भांगरभूंय | प्रतिनिधी
स ध्याच्या तेंपार फेसबूक आनी हेर समाज माध्यमांक लागून लेखना खातीर एक सहज माची मेळ्ळ्या. पयलीं कविता, कथा वा लेख छापून वाचकां मेरेन पावोवपा खातीर बरीच तकालस घेवची पडटाली. आयज कांय मिणटां भितर कविता बरोवन ती रोखडीच ‘पोस्ट’ करूंक मेळटा. ही वायट गजाल न्हय. पूण तिचो गैरवापर जायते जाण करून ‘कवी ’ वा ‘कवयित्री’ जावपाचो खेळ खेळटना दिसतात. कोरोनाच्या काळांत ही प्रवृत्ती तेंगशेर पाविल्ली. घरांत बशिल्ले कडेन कांय ओळी बरोवपी अचकीत स्वताक ‘साहित्यीक’ समजूंक लागले. कवितेचें मुळावण, आशय, लेखन शैली, प्रतिमा हांचो मातूय विचार करिनासतना अर्थ नाशिल्ल्यो रचणुको एकार एक पोस्ट करपाचे प्रकार जावपाक लागले. तांचेर कांय इश्ट- इश्टिनींनी दिल्ली दाद म्हणल्यार आपली खरी वळख असो तांचो समज जालो. हातूंत चूक खंय आसा? चूक आसता ती जेन्ना लेखनाचेर केल्ली सादी आनी प्रामाणीक टिका तांकां सोंसूंक जायना. कोणेंय मार्गदर्शन केलें, सुदारणा सुचयल्यो त्यो मतींत दवरून लेखनाचे वाटे वयल्यान गंभीरतायेन वाट चलपाचे सुवातेर ते टिकाकाराक आपलो दुस्मान समजूंक लागतात. ताका ‘खेपतात’ फेसबुकार बदनाम करतात आनी निमाणें ब्लॉक करतात. ही वर्तणूक फक्त अपरिपक्वूच न्हय तर साहित्याच्या गंभीर प्रवाहाचो केल्लो एक तरेचो अपमान आसता.
साहित्य ही एक साधना. ती एका दिसांत सादप शक्य आसना. ते खातीर सातत्य, चिकाटी, अभ्यास, वाचन, आपल्या अणभवांची परिपक्व मांडणी हांची गरज आसता. पूण सध्याचो ट्रेंड वेगळोच आसा. ‘पयसो आसा म्हणून पुस्तक छापपाचें’ ही वृत्ती वाडल्या. कविता समजना, भाशेचो गंध ना, भाशीक अलंकाराची म्हायती ना तरीय पयशे खर्च करून पुस्तक छापप आनी ताचें प्रकाशन, लोकार्पण करप आनी रोखडेंच स्वताक ‘प्रस्थापीत साहित्यीक’ म्हणून घेवप. हो प्रकार साहित्यीक संवसारा खातीर घातक. कारण असल्या लोकांक लागून खरे मेहनत घेवपी साहित्यिकांची प्रतिमा पडटा. उथळ लेखन, बाजारू चमक आनी सुस्वार्थी टोळक्यांनी केल्ले तोखणायेक लागून साहित्याचें खरें परिक्षण ढासळटा. वाचकांचे नदरेंत साहित्याचें मोल घसरपाक हेंच हवशे गवशे लोक कारणीभूत. अशा लोकांक सांगन दिसता लेखन म्हणल्यार फक्त फेसबुकार लायक्स मेळोवप न्हय तर तें आत्मशुद्धीचें साधन.
लेखनांतल्यान समाज बदलता, विचार हालतात, संवेदना जागृत जातात. पूण जेन्ना लेखनांत फक्त स्वताची प्रतिमा करपाचो मार्ग मानतात तेन्ना ताची पातळी देंवता. टिका ही साहित्यांतलो प्राणवाय. प्रत्येक म्हान लेखकान आपले वाटचालींत टिका सोंसल्या, स्विकारल्या आनी तांतूंतल्यान स्वताचें लेखन अदीक धारदार, घोटीव केलां. पूण आर्विल्ली ‘फेसबुकीय साहित्यीक पिळगी’ टिकाकारांक दुस्मान मानता. ‘कोणूच म्हाका बोट दाखवचो ना’ ह्या अहंकारातल्यान ते उथळ बरोवप करीत रावतात.
प्रामाणीकपणान साहित्याचो फाटलाव करपाचो आसल्यार लेखकान पयलीं आपलो अहंकाराचो त्याग करचो पडटा. ताणें वाचन, अभ्यास, प्रयोग, आत्मनिरिक्षण आपणावंक जाय. उतरां कडेन घट संबंद जोडचो पडटा. थंयच्यान खरें बळगें मेळटा. नाजाल्यार फक्त उथळ उतरांचे बोमाडे हुबयत रावप हेंच उरता. ‘अर्थविरयत कविता’ बरोवन स्वताक साहित्यीक जाहीर केल्ल्यांक आयज हांव एक गजाल सांगूंक सोदतां- वाचकांक मूर्ख मानूं नाकात. उतरांची खरी वळख वाचप्याच्या दोळ्यांत आसता. कितलींय नाटकां केलीं तरी खरी परिक्षा वाचप्याच्या मनांत आसता.
पयशांनी छापून आयिल्ल्या पुस्तकाची कांय दीस कदर जावं येता, पूण इतिहासांत तें साहित्य तिगून उरचें ना. जीव, जिणेचो वास आनी विचाराची खोलाय आशिल्ली कृती फक्त इतिहासांत तिगून उरता. म्हणल्यार, आतां उशीर जावंक ना. स्वताक ‘प्रस्थापीत’ म्हणचे परस खऱ्यांनीच बरोवपाचे साधनेंत बुडून फेसबुकार टिका करप्यांक ब्लॉक करचे परस प्रामाणीक मार्गदर्शन स्विकारचें. विरोधी मतां आयकूंक शिकात. कारण विरोध लेखन समृद्ध करता. लेखन म्हणल्यार फक्त भायलो झगमग न्हय, तर तो मनां काळजांतलो प्रवास. जो मेरेन तो प्रवास काळजा थावन सुरू जायना तो मेरेन कवी – कवियत्री न्हय तर फक्त फेसबूक पोस्टर जाता आनी फेसबूक पोस्टराक साहित्यिकाचो दर्जो मेळना अशें म्हजें मत.
सुदिन वि. कुर्डीकार.
8275425404
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
