भांगरभूंय | प्रतिनिधी
फा टल्या दिसांनी बरयिल्ली, ‘दादाली शिकवण ‘खुबश्या जाणांचे नदरेंत भरली. बऱ्याच जाणांनी मुजरत कळयलें. “तुमकां तुमच्या दादाली शिकवण बरी मेळ्ळ्या, अशेंच बापायचें नांव राखात. “अशे तरेचीं उतरां आयकतकच जिवाक बरें दिसता. जिवाक थाकाय मेळटा ती उक्तावंक उतरां उणी पडटात. मात, हींच उतरां फुडलें बरप करपाक प्रेरणा दिता. हें मुजरत बरयतां तें व्हडविकायेन मिरोवंक न्हय. पुणून, जल्मदात्यांच्या उतरांतली शिकवण जर भुरग्यांनी चलयली, जाल्यार तांचो उत्कर्श जाले बगर रावना. तांच्या संवसाराचें पोरसूं बरेतरेन फुलता, आनी तें परमळत रावता. हें अणभवान सांगिल्लें, सुर्याच्या उजवाडा इतलें लखलखीत सत.
दादा म्हजो तिर्थरूप. आदरणीय जल्मदातो. म्हजें बरें मागपी खुबशें जाणांनी तांकां पळोवंक ना. पुणून, म्हज्या बरपांतल्यान तांणी ताचें दर्शन घेतलां. खुबूच सादो मनीस. नम्र. जिबेर गोड उतर. वायट उतर ताका खबरुच नासलें अशेंच सदांच म्हाकादिसतालें. कारण हांवें म्हज्या उब्या आयुष्यांत तें केन्ना आयकलें ना. “उतरां हीं रुचीक आसतात. कोणाकय दिवचे पयलीं वा उलोवचे पयलीं तीं आपणे आदीं चाखून पळोवचेलीं आसता.” हीं उतरां संवसारांत कोणेय बुदवंतान बरोंव पुणून हांवें तीं म्हज्या दादांच्या तोंडांतल्यान पयलीं आयकल्यांत. ताच्या उतरांनी कोणूय दुखावल्लो हांवें केन्ना पळोवंक ना. गोड उतरांचो दादा म्हाका म्हज्या जिवितांत सांगाताक दिलो देखून विधात्याक दिनवाशीत हांव सदांच म्हाका भागीवंत समजतां. फकत गोड उतरांच न्हय तर तांच्या वांगडा सोबीत अणभवांतली शिकवण म्हज्या वांट्याक आयली जी आयजवेर हांव विसरायेर घालूंक पावूंक ना.
आमी शिकून कितलेय हुशार जांव पुणून शिकूंक नाशिल्ल्या जाणटेल्यांनी दिल्ली शिकवण आयज मेरेन आमकां तारता, राखता हो म्हजो अणभव. दर एकल्या भुरग्यान, तरणाट्यान आपल्या जाणटेल्यांचें उतर आयकून घेवचेली गरज आसा. आपलो संवसार जियेतना दुसऱ्याकय जियेवंक दिवपाची देख दितना दादा म्हाका सांगतालो, “बाबा, आपूण तसो दुसरो. आपले वरीं ताकाय मन आसता, भावना आसता, इत्सा, हावेस, सपनां बाळगून तो जियेता. देखून आपलें जिवीत आपणें प्रामाणीकपणान जगचें. तातूंत दुसऱ्याकय आनंद दितलो जाल्यार तांचे जिविताचे वाटे वयली आडखळ केन्ना जांवची न्हय. धर्तरे वयलो दरेक जीव निर्मितल्याच्या नेमा प्रमाण, आदेसा प्रमाण, आपलेपरीन मेकळेपणान जियेतात. तांचें जिणेंत आडमेळी हाडपाक तुका अधिकार ना. बाबा, जमता जाल्यार तांच्या उपेगाक पडचें. आदाराक धांवचें. श्रेय घेवपाक न्हय.”
दादा म्हणटालो, धर्तरे वयली मोनजात आमचे सेवे खातीर, राखणे खातीर आसता. तांकां केन्नाच दुखोवचें न्हय. तीं विनाकारण तुजेर हल्लो करीनात. तुजे नदरेकच तीं भिरांकूळ दिसतात. तें भंय तूं स्वता निर्माण करता. भंयांनूच तूं तांकां त्रास करता. तांकां दुखयता. बाबा, तांचे कडेन प्रेमाचे नदरेन पळय. तुका तीं सदांच मायेस्त दिसतलीं. तीं तुका राखतलीं. “
भुरगेपणांतली, एक याद. आमगेर गोरवां पोशिल्लीं. शाळेंतल्यान येवन सांजेच्या आदेसाक हांव तांकां नेमान चरवाक व्हरतालों. आई दादा वरींच हांव तांची गोठ्यांत आनी घरा भायर सेवा करी. एका दिसा चरवाक व्हेल्ले कडेन हांव तांकां दोंगुल्लेर सोडून सकल शेताधडेर अभ्यासाचे चोपडेंतलीं प्रस्न, उत्तरां पाठ करीत बशिल्लो. अचकींत, फाटल्यातल्यान येयत एका पिसावल्ल्या सुण्यान म्हजेर झोंपय घाली. ताणे म्हज्या कलसांवासकट जांगडाकच घांस मारलो. हांवें भंयान मोठ्ठ्यान बोब मारली. पुणून सुण्यान मारिल्लो घांस सोडलो ना. हांव बोब मारीत भुंयेर लोळत रावलों. म्हजी बोब दोंगुल्लेवयल्या म्हज्या गायन , पाडक्यान आनी बैलांनी आयकली. वेळ वगडायनासतना कान फुलयत, मोठमोठ्यान सोंशेत तीं सगळीं घडघडीत सकल धावून आयलीं आनी ताणी त्या सुण्याचो ताबो घेतलो. शिंगांनी ताका वयर काडीत, गेतांमदीं माड्डीत जखमी केलो. शेवटाक ताणे पळ काडलो. हांव रडत घरां आयलों तशींच फाटोफाट गोरवांय म्हजी सुलूस घेत आंगणात पावलीं. हें एक वेगळेंच नातें, आनी सेवेचे उपकार. सुण्या मांजरांचीय सेवा अशींच आसता. जशी माया तूं दिता तशी तुका ती मेळटा.
दादान मोनजाती कडेन उलोवपाचे भासेची देख म्हाका दिल्ली. ते भाशेक लागून खंयचेच मोनजातीन म्हाका केन्नाच त्रास दिवंक ना. आमचें घर शिमेर आनी अस्वडीं आशिल्ल्यान घरांत, भितोडेक सोरोप येवप जातालें. तांचेर नदर पडटकूच सामान्य मनीस बडी घेवन ताका जिवेशीं मारतालो. मात म्हजो दादा, म्हाका सांगतालो, “बाबा, तूं बडी घे हातांत, पूण ताका मारूं नाका. पयलीं, ताका काळजांतल्यान शिटकावणी दी. तुका तुजो जीव जाय जाल्यार आयला तसो परतो वच . ना तर म्हज्या हातान पाप जावंक दिंव नाका. “हांवें तशेंच केलां. आनीक, जायते खेपे म्हजे हातचें “पाप”टळ्ळां. म्हजे वागणूकेन कांय जाणांनी म्हजी फकांडां केलीं, पूण उपरांत तांकां तातूंतलें सत होलमलें. जांव तो जाग्याचो बिरमो (ब्रह्मा) वा वाटचुको सोरोप. जाणे म्हजें उतर आयकलें ना ताका मात मांत्रिका सुवादीन केला. पूण जीव घेतलो ना. ताका ताचें जिणें जगपाक दिलां.
मनीस फुड्यांत नासलो म्हण्टकूच त्या मनशाची याद चड प्रमाणांत येता. जिणेंतलें ताचें म्हत्व, गरज परतून परतून जाणवूंक लागता. पुणून, हाची जाण मनशाक केन्ना जाता? देखूनच, म्हण्टा, जाण्ट्यां भोंवतणी रावून तांचे कडसून शिकवण घेयात, तांचे अणभव जाणून घेयत जाल्यार जिविताचो उजू मार्ग चलूंक आडमेळी येनात. तांच्या उतरांनी, आदारान जिवितांत सोंपेपणा येतात हें दरेक सळसळट्या रगताच्या तरणाट्यांनी विसरायेर घालूंक उपकारना.
अणभव होच खरो गुरू मानतात. जाण्टेल्यांच्या अणभवाचीं उतरां आपले बुद्दीचे सांडीर घासून पळोवचीं आनी अणभवाची देख घेयत ह्या संवसाराच्या मार्गार शिटूकसाणीन पावल उखलचें. आयज मनशाच्या वांट्याक मेजूंक पावना इतल्यो आडमेळी पावला कणकणी येतात. अशे वेळार दरेकल्यान आपली मत, चित्त, तकली शांत दवरपाची गरज आसता. ही गत जाणट्यांच्या उतरांनी, मार्गदर्शनाच्या आदारान ल्हव जांव येता. खरें आसा मूं? तरणाट्यांक ही बुद्द येंव हेच आवंढे.
उल्हास यशवंत नायक
8010061867
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
