भांगरभूंय | प्रतिनिधी
हरण कावरें बावरें जावन धांवत रावलें. जिवाच्या आकांतान धांवलें. पूण मुखार दिसली खोल दरी. दुसरे वाटेन वागाचो जबडो…
Life’s biggest tragedy is that we get old too soon and wise too late. Benjamin Franklin.
“म्हजे वांट्याचे पयशे हातार वडयात. फुडलें तुमकां कितें जाय तें तुमचें तुमी करात.”
“आरे! प्रभा कितें उलयता रे पापया ! आमी तुजे दुस्मान ?”
“हांव जाणां रे गणेश तुमचो स्वार्थ. तुमी वेले वयर ती साळसुदेपणा दाखोवं नाकात.”
प्रभाची हीं उतरां आयकून, सगले जाण सट्कन हांसलें. आनी प्रभा चडूच तापलो. “आई बाबा आसतना हांवे तुमकां सांबाळुन घेतले. पूण आतां ना.”
“तशें न्हय रे! तूं गैरसमज करूंन घेवं नाका.”
“ना गैरसमज न्हय आतांच तर म्हाका खरो समज आयला रे.”
चवग भाव-भाव खरे. पूण तीग जाण मेळुन एकट्याचेर तुटून पडिल्ले. वागान हरणाचे जशें लचके काडचे तशेच तिगुय जाण उतरांनी प्रभाक रक्तबंबाळ करपाक लागिल्ले. रानांत फकत सुकणीं… हेर सांवजांनी वेगवेगळे आवाज काडून ताका सावध केल्ले. पूण ह्या हरणाक आपलेवरी जग सादे सरळच दिसलें काय ! कळपाक कांयच मार्ग नाशिल्लो. हरण कावरें बावरें जावन धांवत रावलें. जिवाच्या आकांतान धांवलें. पूण मुखार दिसली खोल दरी. दुसरे वाटेन वागाचो जबडो… अशें खिणांकुय ताका आपल्या पांयांचेर जबर विश्वास आशिल्लो. तें धांवतच रावलें.
डॅडीच्या इस्टेटीचे चौगुय जाण सारकेच वांटेकार तरी खंय तरी ताका फटयिल्ल्याचो दर्प ताज्या नाकांत भरलो. घुस्मटत उरलो… स्वास घेवंक जमना अशेंच तांणे अणभवलें.
“म्हजे रगताचे भाव… खंय कितें सगळीं फकांडां.”
“आरे! प्रभा तूं भितासो, भिजुड रे तूं ! भावांक कित्याक मेजता. घाल कोर्टात.” इश्टान सांगलें.
“तुका मेळना जाल्यार तांकांय मेळचें ना.” दुसरो उज्यांत पेत्रोल घालपाक तयार.
“हांचें पेटचें कशें?” हाचीच वाट कांय जाण पळयताले. श्रीधराले चले ! व्हडलो बडेजाव. आतां बरें जालें बरेंच पेटोवन घालुया रे. व्हडली खुमखुमी येताली लागींचे पयसुल्ले कांय काळें मनांत घेवन बशिल्ले एक जीले. हाजें घट्टण कशें जाता तेंच पळोवया.
श्रीधर बरो नावजतो. दानधर्म करूंन नांव जोडलें. भुरग्यांक ल्हानाचे व्हड करूंन शिकयले आनी आप आपल्या वटेन वचपाची मेकळीक दिली. इतलो पयसो बापायन पुतांच्या नांवार दवरिल्लो. हेर भाटांचेय वांटे घाल्ले. केस्तांवा जावची न्हय म्हूण सगळी जतनाय घेतिल्ली. बापूय आसा सर सगले बिलु कशे ओगी रावले. जाणटो बापूय, आवय गेलीं आनी… घरांत खवदळ घालपाक सुरवात जाली. खात्यार दवरिल्ल्या पयशांचे हेर भावांक कांय. करूंक मेळ्ळें ना. पूण भाटां बेसाच्या बाबतींत प्रभाक ‘कावलाक’ काडपाची तांची येवजण मात फळादीक… जरी पुराय जाली ना… तरी तांणी धाकट्या प्रभाक अडचणींत हाडलो. प्रभा भावांच्या वांगणे पळोवन अजाप जालो. खरें म्हणल्यार मुळां सावन तो बरोच हाललो, काचाबुल जालो.
“हें खरेंच आपलेच भाव काय कोण?” संभ्रमात आसतनाच. व्हडल्या भावान ताका सांगनासतना ‘ताच्या भाटाचो’ नाल्लां पाडो केलो. अशें कांय तेप चलत रावलें. भावांक प्रभाक सतयतना मातुय वायट दिसलें ना. एक दीस हाॅटेलांत बशिल्ले, हाच्यो ताच्यो टिवल्यो बावल्यो करताले. इतल्यांत मुखार एक पकदस्त व्यक्तिमत्व उबें रावलें.
“खरी कापस्ताद आसा तर स्वताच्या पयशाचेर स्वबळाचेर जोड करूंन दाखोवची.”
“तुका कित्याक पडला आमचें?” दोगांच्या मदीं बरीच बाचाबाची जाली. आनी… आपल्याच भावाची गिरेस्तकाय बळकावपांत कसली मजा, गर्व आनी अभिमान ! हें तर भिजुडपण.” त्या मनशांची उतरां हाँटेलांत सगळ्यां समोर आयकतकच तांच्यो नदर धर्तरेर… थिरावल्यो.
“कितलें उणाकपणाचें काम!”
“आपल्या मनशांक कोणय जावं हात दिवन वयर काडप… हीच आमची नीत… धर्म. तुमी कितें ?”
“म्हारग कपड्यांनी आपलो नेट… ड्रिक्स घेतना झेत आनी बोल्सांत कागदाच्या ह्या बंडलांक… केन्ना कितें….!”
“संवसार हो! इतलो गर्व बरो न्हय !” बशिल्ले कांय जाण सट्कन उठून गेले. कांय आपसांत उलयत रावले. हो कोण? तो अशें कितें उलयता… कित्याक ?
कांय जाणां ताका आनी भावांक वळखतालें. तांचे दोळे उकते जाले. पूण प्रभाक कांय म्हयन्यानी ही खबर कानांर पडली…
प्रभाच्या तोणांतल्यान उदृगार आयले “आज ना फाल्यां सत कळटाच… दोळ्या मुखार उबें रावले बगर रावना.” पयशांचो माज, मद चड तेंप उरना. दुसऱ्याक फटयता ताचो तोरो देवतांच.
नियती … दुसऱ्याक गाळ मारली तर ती पयलीं स्वताक लागता. हें कोणे कोणाक कशें. स्वता आपल्याच मनशांक कशें शिकोवचें ? सांगचें कशें?!
सात-आठ वर्सां अशीं गेलीं… आपल्या गिरेस्तकाय… म्हजें.. म्हजें.. म्हाका.. हावें.. हावें… म्हणटा म्हणटा बॅकेचे कर्जाचें दालें इतलें जड जालें तातुंतल्यान सुटप अशक्यच जालें.
व्हडल्या व्हडल्या मनशाचे पांय धरले. अधिकाऱ्याक लाच दिवपाचें खूब यत्नय जालें. पूण ना. फिस्कटिल्ली घडी परत जाग्यार बसली ना.
प्रभा सादो सरळ. डावपेंच खेळनासतनाय शेंणलो… अशें जांकां दिसलें तशें घडलें ना. प्रभा सदा भशेन आपले वाटेन सरळ मनांन वचत रावलो. उलोवपाक विशय सामको ताजो मेळ्ळो. दोळ्यां मुखार घडिल्ली… काणी… तें घर… ती व्यक्ती… आवय बापूय, भुरगीं आनी फाकीवंत घराब्याच्या मदेराक लागिल्ली वायटी.
अशें “घराबे” सांबाळुन दवरपाची गरज आसा. येतना वतना तांच्या घराचेर नदर पडटकच लोक जाणटेल्याचीं… याद काडटालें.
“बाबडो बरो मनीस रे तो खरो. आमकां परकी मानले ना. केन्ना अपमान केलो ना. श्रीधर मनीस भांगर. आमी बेठोच ताचे गिरेस्तकायेचो दुस्वास करताले.”
पुतांनी मात बापायचीं पुणाय वगडायली. शी ! असलें… चले म्हणल्यार घराण्याक दाग कशे !? न्हय ?!… कांयच न्हय… पयशांचे भूत…
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
