भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भुरग्यांनो,
मनीस जल्माक येतना वागंडा कांयच घेवन येना. पुणून जसो जसो तो व्हड जाता तसो तसो आपल्या आनी आपणाचेर जोडून आशिल्ल्यांच्यो गरजो भागयतना कितें कितें मेळयत रावता. येतल्या परिस्थितीक फुडो करीत तें मेळोवपाचो यत्न करतना कांय प्रमाणांत तो अपेशी थारता जाल्यार केन्ना केन्नाय तो यशस्वी थारता. हे प्रक्रियेंत घडये सुख मेळोवपाच्या नांवाखाला ताच्यो इत्सा, हांवेस आपसुवार्थ वाडीक लागता. केन्ना केन्नाय ताचो आपसुवार्थ इतलो वाडीक लागता की तो ह्या संवसारांत मनीस कुळयेंत जल्माक आयला आनी आपली लागणूक वेगळी आसा ही गजाल तो विसरता. कांय मनीस मात आपले मर्यादेचे शिमे भितर रावूनच ह्या संवसाराचो, जिविताचो लाव घेतात. तातूंतल्यान आनंद मेळयतात. कांय जाण आपूण आनंद मेळयत दुसऱ्यांकय आनंदीत दवरपाचो यत्न करतात.
सांगपाचें म्हणल्यार भावंडांनो, संवसारांतल्या दर एकल्या मनशाची ह्या संवसारा कडेन पळोवपाची नदर वेगळी आसता. देखूनच जण एकलो आपले नदरेन हीत पळोवनच जियेत आसता. आपल्या हिता खातीर कश्ट करीत, केन्ना केन्ना कश्ट करीनासतना, दुसऱ्यांक फटयत जियेत आसता. जोड जोडीत रावता. भावंडांनो, मनशान कशे जगचें, कितलें जोडचें कशें जोडचें हो जाचो ताचो प्रस्न आसता. पुणून एक खरें, मनशान कितलेंय जोडूं कितलेंय मेळोवं पुणून तो देवा घरा वतना जसो तो आयिल्लो आसता तसोच वागंडा कांयच घे नासतना वता. भावंडांनो, मनशाचे अशेय तरेचेर उजवाड घालपी एक काणी सांगतां, आयकात आं
त्या गांवांत राजाराम रावतालो. राजाराम बरोच गिरेस्त आशिल्लो. ताचे कडेन कितें ना अशें नाशिल्लें. कितलेशेच धंदे तो करतालो. तातूंतल्यान येणावळय ताका मेळटाली. लोकांक पयशांची रिणां दितालो. गरज पडटा ती वस्त दितालो. पुणून ती फारीक करून घेतना मात लोकांक नाडटालो. त्या सभावानूय ताचे कडली धन दौलत वाडत वाडत रावली.
मजगतीं, त्या गांवांतल्या देवळांत लोकांक एक योगी दिसूंक लागलो. तो त्या देवळांतच रावपाक लागलो. तो योगी सकाळचो वा सांज वेळचो गांवांत भिक्षे खातीर पासय मारतालो. ते वेळार जें मेळटा ताचेर आपलें पोट चलयतालो. तो योगीबाबा सामको सादोच रावतालो. ताचे कडेन सामानय कांयच नाशिल्लें. मेळ्ळी भिक्षा जाल्यार खाली ना जाल्यार उपाशींच रावतालो. पुणून तो आसतना कोणूय देवळांत गेले जाल्यार तांकां भक्ती मार्गाचेर बरे विचार सांगतालो. लोकांक ते आवडटाले. देखून लोक ताची परिस्थिती पळोवन ताका अदीं मदीं कितेंय खावपाक दिताले. त्या योगी बाबान केन्नाच गांवच्या लोकांक त्रास केले ना. लोक ताका पिशांवरीच लेखताले.
एका दिसा तो योगीबाबा भिक्षे निमतान राजारामाच्या दारांत पावलो. राजारामान ताचे विशीं आयकल्लें. तो दारांत पाविल्ल्यान संदीचो फायदो घेत राजारामान ताका विचारलें, “तूं असो भीक मागत कित्याक भोंवता? धड धाकट आसा, कसलेंय काम करून ते जोडीचेर पोट भर.. पिशावरी कित्याक हेडटा? बरे कपडे घालून वेवस्थीत कित्याक रावना?” राजारामालीं उतरां आयकून त्या योगीन ताका जाप दिली, “भावा म्हजी इंद्रियां, ह्या संवसारातले भोग घेवपाक म्हजेर सक्तीच करीना जाल्यार कित्याक हांव सगल्या गजालिंचो संग्रह करूं? आसा तोंच बरो आसा. देवाची निसुवार्थपणान सेवा आनी भक्तांक देवाची सांगणी दितां. पुरो. इतलेंच.”
ताची उतरां आयकून राजारामान भिक्षा म्हणून ताच्या हातांत पयशांचे नोटीचें एक बंडलच दिलें . ते पळोवन योगीबाबा अजापलो. ताणे म्हणलें, “ह्या पयश्यांच्या बंडलाचें हांव कितें करूं? राजारामान म्हणलें, “दवर तुका. मार मजा. नाच्च जाल्यार तुजे परसूय चड पिसो कोण मेळटलो तेन्ना ताका तें दी.” राजारामाली जाप आयकून योगी तें बंडल घेवन थंयच्यान कुशींक सरलो.
अशेच जायते दीस गेले. एका दिसा राजारामाची भलायकी खालावली. कांय दिसांनीं राजारामाची कूड खूबच दुबळी पडली. राजाराम हांतरुणार पडिल्ल्यान ताची खबर घेवपाक लोक येवंक लागले. योगी बाबाक कळटकच तोय एक दीस ताचे म्हऱ्यांत गेलो. फुड्यांत बसून ताची खबर घेतली. राजारामान म्हणलें, “आतां आनी कसली खबर घेता? देवा घरा वचपाची तयारी करतां. योगीबाबान म्हणलें, “कसली तयारी करता? तुजें गरजेचें सामान, जेवणा-खाणाचें, न्हिदपाचें, सदां वापरपाचें सामान देवाघरा धाडून दिलें व्हय?” राजारामान म्हणलें,”ना” योगीबाबान म्हणलें, “मागीर तुज्या सांगात्यांक पयलींच धाडून दिल्यात व्हय? तुवें थंय वचपाक गाडयेची तयारी केल्या काय तूं चलतच वतलो? कसली तयारी केल्या तुवें आनी परतून केन्ना येतलो देवाघरच्यान?” योगीबाबालीं उतरां आयकून राजारामाक आयली तिडक. ताणे म्हणलें, “आरे मुर्खा भशेन कितें उलयता? देवाघरा कोणाक आपली कूड तरी व्हरपाक मेळटा? थंय गेल्लो कोण केन्ना परतून आयला? म्हामुर्ख कसो उलयता.”
राजारामालीं उतरां आयकून योगीबाबान पयशांचे बंडल दियत थंडसाणेन ताका म्हणलें, “हें घे तुजें पयशांचें बंडल. म्हजेपरस तूंच चड पिसो आसा. तुका जर तुजे सांगाताक थंय व्हरपाक कांयच मेळना जाल्यार ही सगळी धन दौलत कित्याक एकठांय केल्या? लोकांक कित्याक इतलें नाडलें पिळ्ळें?”
राजाराम योगिबाबाल्या दोनूय प्रस्नानीं घुस्मटलो. योगीबाबान उपरांत बरो वेळ राजारामाक भक्तीमार्गाची शिकवण सांगली. ती आयकून राजारामाच्या जिवाक खोस मेळ्ळी. शांती मेळ्ळी. आनी योगीबाबा कडेन आपूण गैर वागिल्ल्याची जाण जावन ताणें माफी मागली. राजारामान संवसाराचो निरोप घेतलो.
मात, योगीबाब सदचे भशेन भिक्षेवरवीं आपलो उदरनिर्वाह चलोवंक लागलो. भक्तीमार्गाची, ब्रह्मज्ञानाची शिकवण लोकांक दियत तो धादोसकायेन दीस सारूंक लागलो.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
