भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमी मनीस जेन्ना एकामेकांक मेळटात तेन्ना तोंड भरून उलयतात, तोखणाय करतात घराब्याची वासपूस करतात. एकामेकांक दिनवासतात आनी आपल्या मार्गाक लागतात. खरी गजाल पूण उपरांत त्या मनशा बद्दल मनांत वेगळयावेगळ्या प्रस्नांचे मोड येवंक लागता हाका कितें म्हणप ? तो तर दरेकल्याचो सभाव वा दरेकल्याची संवय म्हणूं येता. ‘हो मनीस एका वेळार धडपडटालो आपल्याक सावरपाचो यत्न करतालो आनी आतां पळयात ताचो रुबाब.’ अशें विचित्रच कितें तरी आमी मनांतल्या मनांत पुटपुट्टात. उपरांत कांय वेळ मरेन ताच्या भुतकाळांत घुस्पून उरता हेंवूय एक मनशाचें खाशेलेपण जावन आसा अशें हांव म्हणीन. ‘कोळी’ जसो अचकीत जाळें विणपाक लागता तशें त्या मनशा विशीं वेगळ्यावेगळ्या प्रस्नांचे जाळें आमच्या मनांत तयार जावपाक लागता. ताचे बद्दल आदर, मोग, आपुलकी जर आसत तर ताच्यो खबरो आयकून मन प्रसन्न जाता, अभिमानान हड्डें फुलून येता. हाचें उरफाटें आमी ताचे बद्दल तिरस्कार करता आसत, तो मनीस आमकां आवडना आसत तर ताका नांवां दवरूंक लागतात. ताची आर्थीक परिस्थिती सुदारिल्ली पळोवन एके वटेन मन धादोशी जाता. तर दुसरे वटेन मनाक खंय तरी कांटो तोपिल्ले वरी दिसता. मनीस ताचेसरी आपणाची तुळा करूंक लागता, कोणाचे दालें जड ताचें काय म्हजें ? कांय वेळा पुरतो म्हणीना हो प्रस्न ताका बेचैन करपाक लागता. खरें म्हणल्यार होवूय एक मनशाचो खाशेलो गूणच न्हय. कारण जंय मनीस थंय गूण अवगूण आयलेच. हाचो अर्थ असो न्हय आमी अशा ध्येयवादी मनशांचो दुस्वास करप. तांचे उणेपण दाखोवन दिवप कारण त्या परमेश्वरान धरतरे वेल्या सगल्या प्राण्यांक आपलें जिवीत घडोवपाची तांक दिल्या. मनशांचे बाबतीत सांगचें जाल्यार जितलो चड तो मनीस वावुरतलो तितलो अदीक लाव ताका जातलो.
आनीक एक गजाल म्हणल्यार हेरांचे उदरगतीचो दुस्वास केन्ना कोणे करचोच न्हय. तांकां नांवांय दवरची न्हय अशें केल्ल्यान आपलीच शी थू जावपाची दाट शक्यताय आसता, हें शाण्या मनशान मतींत दवरून वावरूंक जाय. इतल्यारच मनशाचे तकलेंतले विचार थांबनात. कांय जाण ताचे मुखार पावतात. तांच्या मनांत सकारात्मक तशेंच नकारात्मक अशे दोट्टे प्रस्नार प्रस्न तयार जातात. अशे तरेकवार गूण देवान आमकां फावो केल्या जे आमी न्हयकारूंक शकनात. संवसारांत जितले मनीस तितले सभाव म्हण आमी जाणात आनी म्हूण एकामेकाचो मान राखप मनशाची लागणूक जावन आसा. दुसरी याद दवरपा सारकी गजाल म्हणल्यार अशा मनशान आपली उदरगत करचे खातीर बरेच यत्न केल्या आसतले. जिवाचें रान करून ताणें आपलें नांव आनी ऐपत जोडल्या आसतली हातूंत दुबाव ना. आपली मोख थारावन ते दिकेन तो वावुरला आसतलो. तेन्नाच तो मनीस जैताचो पांवडो हुपूंक पावला. आमी फक्त ताणें जोडिल्ल्या येसाचेर नदर दवरतात पूण ताच्या संघर्शा विशीं जाणून घेवंक पळयनात.
आमी जर ताच्या हावेसा विशीं आनी ताच्या वावरा विशीं म्हायती घेवन तरणाट्या मेरेन पावयली तर ताचो लाव तरणाट्यांक अवश्य जातलो. कारण तरणाटेय आपली मोख थारयतात तेन्ना अशा ध्येयवादी मनशांची म्हायती तांकां मेळ्ळी जाल्यार तांचे स्वताचे मनोबळ वाडोवंक आदार मेळटलो. मनशान मोख थारवप सोंपी गजाल, पूण ती पुराय करप खूब कठीण जावन आसा. म्हणटकच जीव तोडून वावुरचें पडलें न्हय. कांय जाणांक आपल्या कश्टाचें फळ मेळूंक भोव कठीण जाता तर कांय जाण भाग्यशाली आसतात तांकां अपेक्षे परस खूब मेळटा.
तिसरे तरेचे मनीस जांची मोख थारावन लेगीत निभावतले काय ना हे सांगपाक खूब कठीण. पूण तांणी नेट सोडचो न्हय चड वा कमी प्रमाण जायना लाव हो अवश्य जाताच. शिकपी विध्यार्थ्याचीच गजाल घेवया. तांणी जर आपली मोख दोळ्या मुखार दवरून वेळापत्रक तयार करून अभ्यास केलो जाल्यार बरें पयकी जैत हें निश्चीत. आमच्या कामां धंद्या बाबतींत लेगीत तीच गत. जितलो मोठो वावर तितलो व्हड ताचो लाव.
समाजांत कांय लोक अशेय आसात जांकां पांयार पांय उडोवन सगले तरेच्यो सूख सोयी मेळोवंक जाय. तांच्या मतान जिविताची परिभास म्हणल्यार फाल्यांचें कोणें पळयलां ? आयज जेवण खाण आनीक मस्त जियेवंक मेळ्ळ्यार पुरो. कांयच ना तर पोट तेंकोवन न्हिदूंक मेळ्ळ्यार जाता. खरें म्हणल्यार असले विचार पुराय मनीस जातीक हानिकारक थारूं येता. मनशान कशे, कामां धंद्यांत सुटसुटीत आसूंक जाय. पूण वयर उल्लेख केला ते प्रमाण जितले मनीस तितले सभाव म्हूण तांकांय सोंसचें पडटा. ही गजाल कोण न्हयकारूंक शकनात. दरेकल्यान आपल्याक जाता ते परीन सुसंस्कृत समाज घडोवचे खातीर आपलें योगदान दिवचो यत्न करूंक जाय. समाजांतल्या निमाण्या पांवड्यार आशिल्ल्या मनशां मेरेन लेगीत ध्येयवादी वावराची म्हायती पावपाक जाय. तेन्नाच ते लोक प्रेरीत जावन नवी वाट निर्माण करूंक पावतले.
पुराय मनीस जातीन प्रामाणीकपणान वावरीत रावचें, जाता जाल्यार एकामेकाक पालोव दिवचो. आपणे केल्ल्या मजतीन एकाद्र्याचे जिणेचो स्थर उंचावता आसत जाल्यार तसो यत्न करून पळोवचो. खेरीत खुशालकाय आनी मनाशांती मेळटली. मनीस जेन्ना येसाचो पांवडो चडत वता तेन्ना ताच्या तोंडार तिकतिकसाण आयले बगर रावना. पयसो हातांत घोळपाक लागलो म्हणटकच मनशाच्या तोंडा वेली नुराच बदलता खंय. अशा मनशांक मेळ्ळे उपरांत ही म्हण सामकी खरी म्हूण हांव मानपाक लागलां. तर दुसरे वटेन म्हाका तांच्या कतृत्वाचो अभिमानय दिसपाक लागला. ह्या संवसारांत कांय मनशां खातीर खावप, पिवप, न्हिदप, उठप, नाचप-गावप मौज करप हेंच जिवीत जावन आसता. तर कांय मनशांक वेगळे कितेंय करून आपलें नांव जोडून अजरामर जावचें आसता. अशा वेळार जिवीत कित्याक म्हणप हो नवो प्रस्न म्हाका पिडपाक लागता. खोलायेन विचार करीत जाल्यार तुमच्याय मतींत येतलें, मनशां मनशां प्रमाण जिविताची परिभास बदलता खरें काय फट तें दरएकल्यान थारावंचें.
एच. मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
