जिणे अणभव कांय बरें, कांय वायट

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जिणेंत येस मेळोवपाचो यत्न कोण करिनात अशें न्हय पूण सगल्यांकच येसाचो पांवडो चडूंक मेळना. जांकां हो पांवडो चडूंक मेळना ते दुस्वासी जावन हेरांक दुशण दिवंक लागतात, दुख्खी जातात.

“एक फावट म्हज्या आज्यान म्हाका सांगिल्लें, ह्या संवसारांत दोन तरेचे मनीस आसात म्हूण. एक मेहनती जाल्यार दुसरो कांयच करिनासतना लाव घेवपी असल्यांतलो. मुखार ताणें सांगिल्लें, पयल्या गटांत तुजो आस्पाव करून घेवचो यत्न कर म्हूण. कारण थंय सर्त उणी आसता.” हीं उतरां आसात भारताच्यो आदल्यो प्रधानमंत्री स.श्रीमती इंदिरा गांधी हांचीं. तिच्या आज्यान जी शिकवण दिली ती गांठीक मारून तिणें आपली जीण सफळ केली. ती पक्के आनी कठीण राजकी निर्णय घेवंक केन्नाच अनमनली ना. घडये ह्याच कारणांक लागून ती संवसारीक राजकारणी म्हूण नांवारुपाक आयली. तशीच भारतीय पयली महिला प्रधानमंत्री म्हूण अजरंवर जावंक पावली.
दरेकल्या मनशाचे जिणेंत असो कोण ना कोण आसता जाची दोन उतरां लेगीत मार्गदर्शक थारूं येतात. त्या अणभवी मनशान दिल्ली शिकवण आनी देखी आपणावन मनीस आपलें जिवीत सुखी करूंक पावता. ही एक बऱ्या पैकी देख मनीस समाजा खातीर अशें म्हणूं येता. ह्या संवसारांत अशे कितले तरी लोक आसतले जे कोणाच्या तरी मार्गदर्शनांक लागून जैत जोडूंक पावल्यात. कोण आवयचे शिकवणेन, कोण गुरुचे शिकवणेन, तर कोण बापायचें मार्गदर्शन लाभिल्ल्यान जैत जोडूंक पाविल्लो आमी पळयला. तांचे भितर आशिल्ली कुशळटाय कोणे तरी दाखोवन दिले उपरांतच तांचो हात धरपी कोण ना जावन ते येसस्वी जावंक पावल्यात.
आनीक एक गजाल तितलीच खरी. ती म्हणल्यार मनीस जिवीत जगता आसतना ताका आयिल्ले बरे वायट अणभव फुडाराक केन्ना तरी उपेगा येताच, ते बेकार वचनात. कारण अशे अणभवच मनशाक कसलेय परिस्थितींत दोन हात करूंक बळ दिता. मनीस जर निश्चेव करून धिटायेन वागत तर ताच्या वाट्याक अपेस म्हणटा तें केन्ना येना. दरेक दीस नवो आनीक वेगळो कितें ना कितें नविदाद घेवन येवपी अशे समजून आमी वावर करूंक लागत तर जिवीत निरास कित्याक जावचे. पूण ना, मनीस नांवाचो प्राणी हेरांचे कित्याक आयकतलो. तो आपल्याक जाय तसोच वागतलो आनी वावुरतलोय बी न्हय. आतां तर मनीस वेव्हारीक जाल्लो पळोवंक मेळटा. पूण सगल्यांकच वेव्हार करूंक जमता अशेंय ना. एखाद्र्या मनशाक वेव्हारीक गिन्यान नासत तर ताच्यो टवाळ्यो उडोवंक आमी कशेच फाटीं रावनात. ताची मस्करी करून ताका नाकापुरो करून सोडटात हें समा न्हय.
मनशान वेव्हारी आसूंक फावना अशेंय न्हय. पूण कितलो मेरेन वेव्हारी आसचो हें जण एकल्यान थारावप. आवय-बापाय लागीं लेगीत भुरग्यांनी वेव्हारीक हेतून वागप ही हालींची नवी ट्रेंड, पूण ही ट्रेंड मनीस जातीक कशीच सोब सारकी न्हय. हाकाच लागून म्हाका प्रस्न पडटा अशे तरेचे विचार बदलतले जाल्यार कितें करचें पडलें. पयले सुवातेर आमकां मन आसा, भाव-भावना आसात ही गजाल पुराय मनीस जातीक याद करून दिवची पडटली. दुसरी गजाल वेवसायाक लागून मनीस न्हय तर मनशांक लागून वेवसाय चलता हेंवूय आमकां मतींत दवरचें पडटलें. दुडू जोडूंक वेवसाय आदार दिवंक शकता, बरी गजाल. पूण त्या दुडवांनी मनीस सुखी जातलोच अशें ना. जोडिल्ल्या दुडवांनी सगले कितें विकतें घेवं येता, पूण सूख आनी समाधन न्हय. आयज आसा ती परिस्थिती केन्ना बदलत हाचोय नेम ना म्हूण एकामेकाक पळोवपाची आमची नदर बदलची पडटली. कसलेंय काम आसा जाल्यारच एकामेकाक हडकप नाजाल्यार फाट करून मुखार वचप. अशी आमची वागणूक सद्या जी चल्ल्या ती बदलची पडटली.
खरें म्हणशात तर दरेकल्याचे जिणेंत मोग, सहचर आनी दुडू ह्यो तीन गजाली खूब म्हत्वाच्यो जावन आसात. ह्या तीन गजालींचो समतोल पिड्ड्यार जालो जायत तर मनीस घुस्पता, ताचे जिणे वेलो ताबो सुट्टा मागीर आपली बुद्द घाण दवरिल्ले वरी तो वागूंक लागता. अशा संकश्टा वेळार ताका जर सांबाळून घेतलो ना तर परिस्थिती हाता भायर वता. ताचे जिणेंतलो हो एक कठीण काळ जाचेर ताबो मेळोवचे खातीर एका अणभवी मार्गदर्शकाची गरज आसता. ती जर ताका मेळत तर हळू हळू करून परिस्थिती सुदारूंक लागता. ताची निसरिल्ली गाडी रुळार चडटा आनी परत एकदां धांवपाक लागता. मनशां भोंवतणी बरे तशेंच वायट दीस भोंवऱ्या वरी घुंवत आसता. जो मनीस तो भोंवरो चिरून मुखार वता ताकाच येस पळोवंक मेळटा. जिणेंत येस मेळोवपाचो यत्न कोण करिनात अशें न्हय पूण सगल्यांकच येसाचो पांवडो चडूंक मेळना. जांकां हो पांवडो चडूंक मेळना ते दुस्वासी जावन हेरांक दुशण दिवंक लागतात, दुख्खी जातात.
ते एक खास गजाल विसरतात ती म्हणल्यार तांणी जोडिल्ले अणभव. त्या जोडिल्ल्या अणभवांचो उपेग जर तांणी बरी येवजण आंखून करीत तर तांचो हात धरपी कोण आसना. म्हज्या अणभवा प्रमाण रसातळाक पाविल्ले मनीस लेगीत आपल्या अणभवांचे पोटलेक लागून परत उठून उबे राविल्ले आसात. कारण ते अणभवा वेल्यान शाणे जावंक पावल्यात. पक्के निश्चेव करून धाडसान वावरूंक लागल्यात. आपली व्हगडायिल्ली पत परत मेळोवंक तांकां शक्य जालां. हाचोच अर्थ ह्या संवसारांत अशक्य अशें कांयच ना. पोक्यो बडायो मारचे परस आपल्या विचारांक कश्टाची जोड दिवन येस आपले वटेन करूं येता.
असो बदल जेन्ना आमी घडोवन हाडटात तो बदल कोणाचेच नदरेंतल्यान सुटना तेन्ना आमच्या वावराची तोखणाय तर जाताच. वा वा जाता ही वेगळी गजाल. म्हाका सदांच दिसता आर्थीक, समाजीक आनी संस्कृतीक मळा वेले बदल दरेकल्याचे जिणेंत भरभराट घेवन येवंक जाय. मागीर पळयात सगले वटेन सुखच सूख दिश्टी पडटलें. पूण त्या सुखाचो माज केन्ना कोणे तकलेर बसूंक दिवंक फावना म्हणटकच जालें. आमी मनीस समाजाचे घटक आशिल्ल्यान वेगळ्यावेगळ्या मनशां लागीं आमचो संबंद येता. त्या त्या मनशां लागीं संबंद येतकच विचारांचे दिवप घेवप जाता. एकामेकांक वळखूंक पावतात, आवड आनी ना आवड जाणां जावंक पावतात. इतले मजगती आयिल्ले अणभव कसली ना कसली तरी शिकवण दिता. तो मनीस मागीर कितलोय व्हड जावं वा कितलोय ल्हान जावं, अणभव म्हणटात ते सगल्यांच्या वांट्याक येताच कांय गोड तर कांय कोडू.

एच. मनोज
9822441417