भांगरभूंय | प्रतिनिधी
रीनाची खबर बावलेन सांगत पसुन भुरग्यांक दुसऱ्याक आदार करपाक जाय ही नदर दवरुंक जाय म्हणपाचें समजलें. वाटेर तशे तरेचो कोणुय दिसल्यार आमचें काम आमी वळखलें. सगळीं भुरगीं बावले म्हऱ्यात पावतांच तांणीं बावलेक म्हणलें,
“तुजो जादु आमकां अशें पिशें लायता”
“तुवें आमकां शाणीं गुणीं केल्यात.”
“निहालाची खबर सांगत पसुन खूब बरें जाला.”
इतल्यात रायनाच्या दोळ्यां सामकार ताच्या वर्गांतलो परेश उबो रावलो.
“आमच्या वर्गांत परेश आशिल्लो. ताका केन्ना- केन्ना मोडणें मारुन येतालें. चार वर्सा तो म्हज्या वर्गात शिकिल्लो.”
“ताका कितें जातालें तर?”
“तो जमनीर पडटालो. मागीर ताका कोण हात लायनाशिल्लो”. पूण आतां तो वखद घेवन इल्लो- इल्लो बरो जाला.”
“तुमी ताका कसो आदार दिलो?”
“ताका आमी धर्तरेर पडुंक दिनाशिल्ले. दोन- चार बांक एक करताले. अचळय त्या बांकार ताका न्हीदयताले. दोन चार बांक आदीच जोडुन दवरताले.”
अशीं कांय वर्सा गेली. ताका आमची आनी ताची आमकां सवंय जाली. तो आमकां आमच्यातलोच एकसो दिसता. आजुय कांय फावट म्हाका ताजी याद येता.
“खरेंच” म्हणलें भुरग्यांनी.
“खरें म्हणल्यार तो सभावान एकदम बरो”. सगळ्यां कडेन बरो वागतालो. खरें उलोवपी, सगळ्यांक मान दिवपी, प्रामाणिक आनी
मायेस्त ताका सगळे इश्ट आवडटाले. वर्गात सगळ्याक तो खूब आवडटालो. ताचें मोगाळ वागणे सगळ्याक पिशें आवडटालें.
खरें म्हणल्यार परेशाक आदार दिवपाक कोणुय फुडें येतालो.
“आतां म्हाका कळ्ळें आमकां वर्गात शिकतनाच सगळ्या कडेन वागप कशें तें आपोआपच समजलें. एकामेकां बरोबर खेळप, हांसप, वागप कांय करतां करतां शिकपाक मेळ्ळें.”
आमी सगळीं एकच भाव भयणीं जावन रावपाक जाय. पूण कोण काळो गोरो आसलो तरी वांकडें तोंड करपाक जायना. बावली खूब कितें सांगत रावली. तेच बरोबर बायुलाचे बावलेन आनी एक सांगलें, “मतींत दवरात जाचे कुडींत बरे गुण सहज नदरेंत भरतात वा जो दुसऱ्याचें बरें करता ताचीय आमी तुस्त करपाक जाय.”
“गुलाबाक परमळ येतलोच” त्या परमळान सगळें वातावरण परमळीत जाता म्हूण ताका हिणसावंक फावना,” बावलेन म्हणलें.
“खरें तेच उलयता ही आमची मोगाची बावली.” म्हणलें भुरग्यांनी.
“आमची बावली जादुची, तशीच सुपर्ब”. म्हणलें रेवान. सगळ्याक खोस जाली हय, हय, म्हणत भुरगीं नाचत रावली. कांय
जाणा हांसली. इतल्यात बावली हालली… हे दिसांनी थंडी, तुमकां कुडकुडो येना?”
“ना” मातुय ना” भुरगीं हांसली.
बावली अजापली, “अशें कशें?”
“आमची मम्मा, आजी आमकां बरें घटमुट जावपाचें खाण- जेवण दितात. देखून तशीं “
“शाब्बास ! ग्रेट तुमची मम्मा, आजी. जीं “बेलन्स डायट” जाणात.” जी सारकें जेवण जेवतात, वेळा वेळार खातात दुद, धंय, लोणी, तुप, फळां, खातात, बरो व्यायाम करतात, सकाळीं उठटात तांची भलायकी बरी उरता.
“हेंच तें आमची टीचर , जाणटी आजी, आजो बी सांगतात.”
बावलेन सांगिल्ली रीना, परेश हांची काणी भुरग्यांनी आयकली. आतां तीं निहालाच्या पत्राची वाट पळयतालीं.
“तुवें आमकां वेगळ्योच खबरो सांगुन आमकां दुसरे भशेन चिंतपाक शिकयलें.” सगळ्यांनीच एकाच बरोबर म्हणलें. बायुलाची बावली भुरग्यांक वेगवेगळे वातावरण आवडटा तें पळोवन मनांत चिंतपाक लागली.
ह्या भुरग्यांची मनां आमी तयार करपाचीं. बरें तें तांच्या मनांत रिगोवन तांकां फरक जाणोवन दिवपाक जाय.
“तुमी गायो , म्हशी, हरणां, बोकड्यो हांची मम्मा, पापा बी पळयल्या?”
हय, हय… रायनान म्हणलें. पूण तुमी अशें कित्याक म्हणटात?”
जशी हीं जनावरां आमकां ल्हान भुरग्यांक सांबाळटात. तशींच ल्हान भुरगीं आपले आवयचें आयकतात. जनावरां भुरग्यांक सांबाळटात. जाता ते परीन तांचे फाटोफाट रावतात. पळयात सैमाची देणगी. तांची भुरगीं ल्हान पाडे, पाडकां, पिलांय आपले आवयचे फाटोफाट वचुन तण खातात. रवंथ करपाक शिकतात. आपले आवयचें आयकप ही मोनजात तांकां शिकप दिता. कितली सोंपी आनी बरी शिकवण सोंपेपणीं दिता. सैमातले दर एक झाड, पानां, फुलां दुसऱ्याखातीर खोस दितात. परमळ पसरायतात. मनशां खातीर कितें तरी दितात. देखुन आमी तांकां राखपाची गरज आसा.
“आमी तांकां सारें घालतात” म्हणलें रेवा आनी नरेशान.
“हय, पूण झाडां? “
“फळां, फुलां, पानांनी आमची जीण रंगीत आनी आमची भलायकी बरी दवरतात.” म्हणलें बावलेन.
“रंगीत फुलां आमकां आवडटात” भुरगीं उलयलीं .
“आमचें आनी तांचें नातें वर्सां वर्साचें हातांत हात घालुन सदांकाळ रावपाचें “. बावली उलयली.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
