भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सोमूक गांवठी तांतयां खूब आवडटात. तेची आई तेका पंद्रशेंतल्यान एक फावट गांवठी तांतयांत कॉफी घळोवन पिवपाक दिता. तो तें आवडीन पिता आनी आपलो उजवो हात भुजा मेरेन दोडून आवयक आपली शक्त दाखयता.
तेच्या घराचे भितोडेक कोंबयांचो घूड आसा. तेची काळजी तो बरे तरेन घेता. गांवांतल्या कुत्र्यांक बी घुडाच्या लागीं लेगीत येवंक दिना. ह्या कोंबयांचीं तांतयां तीं विकतात आनी उरतात तीं घरच्या खातीर वापरतात.
आयज सकाळच्यान कोण-कोण येवन तेंचे कडल्यान गांवठी तांतयां घेवन गेलीं. आपली आवय सगळींच तांतयां विकत म्हूण सोमूच्या मनांत दूगदूग जाता. तांतयां विकतना तो आपले आवयक परत परत कुरू करून कितें तरी सांगता. तिवूय ताका कुरू करून आपणें तुजे खातीर दवरल्यांत म्हूण ताका सांगता. उपरांतूच ताचें मन धादोसता.
‘‘कितें रे शाण्यां तूं असो…? हांव लोकां कडेन उलयता तेन्ना अश्यो मदीं मदीं कुरू करिनात. तेंकां मागीर वायट दिसता न्हू’’ लोक वतकच आवयन सोमूक समजावपाचो यत्न करता.
‘‘पूण तुवें सगळींच विकलेलीं जाल्यार, म्हाका उरचीं नाशिल्लीं न्हू गे आई…’’ आवयच्या फाटल्यान घरभर भोंवता भोंवता सोमू उलयता.
‘‘हांव तेंकां सद्दां तांदळांच्यो कणयो घालिना? हांवूंच घालता मुगे? मागीर… म्हाका नाकात तर तांतयां?’’ सोमू आवयक विचारता.
‘‘हय रे बाबा! हांवें खंय ना म्हुणलां. तूंच करता सगळें. चल आतां दितां तुका कॉफी घालून तांतयें…’’ अशें सांगत आवय तेका तांतयें पिवपाक दिता.
आवय विज्रांतली कॉफी कुलेरान भायर काडटा तेन्ना सोमूच्या नाका मेरेन कॉफीचो वास पावता आनी तो उमेदी जाता.
‘‘आई तूं जाणां? मावशेगेर वयतना एक व्हडलें दुकान आसा तें?’’ सोमू आईक विचारता.
‘‘कसलें रे शाण्यां?’’ आई तेका विचारता.
‘‘आई, मडगांवां ती व्हडली चर्च आसा पळय… थंय टॅक्सी बी रावता पळय… थंय मुगे व्हडलें दुकान आसा. व्हडलें हां सामकें… खूब व्हडलें… थंय न्हू कॉफी आनी च्यायेचो पालो विकतात. थंयच्यान वयता तेन्ना बरें दिसता. आनीक आई जाणां तूं… खूब लोक तेंचे कडल्यान कॉफी बी घेतात. चर्चींत येता पळय तीं सगळीं लोक थंय येतात.’’ सोमू मडगांवच्यो यादी काडीत आईक सांगता.
‘‘आरे ! ही कॉफी मावशेन धाडल्या. थंयचीच आसतली तर ती…’’ आई सांगता.
‘‘आई, म्हाका अस्सो वास थंय येयलेलो… म्हुणोन म्हाका त्या दुकानाची याद येयली. मावशेक आनीक धाड म्हूण सांग हां…’’ सोमू सांगता.
‘‘सोमू… ही विज्रांतली कॉफी खूब आसा रे शाण्या… बेगीन सोंपची ना ती. सोंपता तेन्ना मावशेक सांगया हां… आतां तूं चल अभ्यासाक बस पळोवया…’’ अशें सांगून ती आपल्या कामाक लागता.
सोमू आईचें सांगणें आयकून अभ्यासाक बसता. फाटले कितलेशेच दीस सेगीत पडपी पावसाक लागून सगळे व्हाळ भरून व्हांवतात आनी ते खातीर तेंकां शाळेक सुटी दिल्या. पूण तो आपलो अभ्यास चुकयना. बाईन शिकयिल्लें तितलेंय परत वाचता आनी बरयता. बाईन फुडलो धडो शिकोवचे पयलींच वाचून काडटा आनी भितरल्या भितर उमेदी जाता.
फाटले खूब दीस तांणी सुर्य म्हुणटा तो पळोवंक ना. फकत मळबांत काळीं कुपां दिश्टी पडटात आनी तीं पावस जावन जमनीर कोसळत आसात. सोमू बल्कांवाचेर बसून पावसाक पळयत आपलो अभ्यास करता.
‘‘म्हाका पावस आवडटा… पूण अशे तरेन तो पडत रावलो जाल्यार हांव शाळेक कसो वयतलों. म्हाका कुसूमबाई कशी मेळटली… आनीक कुसूमबाई हाडटां तें खावपाक कशें मेळटलें’’ अशें चितीत तो देवाक विनवणी करता की पावसाक मात्सो थांबय म्हूण.
बऱ्याच वेळान पावस थांबता. सोमूच्या जिवाक बरें दिसता. तो अजापूय जाता… ‘‘आरे! हांवें आत्तां देवा कडेन मागलेलें… पावसाक थांबय म्हूण… आनी पावस ओतपाचो थांबलो. देवाकूय म्हाज्या मनाचें कळटा.’’ सोमू खोशी जावन हांसता.
इतल्यान ताची नदर पयस पडटा आनी पॅट्सी आंटी चलून येता ती तेका दिसता.
‘‘आई! आई! पॅट्सी आंटी येता गे…’’ सोमू मोठ्या आवाजान आवयक सांगता.
‘‘हय? आंटीक राव म्हूण सांग हां.’’ आवय भितरल्यान उलयता.
पॅट्सी आंटी म्हणल्यार बोटी वयल्या कॅप्टनाची घरकान्न. कॅप्टन खूब वर्सां जालीं प्रवाशांच्या बोटीचेर आसता. ताची बोट भोंवडेकारांक अख्खो संवसार दाखोवन हाडटा आनी कॅप्टन गांवघरा म्हुणल्यार गोंयांत येता तेन्ना सोमूक फॉरेन साबू, चॉकलेटी आनीक खूब कितें हाडून दिता. सोमूल्या ह्या तिशेंच्या गांवांत किरिस्तांवाचीं तिनूच घरां आसात. तिंवूंय बी एकाच घराण्याचीं. नातळांच्या दिसांनी सोमू ह्या तिनूय घरांनी वचून नातळांचे गोठे करतना पळयता. क्रिस्मस ट्री, ताचेर घाल्ल्यो रंगरंगयाळ्यो लायटी आनी तांच्या घरांत वाजपी संगीत ताचें मन धोलयता…
‘‘बाय! धोण आहा गो?’’ पॅट्सी आंटी सोमूल्या आंगणांत पावतकच विचारता.
‘‘आंटी… राव राव… आईन तुका राव म्हूण सांगलां,’’ सोमू बेगीन बेगीन सांगता.
बरेंच व्हडलें आयदन हांडीर घेवन फुलां कोराचो विस्तीद घालून पॅट्सी आंटी गांवांतलीं धा-बारा घरां उकड्या पेजेचो निवळ व्हरपाक भोंवता. तेंगेर फाटलीं साबार वर्सां दुकरां पोसतात. घरा फाटल्यान आशिल्ल्या व्हडल्या भाटांत तांचे खातीर बरी तजवीज केल्या. केन्नाकेन्नाय हीं पोसलेलीं दुकरां गांवांतय भोंवतात आनी वाट चुकनासतना आपले सुवातेर पावतात. सोमून तेंचें हें सगलें भाट आनी दुकरां पोसतात ती सुवात पळयल्या. भाटांत व्हडलें धोण खंय आसा आनी पॅट्सी आंटी थंय सद्दां नितळ कशें करता तेंवूंय ताणें पळयलां.
आई भितरल्यान पेजेचो निवळ घेवन येतकच, सोमू तिच्या हातांतलें आयदन घेवन आपुणूच आंटीन हाडलेल्या आयदनांत रकयता. आपूण कितें तरी व्हडलें काम करता अशें तेच्या मनाक दिसता.
‘‘आंटी तुवें ह्या दिसांनी पेटी वाजोवंक ना?,’’
‘‘पेटी? खुंयची पेटी रे सोमू?’’ आंटी तेका विचारता.
‘आंटी ती पेटी… तूं नाताळांक वाजयता ती…’’ सोमू तिका याद करूत दीत सांगता.
‘‘ती पेटी न्हूय रे… तेका पियानो म्हुणटाय… सोजमोलें? ह्या दिसांनी काम खूब न्हूय… पियानो खेळोवना… आयतारा खेळोयतोलें… तूं येता चोवपाकू?’’ आंटी तेका विचारता.
आंटीन आपल्याक आमंत्रण दिलें म्हूण सोमू खोशी जाता. तो पयलेच फावट तेंच्या घरांत गेल्लो तेन्ना तेका येदो व्हडलो पियानो पळोवन अजापूच जाल्लें.
‘‘तूं आनीक मात्सो व्हडलो जातोकोच तुका हांव शिकोयतां हां दो रे मी फा… शिकतोले मुरे?’’ आंटी आपल्याक पियानो शिकोवंक सोदता ह्या आनंदांत तो रमता.
‘‘आंटी खरेंच?’’ सोमू उमेदीन विचारता आनी ‘दो रे मी फा…’ म्हणत आंटी वांगडा धोण हाडपाक गांवभर भोंवता… (मुखार चलता)
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
