ती

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

इगर्जे भायर पवित्र शुक्राराची विधी सुरू जाल्ली. कांय लोक आजुनूय माटवांत भितर सरताले. मुखेल माचयेर रावून विवरणकारान लोकांक वाचपां खातीर तयार जावंक विनयलें. तेन्नां आपवावुरपी ह्या नात्यान आशी-कुशीक आशिल्ल्यांक माटवांत हाडपा खातीर हांव माटवा भायर गेलों. एक अस्तुरी म्हजेर थीर नदर दवरून आशिल्ल्याचो म्हाका आभास जालो. हांवें तिका माटवांत येवपाची विनंती केली. हांव लागीं पावताच तिणें अकस्मात म्हजो हात धरलो. हांव सारकोच भियेलों. माटोवभर लोक आसा आनी एक अस्तुरी म्हजो हात धरून हांवें वळून पळयलें. देवाची मिलाग्र, कोणाचीच नदर म्हजेर गेली ना.
“हांव तुजेच खातीर हांगां आयलां, यो म्हजे बराबर.” तिणें म्हणलें.
“यो? खंय? पवित्र शुक्राराची विधी चालू आसा आनी हें तूं कितें सांगता?” हात सोडोवपाच्या यत्नांत हांवें प्रस्न केलो.
“असोच एक दीस तुंवें म्हजो हात धरिल्लो न्हय? तुका कितलें पराथुनूय तुंवें तो सोडूंक नाशिल्लो. हांगां पळय कितलो लोक आसा यो म्हजे बराबर.” दामिल्ल्या आवाजान पूण हाताची पखड अर्नीत तिणें म्हज्या दोळ्यांत दोळे घालून म्हणलें. हांव तिचे फाटल्यान गेलों. तिणें लागींच आपली स्कुटर ‘पार्क’ करून दवरिल्ली. आमी तिचेर बसलीं आनी स्कुटर चालू जावन वाटेक लागलीं.
थोड्या वेळान आपल्या घरा मुखार तिणें स्कुटर थांबयली. लोकवस्ती पासून पयस आशिल्ल्या तिच्या घरांत आमी भितर सरलीं. सालांत पावतांच हांवें चारूय वटांनी नदर फिरयली. साल बरें सजयल्लें आशिल्लें. सोफा, कदेलां, टिपॉय, वण्टीक सोबीत चित्रां आनी मदेंच तिचो एक सुंदर फोटू आशिल्लो. सुमार २५ वर्सां आदलो. एका साहित्य संमेलना वेळार तिका पुस्तक पुरस्कार मेळिल्लो, त्या वेळार तो काडिल्लो.
“आजून बसूंक ना तूं?” उदकाचो ग्लास म्हजे मुखार धरीत तिणें म्हणलें.
“म्हाका तुंवें असो कित्याक धरून हाडला?” हांवें तिचेर नदर थिरायत विचारलें.
“इतलो तेंप धाडस जालें ना. कितल्या वर्सांनी आयज निर्णय घेवंचोच पडलो आनी तुका सोदीत-सोदीत तुमच्या गांवांत पावलें. तूं इगर्जे कडेन मेळटलो हाची म्हाका खात्री आशिल्ली.”
“आनी तुजो घरकार?” हांवें मुद्दाम विचारलें.
तिणें पर्थून म्हज्या हाताक धरलो आनी सरळ आपल्या न्हिदपा कुडांत व्हेलो. थंय मंद उजवाडांत तिचो घरकार खाटीर पडून आशिल्लो, शांत, निर्जीव कसो.
“त्या दिसा तुंवें म्हजो हात धरिल्लो, तो तसोच उरिल्लो जाल्यार आयज हांव एका मड्याची घरकान्न जावन उरचें नाशिल्लें. तुज्या मोगान हांव पिशें जाल्लें पूण तुंवें म्हाका सोडून दिलें आनी म्हज्या घरच्यांनी म्हाका हाचे कडेन काजार केलें. तो जाणा आशिल्लो आपणाक केन्नाय चड पियेल्यार मारून येता म्हण. तरी तो म्हजे कडेन काजार जालो आनी दोगां भुरग्यांचें सूख दिवपा इतलेंच खुशाल जिवीत जियेलो. आतां, कितलींच वर्सां जालीं ह्या मड्या कुशीक हांव न्हिदतां, दुसरें मडें कशें.”
“भुरगीं खंय आसात?” विचारांक वळण दिवचे खातीर हांवें ओगीच प्रस्न केलो.
“भुरगीं स्कॉलरशीप मेळोवन बेंगलुरू शिकतात.” तिणें जाप दिली.
आमी न्हिदपा कुडांतलीं भायर आयलीं.
“घरकाराक पळोवपी नर्स आनीक थोड्या वेळान भायर सरपाची आसा. आयज तिचो म्हयनो सोंपता. म्हयन्याक एक फावटीं ती आपल्या घरा वचून येता.”
“मॅडम, येतां हांव.” तिच्या घरांतले नर्शीन वचपाची तयारी दाखयली. तिणें नर्शीच्या हातांत थोडे पयशे दिले. नर्स गेली.
काळखान तोंड वयर काडलें.
“लायटी पेटयना?” हांवें विचारलें.
“तुका काळोख आवडटा न्ही?” ती हांसली.
“आतां काळखाची भिरांत दिसता.” हांवें म्हणलें.
“चोराक आनी काळखाची भिरांत?” तिणें म्हजीं फकाणां केलीं.
“आजून चोराचो अवतार दिसता म्हजे भितर?” हांवें थोमणो मारलो.
“चुडटेचो सोरोप तूं. दुसऱ्यांक भेश्टावपाचें नाटक करता, हें म्हाका आतां समजलें. त्या वेळार हांव तुका खरेंच भियेतालें. आयज भियेना. म्हणून तुजे मेरेन येवन तुका हांगा हाडपाचें धाडस केलें हांवें. तूं आयज हांगाच राव.”
“हांगाच राव?” हांव परत गडबडलों.
“एकूच फावट म्हज्या मनांत आसा तें सगळें तुका सांगचें आसा.”
तिचें तोंड आकूळ-पिकूळ, बाबडें जाल्लें. तिचे दोळे भरून आयिल्ले.
“आतां सांगूंक जायना?” हांवें वाट काडूंक चिंतलें.
“नां. आतां सांगूंक म्हजें मन तयार ना. म्हाकाय थोडी तयारी करूंक जाय. एक दीस म्हाका हॉटेलांत व्हर म्हण तुका हांवें सांगिल्लें.”
हांव ओगीच रावलों. तिणें परत म्हज्या हाताक धरलो आनी केलेंडरा कडें व्हेलो.
“त्या दिसा म्हजो बर्थडे आशिल्लो आनी आयजूय म्हजो बर्थडे. तेन्ना व्हेल्लें जाल्यार निदान एक फावटीं तरी हांव त्रृप्त जातलें आशिल्लें. म्हज्या ऑत्म्याक शांती मेळटली आशिल्ली. तुजे पासून मोगाचो सोंतोस घेतलें आशिल्लें. तेन्ना घडलें ना, आयज हॉटेलूच तुजे फुड्यांत आय मीन आमी हॉटेलांत आशिल्ल्या सारकींच दोगांच… एकांतांत” तिणें उल्हास सोडले.
“एका दिसाच्या सुखाची इतली आस्त तुका?” हांवें म्हज्या मनांतली नकारात्मक भुमिका तिचे फुड्यांत मांडली.
“म्हणजे? तुजे बराबर थोडें सूख भोगल्यार कितें वायट आसा? म्हज्यो भावना तूं समजना? इतलें शिकप आसून, दूसऱ्यांच्यो कथा बरोवन, इतले विचित्र तुजे विचार?” ती एकदम उठली. हांव तिका पळोवंकूच उरलों.
“हांव तुज्या मोगाक आशेतालें, तो पूर्ण मोग आज तुजेर ओतोवपाचो आसा म्हाका.”
तिचीं उतरां आयकून म्हजी म्हाकाच लज दिसली. हांवें तिची इश्टागत सोडिल्ली दोगांचो वेगळो धर्म म्हण. दोनूय कुटुंबांक तें आवडचें नाशिल्लें. म्हज्या मोगाचो गळो अन्नून हांव कडेक सरिल्लों. तिचें नांवूय इबाडिल्लें म्हाका नाका आशिल्लें.
तिणें फाटल्यांतल्यान ल्हुआन आपलो दावो हात म्हज्या शर्टाच्या कॉलरा कडल्यान हड्ड्या मेरेन हाडलो आनी आपलें तोंड म्हज्या तोंडा कडें पावयलें. आमचो स्वास एकामेकाक आपटूंक लागलो. खिणाक दिसलें, तिका घट धरूं आनी तिच्या वोंठांक नां. हांव तशें करुंक शकनाशिल्लों. तिका जाय तशें करूंक हांव मुक्त नाशिल्लो. हांव उबो जालों.
तिचो बांद फुटलो आनी तिणें म्हाका घट्ट धरलो. ती म्हजे मेळत तशी उमे घेवंक लागली. म्हजो घुस्मटमार जावंक लागलो. तिच्या वोंठाच्या गरम स्पर्शान म्हज्याय आंगांत उजो पेटपाक लागलो. तिणें म्हज्या शर्टाचे बटन उग्ते केले आनी तिचे हात जळींमळीं म्हज्या आंगाचेर फिरपाक लागले.
काळखाचें राज सुरू जाल्लें. भायल्यान सगळें घुमसूम पूण हांगा सगळीच उचांबळाय, आवाज नाशिल्लें एक वादळ चलतालें. मुखार कितें जातलें तें कोणूच नकळो आशिल्लो, इतल्यांत नेटाचें वारें सुटलें. व्हडल्यान गडगड मारलो. जोगलां चमकूंक लागलीं. उजो पेटून घरूच हाल्ल्या सारकें जालें, तिणें व्हडल्यान किळांच मारली
कोणें तरी म्हज्या हाताक धरून हालयलो. ‘यो बेगीन, माचये वेलें सामान काडूंक जाय.’ हांवें अशें-तशें पळेलें. हांव भानार आयलों. निमाण्या शुक्राराचो लोक इगर्जेंत धांवतालो, वाऱ्यान माटोव पिंजून पडिल्लो आनी आप-वावरपी सामान हालोवंक लागिल्ले.

विन्सी क्वाद्रूस

9822587498