भांगरभूंय | प्रतिनिधी
केन्ना केन्नाय आमी मनीस विचित्र कशे वागतात कोणाकय कसलेय प्रस्न विचारून आपलो हांसो करून घेतात. म्हजो एक
आमीग जेन्ना मेळटा तेन्ना प्रस्नार प्रस्न विचारून तकली बेजार करता. एका वेळार ल्हान भुरगीं प्रस्न विचारतात ते समजूं येता, शिकपी भुरगीं प्रस्न विचारतात, जापो तांचे समाधान जायत मेरेन दिवं येता पूण म्हज्या ह्या इश्टाचे प्रस्न आयकत जाल्यार तुमी लेगीत माथें खरपूंक लागतले. ताणें विचारिल्ल्या प्रस्नांच्यो जापो दिवंक म्हज्या जिवार कित्याक येता हाची जाप तुमकां मेळटली. सदचेच अर्थ नाशिल्ले ताचे तेच तेच प्रस्न आयकतकच कोणायचे माथें गर-गर फिरूंक लागतलें हातूंत दुबाव ना. वाडटे पिराये प्रमाण मनशाची बुध्द आनी अक्कल लेगीत वाडूंक जाय. आपूण कोणाकडेन आनीक कसल्या विशयाचेर भासा-भास करता हाचे भान दवरून ते पद्दतीन उलोवंक जाय. तेन्नाच तें उलोवप अर्थपूर्ण जाता आयकतलो मन लावन आयकता आनी फावो तशी जाप दिवपाचो यत्न करता. नाजाल्यार त्या उलोवपांत कसलोच अर्थ उरना. साद्या-साद्या गजालींचेर तकली फोडप म्हणल्यार पिशेंपणाच म्हणची पडटलीं न्हय. म्हजो हो इश्ट नाका आशिल्ल्या गजालींचेर भर दिवन तकली पेड्डेर करून घेता आनीक आपलो तसोच हेरांचोय वेळ पेड्डेर करता. ताचे विचीत्र अशें वागणें पळोवन केन्ना केन्ना म्हाका प्रस्न पडटा. हो असो अजागळ कसो कित्याक वागता काय, ऑफिसांत लेगीत आपल्या वांगड्या बरोबर शुल्लक कारणा वेल्यान ताचे पेट्टा.
शाळेंत शिकतल्या भुरग्यां वरी गरज नाशिल्ल्या विशयाचेर तो भासाभास करून वेळ मारून व्हरता. खरें म्हणशात तर भुरगीं विचारतात ते प्रस्न पोरकट जरी आसले तरी ते विचार करपा सारके आसतात, कसल्या तरी विशयाचेर आदारिल्ले आसतात. त्या प्रस्नांनी तांच्यो शंका आनीक उत्सुकता आसता म्हूण तांच्यो जापो दिवंक एक खेरीत मजा येता. म्हज्या ह्या इश्टाचे प्रस्न बुन्याद नशिल्ले, तथ्य नाशिल्ले अशे. विचार करीनासतना विचारिल्ले प्रस्न ते हे, अशे म्हाका सदांच दिसता. अशा अर्थ नाशिल्ल्या प्रस्नांच्यो जापो कोण दिवंक शकचे नात हेंय तितलेंच खरे. आपूण कसले प्रस्न विचारता हाचो अदमास ताका आसना जाल्ल्यान स्वता बुचकळ्यांत पडिल्लो आसता आनी नाका आशिल्ल्या प्रस्नानी सगल्यांक बुचकळे खावंक लायता. अशा वेळार पेवंक येनाशिल्ल्या भोंवंडेकारां वरी म्हजी तरी गत जावन पडटा.
दुसरी गजाल म्हणल्यार ‘तूं मात्सो ओगी राव, हांव सांगता तें आयक’ अशे म्हणपी मनशांचो आंकडो सुमारा भायलो आसूंक जाय. म्हज्या संपर्कांत आशिल्ले कितलेशेच मनीस आपले तें भांगर हेरांचे मोल नाशिल्लीं कवलां असो समज करून वागतना दिसतात. आपल्या उतरांचो भौसाचेर कसो परिणम जांव येता हाचे तांकां मात्तूय सोयर सुतक आसना. हेरांच्या उतरांक ते मोल दिनात आपल्या गजालिनी तांकां बरे काय वायट दिसतले हाचीय ते पर्वा करिनात. आपले काम कशें जातले हाचोच विचार करीत आसतात. अशा लोकानी समाजात वावुरतना आपली लागणूक विसरूंक फावना. तांणी आपल्या सभावांत बदल करूंक जाय कारण तांच्या अशा वागण्यान लोकांक मनस्ताप भोगचो पडटा हाचे कितें? ते भायर तांच्या स्वताच्या मनार परिणाम जावपाचीय दाट शक्यता आसता. तांचे मानसीक संतूलन इबाडून दुंयेसांय मान वयर काडपाची शक्यता नाकारूंक शकनात. जाची तांकां मातूय सुलूस लागची ना इतलें मात खरें आ. अशे परिस्थितींत आपल्याक सावुरपाखातीर कांय जाण घुंवळी वखदांचो आदार घेतात आनी फसतात. मनीस धर्माची जाण दवरूंक आमी विसरतात मागीर जिवीताचो एक एक पांवडो चुकत वता आनी जीण कुस्तार जावन मनीस आंथरूण धरता.
जितलो मनीस शिक्षीत तितलो तो असभ्य जाल्लेवरी कित्याक वागता आनीक उलयता काय? असो प्रस्न म्हज्या इश्टान फाटल्या सुमानांत मेळिल्लो तेन्ना विचारल्लो. हांवें मनांतल्या मनांत म्हणले पयले फारा बरो प्रस्न विचारलो पूण हांवें जाप दिवची सोडून मौन पाळ्ळें ते पळोवन कांयश्या रागान ताणें म्हणलें तूं म्हज्या प्रस्नाच्यो अचूक जापो दिता म्हूण हांव अशे प्रस्न तुका विचारता. तुवें दिल्ल्यो जापो वजा उपदेस आयकून म्हजे समादान जावन मन शांत जाता. मुखार ताणे नमळायेन म्हणलें जेन्ना एकाद्रो तुजे सारको मनीस म्हाका जिणेचीं तत्वां सांगचो यत्न करता तेन्ना ताच्या उतरांनी म्हाका प्रेरणा मेळटा. थतरबतर जाल्ल्या मनाक हतयाचे बळ मेळिल्ले वरी जावन हांव म्हज्या वावरांत गुल्ल जावन वता. एकाद्रो संकल्प केल्लो आसत तर तो पुराय जावन पडटा तो अशाच उतरांच्या दानाक लागून अशें म्हाका मना सावन दिसता. ताणे मुखार म्हणलें हेरांच्या मनांत बरे विचार घोळचे खातीर शिक्षकानी सकारात्मक विचारांचे दान एकामेकाक दिवंचे आनी घेवंचेय बी.
ताणें दिल्ली जाप कितली खरी कितली फट हें मात हांव सांगपाक नकळो पूण एक गजाल हांव जाणां ती म्हणल्यार मनशान बर्या विचारांचें दान सदांच दिवंचें. अशें केल्ल्यान तरनाट्यामदीं सकारात्मक विचारांचे जाळें विणूं येता हातूंत दुबाव ना. निरास जाल्ल्या मनशाक उरबां दिवंचे काम दरेका शिक्षकान केलें जाल्यार ताचे सारके पुण्य आनीक कांय ना. दान दितल्यान एक गजाल मतींत दवरूंक जाय ती म्हणल्यार निसुवार्थी मनान सकारात्मक उतरांचो उपेग करून मार्गदर्शन केल्यार ताचो लाव मनीस समाजाक अवश्य जातलो हीय गजाल तितलीच खरी. एक गजाल मतींत दवरूंक जाय चुकिची म्हायती दिली जाल्यार ताचे वायट परिणाम त्या व्यक्तिचेर आनीक भौसाचेर जांव येता. म्हूण खरी परिस्थितीचेर उलोवप केल्यार सगल्यांक ताचो लाव मेळटलो हीय गजाल तितलीच खरी. आयज बरी वागणूक, बरे संस्कार आनीक खरें दायज मुखार व्हरची गरज आसा. तरणे पिळगे मेरेन ह्यो गजाली आमीच व्हरूंक जाय. काळ बदलत वता पूण मनशाचे विचार केन्ना पोरणे जायनात ज्या विचारांनी मनीस प्रेरीत जाता, जे विचार समाजाक दिका दाखयता ते विचार आमी उखलून धरूंक जाय. तेंच आमचें दायज आनी तीच आमची संस्कृती. तानेल्ल्याक उदक आनी भुकेल्ल्याक जेवण दिवन आमी मनीसपण तिगोवन दवरलां काय ना. हीच गजाल नवी पिळगी मुखार व्हरचे खातीर आमी देख घालून दिवंक जाय तेन्नाच हे विचार नवे पिळगे मेरेन पावंक शकतले.
एच. मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
