भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गोंय म्हणनाच फुडें आयज-कालच्या लोकांच्या दोळ्या मुखार येता तें म्हळ्यार सोरो, ड्रग्स, पार्ट्यो, नाच आदीं. गोंय हें असल्या वेव्हारा खातीर फामाद नासलेंच. गोंयांत पर्यटक थळां घे म्हूण आसात. देवळां, चर्ची, किल्ले, दर्या आनी खूब कितें-कितें. आयज आमचें गोंय मातशें न्हय तर खूब बदल्लां. आमची आयची युवा पिळगी कश्ट करून काम करपाक आंग चोरतना दिश्टी पडटा. जाण्टे सांगतालें तें गोंय आनी आयज वर्तमान काळांतलें गोंय हांचें मदीं मळब जमनीचें अंतर आसा. गोंयकारांचें गोंयकारपण, आयज खंय तरी उणें पडटा हाची जाणविकाय जावंक लागल्या. गोंय अशें एकूच भारताचें राज्य आसा जाणें ल्हान आसून लेगीत खूबश्या लोकांच्या मनार जैत मेळयलां. पूण इतलें आसूनय आमचें गोंय आमकां भैरविच्या स्वरांनी साद घालता.
गोंय म्हणटाच मतींत येता तें म्हळयार पिकनीक स्पोट. गोंयचें मूळ आकर्शण म्हळ्यार वेगळ्योवेगळ्यो दर्यादेगो, घसघशे हीं पर्यटक थळां. आदीं गोंय अशें नासलेंच, गोंयची खरी वळख सोरो, फेणी, मजा न्हय जाल्यार खरी वळख ही ताची संस्कृती अध्यात्म, हें आयच्या लोकांनी समजून घेवप गरजेचें आसा. भोव संस्कृतीन भारिल्ल्या ह्या गोंयांत अध्यात्माच्या मळार वेद पठण, ग्रंथ पारायण, पुरोहीत, धर्मप्रचारक, बटुंची निर्मिती, दर्याची पुजा, वेळेर योग साधना ह्या सगल्यांचो आस्पाव आसा. ही गोंयची खरी वळख खरी अस्मिताय.
आदले जाण्टेले सांगतालें तें गोंय आमकां आयज दिसना. खूबशे भुरगे आयज आपले गोंयचे मातयेक सोडून विदेशांत वतात आनी थंयच स्थायीक जातात, आनी निमाणे कडेन जे मातयेंत तें ल्हानाचें व्हड जाले तिकाच विसरतात आनी आपल्या जिविताचो नवो पांवडो सुरू करतात. आयजूय जेन्ना 1917 तल्या गोंयची याद काडटाता तेन्ना जाण्टें हें म्हणटना दिश्टी पडटात. आतांचे गोंय सामकेंच बदल्लां, आमच्या वेळार जें गोंय आसलें तें आयज हे पिळगेक पळोवंक मेळचें ना.
आयच्या वाडट्या उद्देगीकरणाक, आधुनीकरणाक लागून गोंयांत प्रदुशणाची मात्रा वाडल्या, न्हंयो इबाडल्यात, दोंगर ना जाल्यात, रस्ते चलपाचे अवस्थेंत लेगीत ना. सगले लोक आयज आपापल्या वेवसायांत इतले व्यस्थ जाल्यात, कोणाक कश्ट करून पोट भरपाची उमळशिकूच ना. आदल्या गोंयचे लोक शेतां-भाटांनी कश्ट करून दिसाचो एक रुपया जोडून आपल्या भुरग्यां-बाळांचे पोट भरताले. वाड्या वयलीं भुरगीं उमेदीन एकामेका वांगडा खेळटाना दिश्टी पडटालीं. पूण आयच्या समाजीक माध्यामांक लागून आनी वाडट्या तंत्रज्ञाचे उदरगतीक लागून भुरगीं चडसो वेळ मोबायलाचेरूच आसतात, कोणे कितें सांगलें जाल्यार ह्या कानान आयकतात आनी त्या कानांतल्यान सोडून दितात. आदल्या काळार गोंयांत येरादारी खातीर लोकां कडेन विमान, गाडयो, रेल्वे असल्यो आरामदायी सुविधा नासल्योच. आसल्यो त्यो फक्त बैल गाडयो. तांचेर आपल्या सामानाचो भार दवरून एके कडल्यान दुसरे कडेन वताले. 20-30 किलोमीटर लेगीत चलून वचपाची तांक तांचे कडेन आसताली, पूण आयचो गोंयचो लोक इतलो आळशी जााला की, घरा कडल्यान 15 मिटर अंतराचेर आशिल्ल्या पसरकारागेर वचून सामान हाडपाची तांक लेगीत तांचे कडेन ना, तांकां दुचाकिची मजत जाय पडटा.
भारत देशाचेच न्हय तर सगल्या विश्वाचे लोक गोंय हें वर्तमानांत फक्त मनोरंजना खातीर आनी सुटयो मनोवपा खातीर फामाद आसा म्हूण जाणात. पूण गोंयचें खरें चित्र आयज तांचे सामकार हाडपाची खूब गरज आसा. आयज आमचें गोंय आमकां गोंयकारांक साद घालता. आपल्याक वाचयात आपल्याची सोबीतकाय नश्ट करूं नाकात, सौमाक मातयेभरवण करूं नाकात. कश्टी जायात, फोल्गां मारून जिविताचें खरें सूख लुटूं नाकात. अशा भैरविच्या स्वरांनी आयज आमचें गोंय आमचे कडेन प्रार्थना, विनवणी करता. गोंय लेगीत आमचा असल्या सुवार्थी कृतींक लागून आमचेर बेजार आसा.
आमचें गोंय आमी सांबाळून दवरूंक जाय. ताका आमचे फुडले पिळगे खातीर जपून दवरूंक जाय. म्हज्या सपनांत आशिल्ले गोंयचे वर्णन करतना सांगचें अशें दिसता, एका उकत्या मळार आमी सगलें गोंयकार एकजूट जाल्यात. आमचे गोंयचे मातयेचें रक्षण करूंक, मायभाशेचो प्रसार-प्रचार करूंक. आमी सगलें गोंयचे तरूण, गोंयची संस्कृताय सांबाळूक व्हड धिटायेन वण्टी भशेन उबे रावल्यात. कसलीच आळशीपणा करिनासताना आमच्या धर्माक, कृतींक येस दितले हो उद्दिश्ट सादून आमच्या पुर्वजांच्या सपनांत आशिल्ले गोंयचे खरें चित्रण आसा तशेंच दवरतले, आनी तांच्या आनी आमच्या सपनांत लेगीत आशिल्ल्या गोंयकरपणाची आनी तांच्या अस्मितायेची खरी वळख पुराय जगाक करून दितले, असो एक बेतूच घेवन फुडें सरुया आनी गोंयची अस्मिताय फुलोवया आनी गोंयची संस्कृताय राखुया.
स्वेद सदानंद दिवकार
divkarswedugmail.com
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
