थातोमातो करचो बऱ्याचो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

राजकी, कला, साहित्य सगळ्या मळांचेर कौरव मातल्यात. आपलो जीव सांबाळप, आपली मोख सांबाळप, कुत्र्यांक (सात्वीक गुणांक) पोसप आनी न्हय सोरपांक (तामसी गुणांक), जीण फळादीक करप हाचेर लक्ष फोकस करूंक जाय.

एक आशिल्लो राजा. राजा कडक. काम चोख जाय. एक दीस ताणें मंत्र्यांक शिटकायलें – एक लेगीत चूक केल्यार, धा भिरांकूळ कुत्र्यां मदीं उडयतलों. पिसडून खाय सर.
मंत्री भियेले. आनिकूय जतनायेन काम करूंक लागले. तीन म्हयन्यांनी एका मंत्र्यान एक बारीक चूक केली. राजान ताका आपयलो. ऑर्द सोडली. जे धा कुत्रे पिसडून खावपाक खासा प्रशिक्षीत केल्यात, तांचे मदीं व्हरून हाका उडयात रे. आत्तांच्या आत्तां.
मंत्री भियेवन गुळी जाल्लो. ताणें काकुटेक येवन राजाक हात जोडून विनंती केली.
राजा, म्हाका फक्त धा दीस दियात. मागीर इकराव्या दिसा जाय तें करात.
राजालें काळीज पगळ्ळें. आसूं रे. धा दिसांनी हाका ख्यास्त दियात, राजान म्हळें.
चूक केल्लो मंत्री भायर गेलो. त्या कुत्र्यांच्या मूळ धनयाक आनी तांकां ट्रेन करप्यांक ताणें सोदून काडले. आपणाक तांचे वांगडा धा दीस रावपाची मेकळीक दियात अशी विनंती ताणें केली. धा दीस तो त्या कुत्र्यां वांगडा रावलो. तांची सेवा केली. त्या प्रशिक्षकाकूय मात्शी थाकाय मेळ्ळी.
इकराव्या दिसा तो मंत्री दरबारांत हजर. राजान हुकूम दितकूच ताची पोटली व्हरून त्या धा कुत्र्यां मदीं दवरली. सगळे कुत्रे येवन ताका चाटुंकूच लागले. भोंकनात, चाबनात, घांस काडिनात. ल्हेंवतात.
सगळ्यांक अजाप. राजान कथीत गुन्यांवगार मंत्र्याक विचारलें, अशें कितें घडलें? ताणें धा दिसांची खबर राजाक सांगली आनी म्हळें- राजन, धा दीस सेवा करपी कुत्रे म्हजे कडेन पडमूर जालेनात. आनी ह्या राजदरबारांत धा वर्सां सेवा करून चिमटीभर चुकी खातीर म्हाका ही असली कुत्र्यां कडल्यान खावपाची भिरांकूळ ख्यास्त?
आतां ही दुसरी काणी.
कोणा कोणाक कसले छंद आसत सांगूं नजो. कोण कुत्रे पोसता. कोण माजरां पोसता. कोण चानयो पोसता. कोण शेवण्यांक पांजऱ्यांत बंदिस्त करून सूख घेता. कोण वागाचीं पिलां लेगीत पोसतात. मानसोपचारतज्ञांचो दावो आसा की कांय मनशांक हेरां कडेन सादारणपणान संवाद, संपर्क आनी जुळोवन घेवपाची फ्राकेज आसता, तांकां मोट्या प्रमाणांत कुत्र्यां, माजरां कडेन खेळप, जीव खेळोवप हांची अती आवड आसता.
तर एकल्याक आवड आशिल्ली जिवाणीं पोसपाची. आयकल्यार आंग शिर्र जाता. एक हारशाचें चेंबर आशिल्लें. तातूंत हीं जिवाणीं आसतालीं. तांकां तो दर दिसा खावड दितालो. एक दीस तो मात्सो दुयेंत जालो. हाचे जाग्यार दुसरो भितर वचून खावड कशी दितलो? गेल्यार दिवपीच जातलो जिवाण्यांची खावड. त्या दिसा जिवाण्यांक जालो उपास.
दुसरे दिसा धनी चेंबरांत भितर गेलो. खावड घेवन. इतल्यान एक जबरदस्त व्हडले जातीचो कोब्रा फणो उबारून फोंस… फोंस करीत हाचे म्हऱ्यांत येवंक लागलो. हाका दिसलें, तो आपणाक हॅलो, आयलो, बरें दिसलें अशें व्यक्त करपाक येता म्हूण. एका सेकंदा भितर त्या चवताळिल्ल्या कोब्रान हाच्या हाताक असो घांस काडलो… ताच्या जबड्यांतल्यान हात सोडयसर हाका यमपुरीची याद आयली. आवाशिवा करून तो एकदांचो सुटलो आनी भायर आयलो. पूण थोडें वीख हातांत देंविल्ले. बेगोबेग उपचार सुरू केले. हात काळोच जाल्लो. पेखपाक स म्हयने गेले.
ह्या दोनूय काणयांनी शिकतल्यां खातीर खूब बोध भरला. आमचे भितरूय बरें वायट सम प्रमाणांत भरलां. 50 बरें, 50 वायट. कोणाक घालची खावड ती आमची निवड.
Entelechy अशें एक इंग्लीश उतर आसा. हें मूळ उतर जर्मन. जी क्षमता आसा ती प्रत्यक्षांत हाडपाची तांक म्हळ्यार Entelechy. बऱ्याची पोसवण करपा खातीर तांक विकसीत करूंक जाय. अडे झेत केले म्हूण कोण omnipotent सर्वशक्तीमान जायना आं. अन्नाडीच उरता. मनशाच्या काळजाक एक तान आसता. एरीस्टोटलान Entelechy ची सांगड आपल्या नितीशास्त्र विचारांत खोलायेन मांडून ताची विस्कटावणी केल्या. तातूंत खोलायेन गेल्यार पाल्हाळ जातले.
श्रीकृष्णान गोंदळिल्ल्या अर्जूनाक एक उपदेश केलो- झूज कर पूण वांगडाच स्मरण कर. बॅलन्स. 50-50. कौरवां आड झुजत राव पूण वांगडाच जिणेंचें इप्सीत साध्य कर.
मनीस हें जेन्ना करिना तेन्ना तो भितरल्यान रितो आनी पोको उरता. शांती पसून पयस पयस पावता. जिणेची मोख कितें हें पयलीं जाणून घेवंक जाय. तें गांवार जगार हेडून कळना.
पांच पांडव आनी शंबर कौरव. हें गणीत म्हळ्यार एक कविता. तत्वगिन्यान शिकोवपी. पांच जाण सात्वीक. बरे जावंक सोदपी. शंबर कौरव हे फोल्गी, भौतीकवादांत रमपी, गैर गजालींनी लोळपी, विलासी, तामसी. सामके आपसुलाद. पांच पांडवांनी कुरार केले तांकां.
आयज भोंवतणी नदर मारल्यार हजारांनी कौरव दिसतात. आपूण बॅटींग करतां आनी हे हजारांनी कौरव फिल्डींग करतात, असो भास जाता. कौरवां कडल्यान बऱ्याची अपेक्षा करूंच नजो. पूण हे आसुरी वृत्ती कडल्यान आपणें आवट जावन घेवंकूच फावना.
राजकी, कला, साहित्य सगळ्या मळांचेर कौरव मातल्यात. आपलो जीव सांबाळप, आपली मोख सांबाळप, कुत्र्यांक (सात्वीक गुणांक) पोसप आनी न्हय सोरपांक (तामसी गुणांक), जीण फळादीक करप हाचेर लक्ष फोकस करूंक जाय. कौरवांच्या वागण्याच्या कारणांच्या मुळांचो अभ्यास करपाचेर न्हय. स्वहिताचेर पूर्ण लक्ष जाय. पांच पांडवांचें जैत जालें सारथी मार्गदर्शकाक लागून. ते शक्तीक लागून. जिखपा खातीर फोकस त्या परम सत्याच्या मुळां कडेन जाय… तीं मुळां ओलीं दवरूंक जाय. तांचो थातोमातो करीत रावंक जाय. बऱ्या वटेन, उजवाडा वटेन वचपाक.

मुकेश थळी
फोंडें