भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सुण्याक वाटावपाक म्हूण वॉल्तार मोटार स्कुटरीचो ब्रेक मारला इतलेंच निमीत, भगवंताचो तोल गेलो आनी स्कुटर घबायंचSS करून सकयल पडून ताका घेवून झरकत झरकत थोड्या अंतरार वचून थांबली. सुणो क्यांव क्यांव करीत धांवलो पूण भगवंताक उखलपाक एकलो लेगीत मनीस त्या वेळार जळकलो ना. तिस्क्यार आशिल्ल्यान भगवंतान चड कळांव केलो ना. दुसरे वटेनच्यान आनीक खंयचीय गाडी येवच्या पयलींच स्वताचो तोल सांबाळत तो उटलो.
स्कूटरीची गी पुराय घुविल्ली, फुडल्या टायराच्या पक्याक चेंप पडिल्लें आनी पंको मोडून तो टायरार आयिल्लो आनी दावे वटेन पुराय स्कूटर झरिल्ली. तिका ताणें तशीच उकल्ली आनी कुशीक व्हरून स्टॅन्डार लायली. हात पांय चुरचुरपाक लागले तेन्ना भगवंताचे लक्ष स्वताचेर गेलें. दाव्या हाताचीं बोटां आनी दाव्या पांयाचीं दिमी झरिल्ल्यान रगत पांयावयल्यान देंवतालें.
खर दनपारच्या कडकड्यार सुर्य ताच्या घाव्यांचेर वोताच्या रूपांत मसालो लावपाचे काम करतालो. इतल्यान ताका याद जाली की ताचे तकलेक हॅल्मॅट आसा जाचो हारसो मोडिल्लो आनी ताका झरकें पडिल्लें.
हॅल्मॅट आसलो म्हूण साल्वार. थंयच रावून ताणें देवाचें उपकार मानले आनी स्कूटर घेवन चलत सुटलो. ते स्कुटरीचो खरखर आवाज आनी कुटत कुटत सातक्या वरीं चलपी भगवंत. ताची अवस्था ताकाच नाका जाल्ली. इतल्यान बाबगो आनी रमेश ताचें इश्ट देव कशें ताचे कुशीक येवन थांबले. तांकां दोगांकय पळोवन ताच्या जिवाक सूSS जालें. दोगांयनी ताची अवस्था पळयली. बाबग्यान स्कूटर गॅरेजींत व्हेली आनी रमेशान ताका घरा सोडलो.
भगवंत मेरशेच्या वयल्या भाटांत रावतालो. ताचें घराणें चड व्हड नाशिल्लें. घरांत फकत ताची आजी, आवय आनी तो रावतालो. भगवंत ल्हान आसतनाच ताचो बापूय एका अपघातांत संवसाराक सोडून गेल्लो. त्या कारणाक लागून एकूलतो एक चलो आशिल्ल्यान ताची आजी आनी आवय ताचेर जीव घालताली. 22 वर्सांची पिराय आशिल्ल्यान ताच्यांत स्वताक सांबाळपाची तांक आसली पूण घरचीं मात ताका ल्हानच समजून ताची काळजी घेतालीं.
भगवंत रमेशाचो आदार घेवन चलता तो आजयेन पळयलो आनी तिणें आकांतान भगवंताचे आवयक (कल्पनाक) उलो मारलो.
ताची आवय भगवंताक पळोवन सारकी रडकुरी जाली.
“आगे मा कांय जावंक ना गे म्हाका. हांव बरो आसा. स्कूटर चलयता आसतना अचकीत एक सुणो मदीं आयलो आनी ल्हानसो अपघात जालो. इतलेंच!”
“इतलेंच? हात-पाय झरकल्यात, रगत व्हांवता तें तुका इतलेंच दिसता? तुका कितले फावट सांगलां दनपारचो भायर वचूं नाका म्हूण तरी तूं आपल्याक जाय तेंच करता.”
“आगो ताका आमचें खंय पडला? तो आतां व्हड जाला न्हय? आपल्याक जाय तेंच करतलो.” आजी म्हणटा.
“ना गे आई… म्हाका खंय खबर तो सुणो रस्त्यार मदीं येतलो म्हूण?”
“दनपारच्या वेळार अशेंच जाता शाण्या. म्हज्या पुताचोय असोच दनपारच्या वेळार तिस्क्यार अपघात जाल्लो. आयज तुका जें त्रास भोगचें पडटा ते सगळें त्या अपघाताक लागूनच. तो आशिल्लो जाल्यार शिकता आसतना तुका अशें बारीक बारीक काम करपाक दितलो आसलो?”
“हांवूय त्याच तिस्क्यार पडला आई पूण म्हाका तशें कांय जावंक ना न्हू?”
हे आयकताच ताचे आजयेक शेळो घाम सुट्टा आनी ती भगवंताक घेवून रमेशा वांगडा तिस्क्यार वता.
तीन फातर आनी इल्लिशी माती दाव्या हाताच्या मुठींत घेवन भगवंताच्या माथ्या वयल्यानच्यान पायाचे नाक्शे मेरेन तीन फावटी भोंवडायत म्हणटा-
“वाऱ्या सुत्राची, किडी मुयेची,
घरच्या भायल्यांची, आवय बापायची,
वाश्या कण्णेची दिश्ट जाल्या जाल्यार
चुलींत पडूं…”
आनी वायट आत्म्याक दोन गाळयो सवून मुटींत दवरिल्ली माती भगवंताच्या दांगां पोंदच्यान शेवटिता. आनी निट्ट मौन धरून घरा येता.
भगवंताची आवय ताच्या घायार वखद लायता आनी दुख सोसूं नज जाल्ल्यान भगवंत बेगीनच न्हिदूंक वता. मध्यान राती कडेन भगवंताचेर भार येता आनी तो आंगान वायट शक्ती आयिल्ले वरी वागपाक लागता. ताचे कुडींत आशिल्ले सगळें कांचेचें सामान तो फोडटा तेन्ना आवाजान ताची आवय आनी आजी थंय वता. तांकां कितें करूं आनी कितें नाका तेंच कळाना. फिल्मांत पळयल्ले पूण स्वता प्रत्यक्षांत अणभवूंक नाशिल्ले असले दृश्य आनी भगवंताचें वागणें पळोवन तांकां कलकलो सुट्टा. ताची आवय रडत देवाचें नांव जप करीत रावता. भगवंत निवळल्या उपरांत ताची आजी ताका देवाची बिबूत लायता. दुसऱ्या दिसा गांवच्या उमेश म्हाराक आपोवन ताची दिश्ट काडटा. पूण वता आसतना उमेश म्हणटा
“आगे खूब खर आसा हा.. भगवंताचेर मातशे लक्ष दियात” अशें म्हणून एका दादल्याक मेळपाक सांगता आनी भगवंताचेर आयिल्ले संकश्ट पयस करपाक सुचयता.
म्हज्या चल्याचेर हें कसलें संकश्ट आयला गे आई? म्हज्यान ताका असो पळोवंक जायना. कितेंय तरी कर आनी भगवंताक सारको कर. काल जाल्ले तशें परत जायत जाल्यार म्हज्यांत जीव उरपाना.
तूं भिवू नाका कल्पना, हांव म्हज्या पुताक वाचोवंक शकलें ना. पूण तुका उतर दितां.. हांव भगवंताक ह्या संकश्टांतल्यान भायर काडटलेंच अशें म्हणून आजी भगवंताच्या माथ्यार हात भोंवडायता.
ती भगवंताक त्याच दिसा उमेशान सांगिल्ल्या त्या दादल्या कडेन घेवन वता. तो ताका बारीक पळोवन म्हणटा “ज्या जाग्यार हो पडला त्या तिस्क्यार बेगीच्या बेगीन सुर्य मावळच्या पयलीं एक गांवटी कोंबो मारून थंय सोडात ना जाल्यार ही वायट शक्ती तुमच्या चल्याक काबार करतली…
हें आयकना फुडें भगवंताची आवय खूब भियेता. ताची आजी घरा पावताच गांवटी कोम्याचो सोद घेवपाक वाड्यार गजागेर वता. ताचे कडेन कोंबो नाशिल्ल्यान तो तिका हेर काय जाणांची नांवां सुचयता. पूण सोदता सोदता सांज जाता आनी सुर्य मावळपाक लागता. तिचेर आकांत येता. आपणाक अजून कोंबो मेळूंक ना आनी जर मेळ्ळो ना जाल्यार अनर्थ जातलो. असो विचार करता करता तिका कामीलाची याद जाता. ती वेळ वगडाय नासतना ताच्या घरा वता आनी दारार मारता. खूब प्रयत्न करता पूण कोण भायरूच येना. ओ घरा.. कामील बाब कामील बाब कोण आसा घरांत? उपकार करून दार उगडात…
अशें म्हणटा म्हणटा भगवंताक जाग येता आनी ताची आवय कल्पना ताका विचारता,
“बाबा कशें दिसला आता तुकां? घाव चड दुकना नू? आयज तुका उटपाक मातसो कळाव जालो. दनपार जायत आयली चल बेगीन उट आनी इल्ली च्या घे. आयज जेवणाक तुज्या आवडीचें चिकन करपाक हांव कामीलाली कोंबडी घेवन आयल्या”.
हें आयकना फुडें भगवंत मुमूरख्यान हांसता आनी म्हणटा “कितें कामीलाली कोंबडी?”
बाळकृष्ण आनंद चोपडेंकार
8390988388
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.