भांगरभूंय | प्रतिनिधी
तिनसांजेच्या वेळार आमच्या पणसाच्या झाडार सदांच तो घुघूम कित्याक रडटा आज्या? णव वर्सांच्या तेजसान आपल्या आजाक जेन्ना विचारलें, तेन्ना आजो सालांत बसून पेपर वाचतालो. आज्याक दिसलें हो आनी कसलो प्रस्न विचारता, तांणी बेजारून म्हणलें.
“तें तुका समजुपाचें ना शाण्या, जांचे जळटा तें ताकाच कळटा!” पेपर वाचतानाच आज्यान आपलें वयल्यावयर सांगून सोडलें.
“अशें कितें जळटा तर तांचें…?” तेजसान खोलायेन, परत प्रस्न विचारलो. आतां तांचे कितें जळटा हें हांकां कितें सांगतलों. आजो कांय वेळ चितूंक पडलो.
“तुका खबर आसा, आमच्या भुरगेपणार आमचो बाबा, आजो आमकां सांगतालो, घुघूम रडल्यार कितेंय वायट जावपाचें आसता खंय.” आपलो आजो, बापूय सांगतालो त्यो गजाली तांणी आपल्या नातवाक सांगल्यो.
” हें!! तशे कशें जावंक शकता तर, तो रडलो आनी कोणाचें वायट जालें, म्हणजे ताका रडपाचो पासून हक्क ना तर? ताच्या पोटांत दुखल्यार वा मन दुखवल्यार रडूंक तर शकता न्हय तो…?”
” हय… ताका रडूंक कांय हरकत ना रे, पूण ताच्या रडण्यांत कितें वायट जाता हें जायतें फावट आयकला हांवें.”
“आयकलां जायत आज्या तुवें, आनी खुबशा जाणांचो तसो समजूय आसा हेंय जाणा हांव. पूण जे नदरेक दिसता, कानांक आयकूंक येता तें सगलेंच संत्य आसतलेंच अशें ना. तो एक योगायोग आसूं येता, ती अंधश्रद्धा जावन आसा. ह्या संवसारांत खूबशा जाणांचें तशें वायट जाता पूण ताचो जबाबदार त्या बाबड्या घुघुमाक दवरून कशें जातलें? घुघुमाच्या रडण्यात कांय वायट ना. उरफाटे ताच्या रडण्यांत वा तो दिसण्यांत बरेंच जाता.”
“बरें जाता… हें तूं इतल्या विश्वासान कशें सांगूक शकता…?
“आज्या तुमकां खबर आसा, घुघूम हे लक्ष्मीमातेचे वाहनी ते…!”
“हय मात्शें आयकून जाणां हांव.”
“जाल्यार लक्ष्मी मातेच्या वाहनाकडसून कोणाक कसलो धोको…?”
“हय हां विचार करपा सारकें आसा.”
“आसा न्हय…? आनी आज्या घुघूम दिसल्यारूच ताचें बरें गूण तो दिसतल्याक अणभवूंक मेळटा! जांकां घुघूम रातच्या वेळार दिसल्यार तांचो खूब तरांनी फायदो जावपाची शक्यताय आसता.”
“आनी दिसा वेळार दिसल्यार रे…?”
“दिसा वेळार दिसल्यार चड बरें… आज्या तुमी केन्ना धवो घुघूम पळयला…?”
“ना रे, धवोय घुघूम आसता तर…?”
“हय आज्या, धवो घुघूम असता… आमी चडशे काळे वा मातये कोराचे घुघूम पळयतात. पूण जाचे नदरेक धवो घुघूम दिसता तो चड भाग्यवान अशें हांवें वाचलां नेटार.”
“खंयच्या नेटार, नुस्तें धरत्या त्या नेटार…?”
“नुस्तें धरता तें जाळें, हें नेट म्हणल्यार इन्टरनेट. हाचेर आमी जायतें कितें शिकूंक शकता.”
“अशें म्हणटा…? मजा तर तुमची भुरग्याची! आमच्या वेळार तें नेट कांय इंटरनेट खंय आशिल्लें?”
“इंटरनेट आज्या… आसूं, पूण आज्या…आनी तुमकांय सांगतां…! इंटरनेट जें येता तें सगलेंच सारकें आसतलेंच अशें ना हां, दोळे धांपून विस्वास करपा सारकें ना तें इंटरनेट. आमी समजुतायेन ताचो वापर करूंक जाय. खरें कितें, खोटें कितें हें पयलीं आमी समजूंक जाय. मनीस कितलोय हुशार असलो तरी तो चुकूंक शकता हें तुमकां मान्य आसा की ना. आसात न्हय..? जाल्यार हें इंटरनेट मनशानीच केला हें विसरूक फावो ना.”
” वा पूता वा, ही एक मोलादीक म्हायती जावन आसा आयचे पिळगेक. तेजस बाबान सांगलां त्या प्रमाण मोबायल, लेपटॉप, कंप्युटर ह्या सारक्या साधनांचो गरजे पुरतोच वापर करपाचो, ह्या साधनाचो उपयोग ही अयच्या काळाची गरज जावन असा. आमच्या वेळार आमी बोटां मेजून गणितां करतालीं. तो कॅलक्युलेटर काय कितें म्हणटा तें खबर नाशिल्लें. सुर्याची ताप पळोवन वेळाचो बरोबर अदमास लायतालो. आमच्या मनगटार घडयाळ नाशिल्ली. आतां मोबायलांत, वण्टीचेर, पेनांत खंय खंय म्हणून सांगूंक नाका…! वचत थंय घडळयाळी तरीय वेळाची म्हणून कोण किंमतठच करना.”
” हय आज्या हें सारकें तुमचें, कांय जाण आसा तशे ज्या वेळाची किंमत करना. चींत मनशा वेळ आसतनाच चितूंक कसलो कायदो ना वेळाचें महत्व वेळार समजून घे उपरांत चिंतून फायदो ना.” असो बरोच वेळ आज्या नातवाचो संवाद चालू आसलो.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
