भांगरभूंय | प्रतिनिधी
निकतीच शेवण्यांची किलबील सुरू जाल्या. मदींच एखादो कावळो कां कां करता व्हाळा धडेर उदका वटेन बागवल्ले
खांदयेर, रातभर बसून आशिल्ली बकीं, लागसरच्या शेतां वटेन चोंब्यांनी उडत वचपाक लागल्यांत, आनी उदेंतीचेर ‘झीळ मीळ’ उजवाडपाक सुरू जालां. थोड्याच वेळान ‘नवी आस’ जागयत, ‘नवी किन्ना’ फांकयत, सूर्यदेव वयर सरतलो. पूण ताचे पयलीं, म्हजी पोरसांत आनी रस्त्यार पासयो मारपाची वेळ ही.
मंद मंद वारो व्हांवता. हांव आपलेच धुंदीत पोरसांतूच अजून पासयो मारता, आनी अश्या वेळार जाग आयिल्ल्या एका फ्लॅटांतल्यान ही फिल्मी गीतांची उतरां ह्या ‘शांऽत निरव’ वातावरणांत म्हज्या कानार आयली.
कोणें तरी टी.व्ही.चें ‘एव्हरग्रीन क्लासीक’ चॅनल लायिल्लाे आसतलो, आनी हें सदाबहार अशें गीत ताचेर लागिल्लें आसूंक जाय. पद अशें आशिल्लें.
चेहरेपे खुशी छा जाती है।
ऑंखोमे सुरूर आ जाता है।
जब तुम मुझे अपना कहते हो ।
अपनेपे गुरूर आ जाता है।
त्या मंद वाऱ्यार चांफ्याच्या मादक सुगंधीत जाल्ल्या वातावरणांत, त्या गीतान मनाक एक चालना दिली. एक नवोच उत्साह नसानसांत संचारलो. इतले म्हणसर आपलीं सकाळची कर्मां पुराय करूंक भायर आयिल्लो ‘बुकी’ ताची कामां जाल्लीं, म्हणून म्हऱ्यांत येवन म्यांव म्यांव करत, म्हज्या पांयाक घश्टूंक लागलो.
ह्या गीतातलीं उतरां पळय कितली खरीं तीं! ताका हांव आपलें दिसलें. ताका आपली माया अशी व्यक्त करन दिसली. म्हाकाय ताचे हे क्रियेचो अभिमान दिसलो म्हूण ताका हांवें उखलून खांकेंत धरलो. ताची माया केली, आनी सकयल दवरलो. खरेंच. अशे अणभव खूप फावटी येतात.
बाजारांत गेल्ले कडेन बशींतल्यान वतना, पासयेक वतना कोण तरी अचकीत मेळटा, आनी म्हणटा. ‘कशी आसा तूं? तुजीं धोंपरां दुखतालीं. आतां कशीं आसात? कसलें वखद केलें?’
आतां हो मनीस ना म्हजो सोयरो, ना दायरो. पूण मनीसपणाच्या नात्यान तो म्हजो सगो कसो. मागीर म्हाकाय बरेंऽऽ दिसता. मन भरून येता. जावं हां, कोण तरी म्हजी विचारपूस करपी आसा. हाचो अभिमान दिसता.
कांय डाॅक्टर तर फिचे पयशेच घेनात. ‘तूं आमचें मगो! ओगी राव पळोवया. आसूं तें.’ अशे म्हणटात. ह्या गर्वान न्ही तर अभिमानान सांगन दिसता.
केन्ना केन्ना विदेशांतल्या धुवेच्या जांवयाचो फोन येता. ‘पप्पा, मम्मी कशीं आसात तुमी?’ हें आयकतकूच दोळे भरून येतात. आमी तांकां फोन करतात तेन्ना तांकांय तशेंच जाता आसूंकच जाय.
केन्ना कोणूय आपलो मनीस वा आमी बरीं ना जातात; तेन्ना एकामेकाची विचारपूस करतात. काळजी घेतात. हाका लागूनच दुयेंस पयलींच अर्दें निवळटा. भयणी वा भाव एकमेका खातीर धांवत येतात. तेन्ना येता हो अपनेपे गुरूर.
सकाळीं उठले उपरांत ‘मम्मी बरी आसा न्ही तूं? न्हीद पडली मगो रातीं?’ अशें जेन्ना पूत विचारता, तेन्ना येता हो अपनेपे गुरूर. तशेंच आमीय बी एखाद्या वृद्धाश्रमांत केन्ना वचून तांची विचारपूस केल्यार तांकां कोण आनंद जाता म्हण सांगू!
फाटल्या दिसांनी एका कार्यक्रमाक हांव गेल्लें तेन्ना म्हाका व्हरपाक म्हजो पूत येवपाचो आशिल्लो. ताका येवपाक मात्सो उशीर जालो. हांव फुटपाथार वाट पळयत उबें आसा तें पळोवन म्हऱ्यांत खुर्चेर बशिल्लो गॅटी वेलो राखणकार ‘आई बस गे’ म्हणूंक लागलो. ताणें आपली खुर्ची म्हाका बसपाक दिली. कोण तो म्हजो? ताच्या ह्या उतरांनी मन भरून आयलें. ही ताची मानवतेच्या दृश्टींतली आपलेपणाची भावना. मन हालयता.
हळू हळू चलत वतना वाटेर एखादो (आतां व्हड जाल्लो) विद्यार्धी मेळटा. ‘बाई’, म्हणत आपली मोटारसायकल थांबयता, आनी पांयाक हात लावन नमस्कार करता. हाताक धरून रस्तो क्राॅस करूंक मजत करता. तेन्ना अभिमानान मन भरून येता.
कसलेंय पेपरांचें काम वा ऑफिसाचें काम आसता, तेन्ना सून म्हणटा ‘मम्मी, हांव आसा न्ही? हांव व्हरून हाडटा तुका.’ अपनेपे गुरूर तेन्ना येता.
‘आजी आयज म्हजो रिझल्ट जाला. म्हाका 98% मार्क मेळ्ळे’ म्हण नात येवन सांगता, तेन्ना येता हो अपनेपे गुरूर. नातू विदेशांतल्यान विचारपूस करता तेन्ना येता हो अपनेपे गुरूर.
परगांवांत जर गांवचो कोणूय मेळ्ळो, जाल्यार कितलो आनंद जाता! विदेशांत तर भारतीय मेळत, आनी तातूंत तो आपल्या गांवचो कोणूय आसत तर विचारुंकच नाका. मागीर ताची जात वा धर्म कांयच दिश्टी पडना. खरें म्हणल्यार ती जाणिवूच जायना. तो म्हज्या गांवचो आनी फक्त आपलो आसता. तो आनंद वेगळोच आसता.
आपलीं सामकी आपली म्हणपी, जेन्ना पूर्ण विश्वासान एखादी गजाल सांगतात, तेन्ना तर खूब मन भरून येता. आपलेपणाची भावना ओतप्रोत भरून वता. होच तो ‘अपनेपे गुरूर’ म्हळ्यार हरकत ना.
तेजश्री गोपाळ प्रभुगांवकार
9822139309
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
