भांगरभूंय | प्रतिनिधी
एक राजा आशिल्लो. तो कला प्रेमी आशिल्लो. ताचे कडेन वेगळ्या वेगळ्या प्रदेशांतल्यान हाडिल्ल्यो वस्तू, मुर्ती आशिल्ल्यो. तातूंतल्यो तीन मुर्ती ताका सामक्यो प्रिय आशिल्ल्यो. तांकां पळोवपाकूच एक शिपाय आसतालो. एक दीस एका नव्या शिपाया कडल्यान एक मुर्ती फुटली. राजान ताका मरणाची ख्यास्त फर्मायली. राजदरबारांत ही ख्यास्त आयकतकच तो शिपाय धांवत गेलो आनी उरिल्ल्यो दोनूय मुर्ती ताणें फोडून उडयल्यो. आनी परतो राजदरबारांत हाजीर जालो. ताणें उरिल्ल्यो दोन मुर्ती फोडल्यो हें आयकून राजाक भयंकर राग आयलो. ताणें शिपायाक अशें कित्याक केलें हें विचारलें. तेन्ना शिपायान जाप दिली, “त्यो मातयेच्यो मुर्ती. केन्नाय तरी फुट्टल्यो वा कोण तरी फोडटलो. त्या निर्जीव मुर्ती खातीर एका जित्या मनशाचो जीव वच्चो न्हय, देखून हांवें त्यो फोडल्यो.” हें आयकून राजाक आपली चूक कळ्ळी. ताणें शिपायाची मरणाची ख्यास्त रद्द केली.
ही काणी आमकां जिवितांतलें एक व्हड सत्य सांगता. निर्जीव वस्तू खातीर जित्या मनशाक केन्नाच त्रास करचे न्हय. दुसरी गजाल तो वायट परिस्थितींत वा स्वता त्रासांत पडला तेन्ना लेगीत दुसऱ्यांचो विचार करता, तो सदांच बऱ्याक पावता. तो फकत स्वताचोच विचार करून सुवार्थीपणान वागता, तांचो विचार कोणूच करिना. जो दुसऱ्यांक पावता, दुसऱ्यांचो विचार करता, ताचीं कामां जाता. होच जिविताचो नेम.
संपदा कुंकळकार
9850149319
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
