भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमी मनीस साद्या- साद्या कारणांक लागून एकामेकांचेर तापतात. तकलेंत राग घालून बसतात आनी कारण नासतना स्वता आपलें मन दुखी करून घेतात. म्हणूंक लागतात, अमक्यान म्हजो मूड ऑफ केलो. तमक्यान म्हजें काम इबाडलें. तांची तीं उतरां आयकून म्हाका प्रस्न पडटा कोणाकय दुख्खी करपा इतलें बळगें आमचे लागीं आसा व्हय? मनीस केन्ना केन्ना कशा कसोय आनी कित्या कितेंय उलोवन वता. थोडे जाणून बुजून हेरांक कश्ट दिवचे खातीर बळयां खर उलयतात. तांच्या त्या उतरांनी आयकतल्याक वायट दिसता अशें कितेंय आसलें जाल्यार आयकतलो रागार जावं येता. ताचो तो हक्क, पूण कांय जाण मनाक लावन घेनात. कोणाक म्हणलां, कोण जाणां अशें म्हूण आडनदर करून वेळ मारून व्हरतात. अशे मनीस सदां सुखी. ते आपलें मन विरूस करून घेनात. आपल्या मदल्या संबंदांतली वा नात्यांतली गोडसाण उणी जावंची न्हय म्हूण तीं खास उतरां सोंसून घेतात. सगल्याच मनशां मदीं इतलें बळगें आनीक सोंशीकपण आसतलेंच अशें म्हणू नजो.
खरें म्हणशात तर इतलें सोंसून घेवपाचें बळगें तो सैम रचेता सोडून आनीक कोणाय कडेन आसत अशें म्हाका तरी दिसना. ही सृश्ट रचतल्यान सगल्यांक एकेच तागडेन जोखपाक मेळटा अशी तजवीजूय करूंक ना. तरी पूण ह्या संवसारांत जियेंतल्या दरेका मनशाक तिडक सोंसची आनी उक्तावची तांक जल्मा सावन मेळिल्ली आसता. अशें आसलें तरी आमी मनीस तिडक उक्तावंक बेस बरें जाणां. राग सोंसपाची आमची तयारी मात आसना म्हूण हाता भायर गेल्ले तिडकीचें पानवळ आमकां केन्ना तरी भोगचें पडटा. तें भोगतना मनशाक ज्यो वेदना जातात त्यो खंय सुमारा भायल्यो आसतात अशें म्हणटात.
म्हाका याद जाता ‘गांधी’ सिनेमाची. त्या सिनेमात फाळणी वेळार जाल्ल्या दंग्याचें दृश्य आसा. हो दंगो बंद जावचो म्हूण गांधी आमरण उपोशणाक बशिल्लो. पं. नेहरू सगले उपाय करून पळयता, पूण गांधी उपोशण सोडूंक तयार जायनात; ‘परत अशे दंगे जावचे ना हाची शास्वती दियात तेन्नाच हांव उपोशण सोडटलों’ म्हूण गांधी जेन्ना नेहरूक सांगता. त्या वेळार नेहरू दोनूय गटांक समजायता आनी हत्यारां सकयल दवरून माफी मागून माये मोगान एकवटान रावतले अशें उतर गांधीक दिवंक लायता. एक पिडेस्त मनीस जाच्या पुताची ह्या दंग्यात हत्या जाल्ली आसता. तांणे आपल्या पुताचो बदलो घेवंक एका ल्हान भुरग्याचो जीव घेतिल्लो आसता. पं. नेहरून ताकाय समजायिल्ल्यान तो गांधी म्हर्यांत येवन उपोशण सोड म्हूण विनवणी करता आनी म्हणटा, ‘तुमच्या मरणाचें पाप म्हज्या माथ्यार येवचें न्हय म्हूण हांव प्रायश्चीत करूंक तयार आसा.’ तशें जाल्यार हांव सांगता तें कर गांधीन म्हणलें, ‘मुसलमानाचो एक ल्हान भुरगो पोसूंक घे आनी ताची पुराय जापसालदारकी आपल्या भुजार घे. आनीक एक गजाल अवश्य कर मुसलमान धर्मां प्रमाणूच ताचें पालन पोशण करून ताका व्हड कर. याद दवर असो भुरगो सोद जाची आवय आनी बापूय ह्या दंग्यात मरण पाविल्ली आसूंक जाय.’ हे देखीच्या आदारान शाण्या मनशान अंदाज बांदू येता वायट कर्तुपाचें पानवळ भोगप कितलें कठीण आसूं येता पळय तें. ‘महाभारत’ कशें घडलें हेंय आमी जाणां तिडक उक्तावन पांयार कुदळ मारून घेतिल्ल्या मनशांक कितें कितें भोगचें पडटा हाचोय अणभव आमी मनीस ह्या नात्यान केन्ना ना केन्ना तरी घेतला आसतलोच. जो न विसरपा सारकोच आसता.
मनशां बाबतीक आनीक एक गजाल सामकी खरी ती म्हणल्यार, केन्ना तरी बरे दीस पळोवंक मेळटलें अशी आस्त बाळगून एखाद्रो वावुरता आसत तर ताच्या जिवितांत बदल हो निश्चीत जावचो आसता. कारण वर्तमान स्थिती सांसणाकाळ तिगून उरना, ती आज ना फाल्या बदलतली. मनशाक आवडूं वा ना आवडूं ताचे जिणे स्थर बदलत रावतलो. दुसरे वटेन सुखी मनशाची जीण पळोवन दुखी मनशान ताची नसाय करिनासतना आपले भितर आशिल्ल्या आत्मबळाचेर आपलो वावर सातत्यान सुरू दवरूंक जाय. एक दीस मनाक जाय तशे सुखी खीण तांकां अणभवूंक मेळटलेच. एखाद्रे आपले इत्से प्रमाण सुखद खीण बेगोबेग मेळना जायत तर ताचो दोश हेरांचेर थापून तांकां दुख्ख दिवपाचो अधिकार मात परमेश्वरान कोणाक दिवंक ना.
जिवीतांत संघर्श करता आसतना जिणेचो अर्थ सोदपाचो प्रयत्न केल्यार लेगीत दुखी मनाक थाकाय मेळूं येता. तेच बराबर हे संघर्शूच जिणेची सोपणां चडून वचूंक मनशाक आदार दितात आनी जैत मेळोवन दिता. ही गजाल आमी मतींत दवरून वावरूंक लागले जाल्यार आमचे जिणेंत येवपी आव्हानांक आमी बरे तरेन तोंड दिवंक शकतले. जिवीत सतत विकसीत जातलें जाल्यार मनशान ह्या गजालींचो विचार करून पावल मारूंक जाय तेन्नाच आमी जिणेक एक नवी दिशा दिवंक शकतले. हाकाच लागून म्हाका सदांच दिसता मनीस ह्या नात्यान आमी जाणां जावंक जाय ‘जिवीत’ म्हणल्यार कितें ?
‘जिवीत’ म्हणल्यार एक क्षणीक खीण, मना सावन बरे इत्सेन दिल्ले एक वचन, मंद व्हांवपी वारें अशें शें. ‘मनशांच्या उमाळ्यांचेर संशोधन’ करपी तज्ञ मानतात, त्या प्रमाण मनशाचे जिणेंत केन्ना कसलें मोड येत हें सांगपाक खूब कठीण. हाकाच तर ‘जिवीत’ अशें म्हणूं येता. आपल्या मनांतले उमाळे आपल्या बर्या मागत्यां लागीं उक्तावपाक काय हरकत ना. ज्या मनशा मुखार आपले उमाळे उक्तायता तो मनीस कसो कितें? ताचो सभाव कसो? तो उतराक पाळो दिवपी असो आसा काय ना? अशा साबार प्रस्नांच्यो जापो मेळचे बगर आपलें गुपीत हेरां मुखार उक्तें करप कितलें समा जातलें हाचो विचार केले बगर तोंड उगडचें न्हय. अशें म्हजे आवयची सांगणी आसताली. तरी आसतना आमी तोंड उगडलें जाल्यार आयकतल्या मनशान मात ताचे ते उमाळे गांवार घालप आसना. आयकतल्यान खंयचेंय परिस्थितीत ते आपल्या पुरतेच दवरचे आसता. ताणें अशें केलें ना जाल्यार सांगतल्याचो विस्वासघात जावं येता. उपरांत कितें घडत हाचो अंदमास घेवप खूब कठीण जाता. कोण कोणाचेर कशी तिडक उक्तायत हेंय सांगपाक शकनात. हे परिस्थितींत कोणाक तिडकीचें पानवळ भोगचें पडत हें सांगप कठीण, तरी पूण तें भोगले बगर उपाय आसना इतलें मात खरें.
एच. मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
