गुरुदेव

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

हांगाच्यो थंयच्यो खबरो जायत्यो जाल्यो. आतां भुरगीं  बावली केन्ना काणी सांगता काय म्हूण आयकुवपाक  कान टवकारुन बसली. बावलेक रोखडेच समजलें.

आज तुमकां म्हजे कडल्यान कितें तरी आयकुवपाचें आसा न्हय ?

“हांव कांय दीस जालें बायुला बरोबर रवीद्रनाथ टागोरांचे व्हडलें घर मजल्याचें पळोवन आयलें.”

“बरी हुशार तूं , आमी हांगांच आसा तु बरी भोंवन आयली.”

“हय, म्हाका भोंवपाक मजा येता “

टागोराचें  घर कोलकात्याक आसा. काय बरें सांबांळुन दवरलां. जाणात तुमी. पळयत रावन दिसता सगळें. ते जंय जेवताले, बसताले. तांचे भुरगेपणांतले सगळे फोटो पळोवन म्हाका बरें दिसलें.  तशेंच

तांच्या घराब्यांतल्या जाणटेल्याचें, वाड वडिलांचे फोटो पळोवन म्हाका भोवच खोस जाली. तांच्यो कविता, तांचे बरप, तांणी केल्यो भोंवड्यो, दर एक खासा पळयतकच मनांक भोवच बरें दिसता. 

हांवें हावरा पुल, कालीदेवीचें देऊळ,  सुभाषचंद्र बोस, स्वामी विवेकानंद, मदर तेरेझा, रामकृष्ण परमहंस हांचेय खूब बरें बरें फोटो पळयलें. बेल्लुरचो मठ पळयलो.

“आवयस !.. बरी मगे तूं “

“हय , काय बरी सगळें बरे, देशाचे म्हापुरुशाचे राबिते , म्हायती घेवन आयली.”

“तूं पिकनिकेक गेल्ली काय कितें? “

“टुरार मगे ? “

“व्वा ! बरीच चॅप्टर पळय आमकां मातुय कळोवंक ना.”

“आगो रेवा म्हाका इल्लें भोंवपाचें पिशें. तातुंत अशे हे व्हडले लेखक “जन गण मन अधिनायक “… राष्ट्रगीत बरयिल्लें ते टागोर. तांचें पुराय जिवीत दोळेसामकारच दिसलें हें म्हजे नशीब… म्हजी आवड ती”.

तुमकांय अशें कितें आवडटा आसतलें.?  सपनांत लेगीत येवजुंक नाशिल्लें अशें इतलें बरें म्हजें आवडीचें म्हाका पळोवंक मेळटलें.?

“मनांत जबर इत्सा आसली की आपसुक सगळें आपसुक मेळटा “.

“आमी खूब गिरेस्त…. सप्तरंगी सात कोर मळबांत पळयले इंद्रधणुचे तातुंत, शेतां, जमीन, फुलां, दोंगुल्यो, सगले जर सातुय कोर सोदले जांबळो, गाड निळो, निळो, तांबडो, पांचवो, हळडुवो आनी नांरगी अशे सात रंगाचे डिस्क.  न्युटनाच्या रिंगार पेंट करुन घेतले आनी घुंवडायले  तर  एकच  धवो  रंग दिसता….धवो. हो  रंग म्हणल्यार शांती…शांतताय.

“व्वा”बरेंच कितें कितें सांगत रावता तूं आमकां “

“म्हणल्यार आमकां सैम सगळेंच दिता? “

“हय , फकत पळोवपाची नदर जाय, बारीकसाण जाय. नवें शिकुन घेवपाची ह्या व्हडल्या मनशा कडच्यान, शिकपाची मनांतल्यान  इत्सा जाय. उमेद जाय, आयकुवपाक कान जाय. आमचो देश शांततायेचो, आमी संवंसाराक बरी देख दितात, म्हूण आमी सदाच बरें वागपाक जाय.”

“पळयलें बावलेन  कितें सांगलें?” रेश्मान रेवाक पळोवन म्हणलें.

“म्हाका खबर आसा. तूंच तें मदीं मदीं म्हजे कडेन झगडत आसता. सांगतलें हांव बावलेक”.

इतल्यान बावली उलयली. झगडप, कुसकेपणा करप, पाडेपणान वागप, दुसऱ्याक कमी लेखप, सामकें सोंपे .. पूण बरे मनांचे, बऱ्या विचारांचे मनीस अशें करीनात. पयशे आसले म्हूण मनीस जायना, चिंतप बरें जाय.”

बायुलाची बावली कितें सांगता तें वेगळेपण आज जाणवलें. सगळें जरी समजलें ना तरी “आमी… बरीं” म्हूण कळ्ळें.

“व्वा! बावले तुवें आमका खूब बरें सांगलें.”रायनान म्हणटाच सगळ्याक नेट आयलो.

“केन्ना केन्ना तुस्त करची पडटा. तुमी जाणात तशें करतकच आमकां बरें दिसता”

“हय, खरेंच बरें दिसता म्हणलें सगळ्यांनीं, काम करपाक बरें दिसता.”

“म्हजो पापा म्हाका अपुरबाय करतकच, स्मार्ट म्हणटकच बरें दिसता, न्हीदुय बरी पडटा”. म्हणलें रितीकान.

हेर कांय जाणां बावलेन सांगिल्या म्हापुरुशाचीं नांवा एकामेकाक विचारत रावली. बावलेकुय बरें दिसले. कळत जांव नकळत हीं भुरगीं आमची नवें सांगता तें  मनार घेतात. जाणुन घेवपाचे,  समजुवपाचे यत्न करतात. अपुरबायेचीच सगळीं, भांगराळी. बऱ्या मनांची. तुमची मनां व्हांवत्या उदकावरी नितळ, निवळ , सरळ. अशींच गोड मनांची, गोड गळ्याची, गोडावरी गोड जायत रावात, जिबेर तर सदांच गोड दवरात सगळें गोड जातलें.” म्हणटाच “गोड” उतर कितले फावट आयलां तें सगळीं मेजुंक लागलीं. तशें करतना तांका तें पुराय वाक्या पाठांतर करची पडलीं.

“तूं आमची याद करपाची तांक वाडयता”… मोटीच हुशार पळय. पाठ करात म्हणना, सहज पाठ करुनच घेता….  व्वा! व्वा ! बावले तुका   सलाम”.

आतां आयकात …

टागोराच्या वेगवेगळ्या घरांची नांवां उदयन, शामली, कोनार्क, उडिची, पुनश्च. ह्या सगळ्या घरांनी टागोर रावतालो ? रेवान विचारले. 

हय, हय. म्हणले बावलेन कारण”एकाच घरांत रावन ताका बेजार येतालो. देखून ह्या वेगवेगळ्या घरांनी रावतालो. जंय सगळे वातावरण वेगळें आसतालें. तांका तशें आवडटा आसतलें.

व्वा ! मजा न्हय तांची.” हांगा थंय वचून रांवक मेळटालें. 

“तुमीय बरें बरोवपाचें पळयात, म्हणलें बावलेन

“बरें, बरें “म्हणलें भुरग्यानीं.

“तुमच्यांनी  एक दीस व्हडले लेखक जावं येता”. बावलेन सांगलें तें सगळ्यानी मोट्या अजापानुच आयकलें “. याद दवरात रवींद्रनाथ टागोर हाका खाशेलें नांव दिलें महात्मा गांधीन “गुरुदेव.”