भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बायुलाची बावली………विजू
नागपंचम हें उतर मनांतच घोळत उरलें आनी रेवा, रायन, नेहा सारक्या भुरग्यांक दोळ्यां मुखार जायते सोरोप दिसपाक लागले. सपनांत आशिल्ले भशेनच. बायुलाची बावली मात भोव खोशी दिसली.
सांजवेळा भुरगीं जमलीं आनी काणी सांग म्हणपाक लागलीं तेन्ना तिणें काणी सुरु केली. खूब- खूब वर्सां आदली काणी. तेन्ना खंय सूर्य, नखेत्रां आनी पावस म्हऱ्याृ म्हऱ्यांतच रावतालीं. एकामेकांच्या उल्याक धांवन येतालीं. सूर्याक नखेत्रां बगर मातुय जायनाशिल्लें. तीं दिसना जातकच तो कावरो बावरो जातालो.
” खंय गेलीं तीं .. अपुरबायेची…?!”
तो जण एकल्याक विचारतालो. पूण कांय फावट तांची चड अपुरबाय जाता ती पळोवन मळबांतली कुपां म्हणटालीं..
” आमी काळीं म्हूण तुका नाका दिसता? तांकां बरो तोखेता मरे!!”
” तशें कांय न्हय गो बाये”…..तीं आनी तुमी म्हाका सारकींच”.
पूण एक दीस मळबाक नखेत्रांचो खूब राग आयलो. “तुमी केदी आसात गो?… इल्लींशी. हांव आसा म्हूण तुमकां लोक वळखता ना तर तुमकां कोण विचारचो पसून नाशिल्लो.”
नखेत्रां हें आयकून चडच लकलकलीं. तांकां इतलो राग आयलो. मळबा कडेन झुजतां झुजतां एक एक केन्ना केन्नाय तुटून पडपाक लागलें.
“आगो इतलो राग बरो न्हय…. सामकोच नाकार राग आसल्यार लुकसाण जाता.”
सुर्याक कितें करचें कळना जालें पूण नखेत्रांचो तोरो कसोच देंवना जालो. सुर्यान मांडणी काडली. मळबाक सांगलें, “हें पळय, मातसो पावस शिंवराय, हांकां मातशें शांत जावुंनी. आपसांत अशें बरें न्हय”
सुर्यान सांगलें खरें, पूण पावस ओगी रावलो. “म्हाका नसत्यो खबरी नाका.”
” आरे पूण..”
” तें तांचे सदचें तांकां सवंयच ती”.. झगडटात मागीर एक जातात. बशिल्ले कडेन म्हाका वायटपण.”
सुर्यान ताका परत समजायलें. उपरांत मळब इल्लो पावस झडोवंक तयार जालो. सदचे भशेन सांजवेळा आमोरेचेर नक्षत्रां मळबांत लकलकपाक लागलीं. रागान भरिल्लीं. जितलीं लीकलीकतालीं तांतलीं एक दोन तुटून पडलीं.
” आगो बाये, पूरो तो राग.”
” पळयलें एक आमच्यातलें तुटून पडलें. सोदलें म्हूण परत मेळचें ना आतां. याद काडीत बसु नाकात मागीर “.
नखेत्रांक मात्शें चुकताशें दिसलें. पूण रागाच्या भरांत… कितेंच समजना जालें. “मळबांत लकलक दाखयतां दाखयतां एकठांय जालीं. ताचीच “मिल्की व्हे ” जाली खंय,………. ही घडयिल्ली काणी.
” अशें “.
“मिल्की व्हे ” आयकलां आमी….भुरगीं बडबडलीं.
” खूब नक्षत्रांचो एक पट्टो लांब लांब.”
” पळयलें सगल्यांनी एक रावप गरजेचें “….
एकमेकां कडेन बरें भशेन वागप गरजेचें. एकमेकांक समजावप खूब गरजेचें.”
कुपांतलो पावस म्हणल्यार राग शांत करपाची मांडणी. सुर्याक ही मांडणी पळोवन आनंद जालो. हे वटेन पावसाक लागुन धर्तरेर रावपी लोक शांत जाले. ल्हवु ल्हवु कुपांक आपली चूक समजली. सुर्यान म्हणलें, ” सैमान आमकां अशींच घडयल्यात. हीच ती मांडणी. “
सगल्यांनी एकवटान रावप होच खरो ” पाठ”.
काणी सोंपली…
“आतां सांगात ही काणी आमका कितें सांगता?”
कुपां, मळब, पावस तसोच सूर्य आमकां एकवट शिकयता. “कोण काळो, कोण गोरो,वायट, बरो ..अशीं ल्हान ल्हान कुसकुटां घेवन बसप ना”…. बायुलाचे बावलेन म्हणलें. “बरें चिंतप, बरें वागपाक जाय. चूक जाली तर माफ करप, हें शाणेंपण.”
” दुसऱ्याक बरें म्हणलें म्हूण आपणें राग धरप ना”.
सुर्य,मळब, पावस, कुपां पळयात कशीं शाणेंपणान वागतात. तेंच आमी इल्लें घेवुया. सरळ, नितळ, निवळ मनांन चलुया” बावलेन म्हणलें “.
“आमी रायनाक बरें म्हणलें जाल्यार राग धरपाक जायना “.श्वेतान म्हणलें.
” रेवाक काळें म्हूण चाळोवंक फावना”.
“तूं कुसकें, तूं बरें न्हय अशें म्हणप ना”.
“पळयलें हीं झाडां पेडां आमकां कितें, कितें शिकयतात”…!
“आमी तेंच शिकुया”.
“आमी पावसा भशेनजावुया….” सगल्याक पावस शिंवरावया. सगल्यांक शांत करुया.”
“चला, या सगलीं जाणां”..म्हणत सगलीं उठलीं. इतल्यात प्रणवाक उमेशाचो कोंपर लागलो.
“कितें रे?..!!!? म्हूण तापता तापतां थांबलो…दोगांनी एकामेकाक सॉरी, सॉरी म्हणलें आनी दोगुय नेटान हातांत हात घालुन फुडें गेले…..
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
