चुकता व्हय म्हजें ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

“शिक्षक न्हय तूं देशद्रोही ?!!” हें म्हजें (26 ऑक्टोबराचें) बरप वाचून कोणेय शिक्षकान इतलें कित्याक खुबळचें हें म्हाका कळना. गोंयांत घडिल्ल्यो भुरग्यां वयल्या आगळिकांच्यो इतल्यो गजाली मनाच्या पड्ड्यार अजून पाशाणार कोरांतिल्ले भशेन आसात, त्यो पुसून वचनात आनी संबंदीत वृत्तीच्या मनशांच्या सभावांत बदलय घडून येना, तेचपरीं ही विकृती आनीक वाडीक लागची न्हय हें आशेन जागृताये खातीर खंय तरी आमचे यत्न सुफळ जावचे हो ताचे फाटलो मुखेल हेत आशिल्लो.
सगल्याच न्हय, पूण कांय शाळांनी शिक्षका वरवीं भुरग्यांचेर आगळिको जाल्यात हें सुर्याच्या उजवाडा इतलें सत आसा. मागीर ताचेर धांपण घालपाचो यत्न कसोय जावं, पूण तें सत आसा हें न्हयकारुंकच जायना. हांवें म्हज्या बरपांत म्हळां ते प्रमाण शिक्षणाचें मळ दरेकल्यान “पवित्र” मानूकच जाय. कारण, ते सुवातेर योग्य संस्कार मेळून दरेकल्याचो फुडार घडटा. देवी शारदेचो वावर थंय आसता. थंय वायट, विकृत प्रवृत्तींक सुवातूच ना. कोणाच्याय आंगांत आसल्यार लेगीत भुरग्यांची निश्पाप, निरागस मुखामळां पळोवन त्यो कुशीक पडूंकच जाय अशी ती पवित्र सुवात. ओगीच न्हय आमच्या जाण्टेल्यांनी शाळेक देवूळ मानलां. ते कितें पिशे आशिल्ले व्हय?… भुरग्यांक बऱ्या फुडारा खातीर घडोवपाची “वानसा” शिक्षकांच्या काळजांत आसची. विध्यार्थ्यां विशीं “वासना” उमाळून येवची न्हय. सान भुरग्याचेर आगळीक करपी मनीस व्हड गुन्यांवकारी थारता. देशाचे उदरगतींत बादा हाडपी थारता. ते नदरेंतल्यानच हांवें तांकां “देशद्रोही” मानल्यात. चुकलें व्हय म्हजें?… आनी, तुमचे नदरेंतल्यान जरी म्हजें चुकलां आसत जाल्यार लेगीत हांव अजूनय त्याच मता कडेन सहमत रावूं अशें म्हणन… ते तरेचे मनीस ‘‘शिक्षकी पेशा’’क लायकच नात. तांकां सरकारान वा वेवस्थापनान बेगोबेग नोकरे वयल्यान सरळ काडून उडोवचें.
म्हाका याद जाता… सादारण, 2017/18 वर्सा नोबॅल पुरस्कार जैतिवंत, समाजीक वावुरपी कैलाश सत्यार्थी हांणी एका खबरां संस्थेक दिल्ले मुलाखतींत खंत परगटायिल्ली. ताणी म्हणिल्लें, “सध्याचे परिस्थितींत शाळा भुरग्यां खातीर सुरक्षीत उरूंक ना. आमी आमच्या भुरग्यांक शाळेंत सुरक्षीत वातावरण दिवपाक अपेशी थारत आसात.” तांच्या सारकिल्ल्या एद्या व्हड मनशाचेर अशें म्हणपाक पाळी कित्याक येवची? हाचेर सरकारान आनी शिक्षकांनी केन्ना येवजिलां व्हय?
हांव सदांच येवजितां… आमी आमच्या मनशांक सांगिल्ली सांगणी तांकां केन्नाच मानवना. पूण परक्यान सांगिल्ली तीच सांगणी ते मानून घेतात. जाण्ट्या विचारवंतांनी सांगिल्ली सुवचनां याद करतना थोडिशीं याद जाता तातूंत H. Spencer हांणी म्हळां, “चारित्र्याची राखण वा संवर्धन करता तेंच खरें शिक्षण.” Diogenes म्हणटात, “तरणाटे पिळगेक दिल्लें शिक्षण हीच दरेक राष्ट्राची बुन्याद.” जाल्यार नामनेचे विचारवंत Emerson हांच्या मतान, “विध्यार्थ्यांक मानान वागोवप हातूंतच शिक्षणाचें गुपीत लिपिल्लें आसा.” जाल्यार Pope सांगतात, “कंवळें रोंप वांकडें जालें जाल्यार रुख वाडटकच तोय वांकडोच वाडटा. शिक्षणान मनाक वळण लागता, आकार मेळटा.” हीं सादीं सरळ उतरां, शिकवण, आमच्या शिक्षकांक कळना? खबर ना…? पूण तेच विचार परक्यान सांगतकच आमी ती शिकवण व्हड मानतात.
“शिक्षण” संकश्टां वेळार आमकां ”धिटाय’’ दिता, ‘‘आदार’’ दिता, आनी समृद्धी वेळांत, तो आमचो ”अळंकार’’ थारता. आमची, ‘‘सोबाय’’ वाडयता. तें केन्नाच सोंपना. उरफाटें, वाडत रावता. देखूनच तें ‘‘पवित्र’’ मानलां. शिक्षकान, गुरून तें दीत रावचें. निसुवार्थीपणान, कसलेच अपेक्षे बगर…
आमचे आदले राष्ट्रपती आदरणीय डॉ. अब्दूल कलाम हांणी सांगिल्लें, “वर्गांतल्या पिरेडाची (तासाची) बेल जातकच, शिक्षकान वर्गा भायर येतकच,”सुटलो एकदांचो…” अशें म्हण नासतना ‘‘आरेरे!… आयज वर्गांत हें म्हजें शिकोवपाचें उरलें’’ अशी खंत परगटवचेली तांचेर पाळी येवंक जाय”. तांचे सांगणेंत कितलो हुस्को आसा पळयात.
शिक्षकाच्या आंगांतली वानसा जेन्ना उणी जाता, तेन्नाच वासना तांच्यांत रिगता. शिक्षकान तिका केन्नाच कुडींत रीग दिवची न्हय.
….आयज आनीक एक गजाल सांगन दिसता. शिक्षकांक ती खबर आसाच. तरी लेगीत थंय नदर आड जाता. कित्याक? तें तांकांच खबर. पूण भुरग्यांचेर संस्कार शिकवण दिवपाची मोलादीक सेवा दितना शिक्षकानी स्वता आपणाचेर कांय बंधना घालून घेवचेली गरज आसा. आपल्या उतरांत, वाचपांत, सदचे जिणेंत न्हेसपांत, सदच्या साद्या सरळ राहणिमानांत… जें वरवीं तें पळोवन भुरग्यांचें चित्त खुबळचें ना. न्हेसण, वागणें, उलोवणें हांचेर बंधन घालूंक जमना जाल्यार ताणें दुसऱ्या मळा वयली वाट धरची, हें म्हजें स्पश्ट मत.
शिक्षकान खेळ आनी सांस्कृतीक मळार शिस्त राखप सामकें गरजेंचें. पूण आतां, ही शिस्त ना जायत चल्ल्या. राखपी राखतातूच पूण, खुबशा सुवातांनी खेळां मळार कशेंय उलोवप जाता. कांय सुवातांनी, शिक्षकांचोच उलोवण्या वयलो तोल वता. तातूंतल्यान एकामेकां कडेन पळोवपाची नदरच बदलता. नकळटां, संस्कारांची आनी शिस्तिची शीम हुपून आगळिकांचे सुवातेर पावता. खेळां मळार, ही विकृती नडटा. विकृत उलोवण्या कडेन शिक्षकान नदर आड केल्यार उबे जातात फकांडांचे दोंगर… तातूंतल्यान जल्माक येता तीं आगळिकांचीं ल्हान ल्हान पिलां. तीं पिलां जल्माक येवचीं न्हय म्हणूनच शिक्षकांनी खेळां मळार “शिस्त” पाळूंकच जाय. विसरूंक फावना, ही शिस्त विद्यार्थ्यांच्या कुटुंबा सयत देश घडयता. कांय कडेन शिक्षक ती खरपणान पाळटात. अभिमान दिसता त्या शिक्षकांचो. पूण कांय सुवातांनी….??? हे शिक्षक भुरग्यां खातीर सदांच देवूच उरचे, हीच सदांकाळची मनोइत्सा.
शाळांनी शिकपी आपलें भुरगें खंयचेच परिस्थितींत विकृतीक बळी पडचें न्हय हे खातीर पालकांनी फुडारा खातीर जशी पयशांची गुंतवणूक करतात ते प्रमाण वेळेची गुंतवणूक करून शाळांतल्या शिक्षकां कडेन सातत्यान संपर्क दवरूंकच जाय. तें खूब बऱ्याक पडटा. ते वरवीं, खूबशे प्रस्न सुटावे जातात. पालकांचे, शिक्षकांचे आनी भुरग्याचेंय बी. ते प्रक्रियेंत शिक्षक, पालक आनी विध्यार्थ्यां मदीं आपुलकायेचें वेगळेंच नातें निर्माण जाता. भुरग्यांचेर वायट परिस्थितींक फुडो करपाची वेळूच येवची ना.
आनी निमाणें….
शिक्षणाच्या मळार जें संस्काराचें केंद्र आसा जातूंत आपूण सेवे खातीर भितर सरतां, ताका देवूळ कित्याक मानलां? तातूंत सेवा दिवपी आपणाक “गुरू” कित्याक मानला? म्हजी शाळेंतली लागणूक कितें आसा? ह्या प्रस्नांच्यो जापो स्वताक सोदून काडून त्यो पुर्णत्वाक व्हरपाक वा ती मोख सादपाक आपणाक देवी शारदेन बळगें दिवन समर्थ करचो अशें मागचें. दर एकल्या शिक्षकान सदांच होच हावेस बाळगुचो. आनी, ते खातीर हांव दोनूय हात जोडून देवी सरस्पतीच्या चरणा कडेन नतमस्तक जावन प्रार्थना करीन,
“देवी शारदेमाये, तुज्या मंदिरांत सेवा दिवपी ह्या आदरणीय शिक्षकांक सदांच बरी मत, आयुश्य आनी यश दी.”

उल्हास यशवंत नायक
8010061867