भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जिणेच्या प्रवासांत मनीस खंय सावन खंय पावत हाचो अदमास लावप खूब कठीण. दरेक मनीस वेगळो, ताची आवड वेगळी, ताची कुशळटाय वेगळी, संवसार पळोवची ताची नदर वेगळी. ह्या सगल्या कारणांक लागून दरेक भुरग्याचें खेरीत वेगळेपण आमकां तांच्या वागणुकी वेल्यान आनी तांचे कार्यपद्दती वेल्यान पळोवंक मेळटा. शिक्षणाच्या मळार वावुरता आसतना सगल्यां भुरग्यांक तागडेच्या एका दाल्यांत घालून जोखचो यत्न केन्ना करचो न्हय तो ह्याच कारणांक लागून. तेचपरी कोणेंच आपल्या भुरग्यांची तुळा हेरां कडेनय केन्ना करची न्हय. बारीक सारीक गजालींक लागून एखाद्रो भुरगो आपली स्वताची प्रतिमा वगडावन बसूंक शकता. अशी वेळ जेन्ना त्या भुरग्याचेर येता तेन्ना ताका स्वताक सावरून घेवंक कळाव लागताच. हाकाच लागून आमी शिकपी भुरग्यांची मानसिकता समजून घेवन तांचे सांगाती जावन तांकां मार्गदर्शन करूंक जाय. आमी पालक जाले तरी केन्ना केन्ना आपल्या मनाचेर ताबो दवरूंक पळयनात. भुरग्यांक समजून घेवचे सुवातेर आमी तांचेर आड्डतात रागाच्या भारान तांच्या मनाक लागता तशें कितेंय उलयतात. तर कांय पालक तांचेर हक्क बजावंक पळयतात तेन्ना भुरगे हट्टीपणा करूंक लागतात. हातांत बडी घेवन तांकां समजावचो यत्न करपाचो काळ बरोच फाटीं पडला, ही गजाल आमी विसरतात.
आतांचीं भुरगीं कितेंय सांगलें जाल्यार आपलो इश्ट गुगलाक विचारतात आनी तपासून पळयतात ही वास्तुस्थिती. आतां गुगल सगलीच म्हायती चोख दिता अशें ना पूण तांकां ती सवंयच जाल्ली आसा. दरेकल्याच्या हातांत मोबायल म्हणटकच खिणा भितर जायतसली म्हायती मेळोवंक सहज तयार. खंयचेय शाळेच्या परिसरांत वचात एकच तरेचें वातावरण पळोवंक मेळटलें. खास करून मध्यंतराक हेवटेन तेवटेन धांवपी, उडयो आनी किलांटी मारपी भुरगे, खेळांत गुल्ल जाल्ले भुरगे. पंगडा पंगडांत उर्बे भरीत खबरो मारीत उबे आशिल्ले भुरगे. थंयचे पुराय वातावरण पळयतकच आमच्या देशाचो फुडार ह्या भुरग्यांच्या हातांत सुखरूप आसचो असो विचार मनांत आयले बगर रावना. ही गजाल तुमकांय बी मान्य जातली.
शिक्षणा बराबर चरित्रवान समाज घडोवप हो खंयचेय शाळेचो मुखेल हेत आसतलो हातूंत दुबाव ना. तो हेत पुराय करतलो जाल्यार मात पालक, शिक्षक धरून विद्यार्थी मेरेन सगल्यांनी आपआपली जापसालकी बरे तरेन पार पाडूंक जाय. वेगळे वेगळे विशय शिकयतना समाजीक तशेंच संस्कृतीक जापसालकेची तांकां जाणविकाय करून दिवंक जाय. संवेदनशील समाज घडयतलो जाल्यार त्या बुन्यादिचो पयलो फातर शिक्षकांनी दवरचो पडटलो. भुरगें जेन्ना ही गजाल आपल्या पालकां मेरेन पावयतले ताचे उपरांत पालक आनीक समजाचें भान आशिल्ले बरे मागते ताचेर एक एक फातर चडयत वतले. ह्या सगल्यांचो हातभार लागता आसतनाच आमी स्वताचे वागणुकेन तांकां प्रेरीत करचे पडटले ताच्या उपरांतच चरित्रवान समाज तयार जावंक पावतलो. हाचे उपरांत दुसरो प्रस्न उप्रासता तो म्हणल्यार जैताचो. भुरगें परिक्षेंत बऱ्या अंकान पास जालें म्हूण जैत मेळ्ळें म्हणप सारकें जातले काय? आमची संस्कृती आनी दायज हाचेंय ज्ञान आसप गरजेचें काय ना ? आपूण जें कितें उलयता वा आपूण जसो वागता ताचो बरो वायट परिणाम समाजाचेर जाता काय ना ? म्हणटकच जैत मेळोवचें पडलें आमच्या वायट गुणांचेर, वायट सभावाचेर, वायट वागणुकीचेर. कित्याक काय म्हणल्यार जेन्ना जेन्ना आमी जैत मेळयतात तेन्ना तेन्ना मनशाचो आत्मविस्वास वाडपाक लागता. तें जैत मागीर सत्याच्या मार्गान मेळूं वा असत्याच्या मार्गान मेळूं. जैत हें जैतच आसता. हें जरी खरें तरी पूण सत्याच्या मार्गान जोडिल्ल्याचें मोल असत्याच्या मार्गा परस खूब मोलादीक आसता आनी म्हूण उजू मार्गान चलपाची शिकवण आमी ह्या भुरग्यांक दिवप गरजेची थारता.
‘जो जिता वही सिकंदर’ ही म्हण खऱ्या अर्थान जैताची गवाय दिता. हाचें उरफाटें जेन्ना अपेस हाताक लागता तेन्ना मनीस दुख्खी जाता, निरास जाता. हांव अपेशी अशे तरेची निरशेणी तांच्या मनांत घर करूंक लागता. हेच निरशेणेन तो मनीस फाटीं पडत वता. अशा वेळार ताका हात दिवपी असो कोण तरी ताच्या म्हऱ्यांत आसूंक जाय. तो मागीर एक शिक्षक, एक इश्ट, भाव, भयण, आवय वा बापूय कोणूय आसूं येता. ‘तूं परिक्षेंत नापास जाला जायत पूण तूं हेर कितल्याशाच गजालींनी पास जाल्लो आसा. तुज्या बऱ्या वागणुकेक लागून तुवें हेरांची मनां जिखल्यांत आत्मविस्वासान कामाक लाग म्हणटकच तूं ह्या संकश्टांतल्यान वाटावतलो.’ अशा सकारात्मक उतरांनी तांकां आशेच्या किरणांचे म्हत्व पटोवन दिवंक जाय.
आपल्या भुरग्यांक शिस्तीन वाडोवप हें आमचें दायज. आमच्या पुर्वजांनी ती देख घालून दिल्या जी आमी मुखार व्हरपाचो यत्न करूंक जाय. ती काळाचीय गरज जावन आसा कारण शीस्त म्हणटा ती मायेमोगाची दुसरी भास जावन आसा. ज्या भुरग्यांक आमी शिस्तीन वाडयतले तें भुरगें आपली लागणूक समजून घेवन रेस्पेदान समाजांत वावरूंक लागतलें. आयज बेशिस्तीपणां जीं समाजांत वाडपाक लागल्यांत ती पयस करतले जाल्यार आमच्या शिकपी भुरग्यांक शिस्तिचें म्हत्व पटोवन दिवप ही आमची जापसालदारकी जावन आसा. एकदां तें म्हत्व तांकां पटोवन दिलें म्हणटकच जिवीत सोबीत आनी जैतिवंत कशे करतले हीय गजाल तांकां समजावन सांगूंक आमकां सोंपें जातलें. कारण जिवितांत जैत आनी सोबितकाय हाडटले जाल्यार कांय गजालींची गरज आसता. तातूंतल्यो मुखेल तीन गजाली खंयच्यो त्यो पळोवया. बरे विचार करपाची तांक दरेका भितर आसूंक जाय. मनांत जेन्ना वायट विचार येतात तेन्ना त्या विचाराक म्हत्व दिनासतना एक खोसदिणो प्रसंग आमी याद करूंक जाय. मन शांत जाय मेरेन दोळे धांपून त्या खोसदिण्या खिणांचो आस्वाद घेवंक जाय उपरांत कामाक लागूंक जाय. दुसरी गजाल बरें बरप करपाची कुशळटाय आपणावंक जाय. दीसपटी बरोवंक सुरवात करप सोंपो उपाय. अशें बरप हळू हळू करून डायरीचें रूप घेता तशेंच बरोवप सुदारता. तिसरी आनी निमाणी गजाल कळत वा नकळत म्हणटा तशीं वायट कामां केल्लीं आसत तर एक तरी बरें काम करतलो असो संकल्प करूंक जाय आनी तो तडीक व्हरूंक जाय. करून पळयात तुमकां मनां सावन खोशी भोगतली.
एच मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
