‘‘तुका कशें कळ्ळें गे आई… हांव हेंच चित्तालों… काल्सांवाचें… म्हाजी काल्सांवां पिनल्यां न्हू गे.’’ सोमू सांगता.
‘‘सोमू… तूं वचोन वचोन त्या आड्यांचेर बसता. फातरांचेर बसतकच काल्सांवां पिनतलींच न्हू रे… तुका सांगल्यार तूं आयकता आमचें? ना मरे?,’’ आई तेका याद करून दिता.
‘‘आई… आतां तूं म्हाका नवें काल्सांव घेवन दिता जाल्यार हांव बसचोना आड्याचेर… खरेंच गे आई…’’ सोमू काल्सांवां खातीर विनवणी करता.
’’बरें! बरें! सांगता बाबाक, तुका एक काल्सांव शिंवपाक…’’ आईन सांगतकच सोमू खोशी जाता.
पलतडच्या कंपनीचो जेवणा उपरांतचो गोंगो वाजतकच सोमू परत एक फावट आवयक कितलीं वरां जालीं तें विचारता. तेन्ना आई तेका आतां येतली तेंची बस म्हूण सांगना फुडें तो धांवत सुट्टा… सोमू धांवता धांवता, ताचो बुतांव लावनाशिल्लो शर्ट वाऱ्याचेर हुबता… धांवता आसतना तो आशीक कुशीक पळयच ना. केन्नाकाय बस येता आनी काकी तितूंतल्यान देंवता हाची वाट तो बस स्टॅण्डाचेर रावन पळयता. वत मात्शें मोव जाल्लें आसता, तरीय रस्त्याचो धग सोमू मेरेन पावून ताचो शर्ट घामान भिजता. ताका ताचें कांयच पडू गेल्लें ना.
बस स्टॅण्डाचेर बसून तो हेवटेन ते वटेन कितल्यो सायकली गेल्यो त्यो मोजता. मोटारीचो आवाज येतकच सांवड्डेचे वटेन पळयता… बस येयच ना म्हूण तो बेजारता आनी तेका थंयच बशिल्ले कडेन न्हीद लागता.
न्हिदेंत तो सपनेता. काकीन आपल्याक चकचकीत काल्सांव हाडलां, शर्ट हाडला आनी तो घालून आपूण आरत्यांक गेला. सोमू सपनांत खोशी जाता. न्हिदिल्ले कडेनच हांसता आनी इतल्यान तेका कंडक्टराच्या आवाजान जाग येता.
‘‘पोन्न्या पुला कडेन देंवात… पोन्न्या पुला कडेन देंवात… ’’कंडक्टराच्या आवाजान सोमू दोळे उगडटा आनी एकलो एकलो देंवता तो पळयता… तेन्ना बसींतल्यानूच तेका ताची बापोल भंयण उलो मारता ‘सोमू’….
हें आयकून सोमू बसींत पळयता आनी आपले बापोल भंयणीक आनी काकीक पळोवन तो खोशी जाता…
तीं देंवतकच काकीच्या सामानाची पोती आपल्या माथ्यार घेवन तो चलपाक लागता.
‘‘सोमू तुका कपडे हाडल्यात हांवें हां,’’ काकीन अशें सांगतकच तिणें आपल्याक काल्सांवूय हाडला काय अशें चितीत तो मुखार पावलां मारता…
फुडें चलता…

संजय बोरकार