गणेशोत्सवांत रचनात्मक काम करचें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

च वथीचे पांच दीस उलगल्यात. मात अजून इकरा, मुखार कांय कडेन 21 दीस पसून गणेशोत्सव आसतलो.
लोकमान्य टिळकान भौशीक गणेशोत्सव सुरू करून शतमाना उपरांत रुप्या महोत्सव जाला. ब्रिटीश राजवटींत ब्रिटीशांच्या जुलूमाआड तरणाटे एकठांय येवपाक फाटीफुडे जाताले. तरणाट्यांक एकठांय हाडले बगर ब्रिटीशांआड झगडप अशक्य आसा हें जाणून लोकमान्य टिळकान तरणाट्यांक एकठांय हाडून तांचे मदीं देशभक्तीची मशाल पेटोवपा खातीर भौशीक गणेशोत्सव सुरू केलो. ल्हव ल्हव ती महाराष्ट्राची परंपराच जाली. आयज लेगीत ती परंपरा भक्तीभावान पाळप जाता. फकत महाराष्ट्रांत न्हय, तर पुराय देशांत गणेशोत्सव व्हड उमेदीन मनयतात. कोंकण, गोंयांत, कारवारांत घरगुती गणपती उत्सव मनयतात. भौशीक गणेशोत्सवाच्या धा दिसांत सगळे गणेशभक्त गणेशाची पुराय भक्ती, तना, मनान उपासना करतात. सगळे कडेन उमेदीचें वातावरण आसा, पूण फाटल्या कांय वर्सां सावन गणेशोत्सवाचें हें रूप बदलपाक लागलां. उत्सव सुरु करपा फाटलो हेतूच आतां ना जाला. इतलेंच न्हय तर ह्या उत्सवाचें पवित्रतायूय उणी जावंक लागल्या. आयज हो उत्सव फक्त एक ‘कार्यावळ’ जाला. कोणाची मुर्ती उंच हाची सर्त दरवर्सा लागता. ह्या व्हड मूर्तींक दर्याच्या उदकांत बुडयतना दोरयेन बांदचें पडटा. खरें म्हणल्यार पर्यावरणाक अनुकूल अशी गणेश मुर्ती विकत घेवंक जाय. गणेश मूर्ती शाडू मातयेन तयार करच्यो अशें खुद्द शास्त्रांत सांगलां, तरीय मुर्ती प्लास्टर आॅफ पॅरिसांतल्यान तयार करतात. त्यो उदकांत विरगळनात. प्रदुशण जाता.
गणेशोत्सवाच्या धा दिसांत आवाज प्रदुशणूय वाडटा. खास करून शारांनी. एका मुंबय शारांतूच शेंकड्यांनी भौशीक गणेशोत्सव आसातक. ह्या काळांत डॉल्बी स्पीकरां वयल्यान इंग्लीश गितां मोठ्यान वाजोवन बुरशे हावभाव करीत वा कानांत वारें भरिल्ले प्रमाण नाचप ही एक फॅशन जाल्या. ह्या डॉल्बीचो आवाज इतलो व्हड आसता की ताचो परिणाम भुरग्यांच्या आनी ज्येश्ठ नागरिकांच्या कानाचेर जावं येता.
गणपती पुजचे पयलीं वा उपरांत कार्यावळीं खातीर देणग्यो मागप वाडलां, कांय जाण धमक्यो लेगीत दितात. हे विशीं गणेश भक्तूय नाखूश आसात. मंडळांच्या भक्तांनी देणगी प्रमाण दानूय स्विकारचें. गणेशोत्सवा वेळार दोळ्यांक त्रास करपी लेझर लायटीचो उपेग करतात, ताका लागून दोळे इबाडूं येता. लायट तर फुकट वताच. कांय भौशीक गणेशोत्सव मंडळां आपल्या मंडळांचें मार्केटींग करतात. गणपतीन आंगवण पुराय केली, अशी जायरात करून सेलिब्रिटींक आपयतात. हाका लागून प्रतिस्पर्धी मंडळां मदीं किजिलां जातात आनी फूट पडटा, जाका लागून मागीर केस्तांवांय जातात.
टिळकान गणेशोत्सव सादेपणान मनोवपाक सांगिल्लो. हेरांक त्रास दिनासतना तो मनोवपाक जाय. मंडळांनी धा दिसांच्या काळांत समाजीक कार्यावळी चालीक लावच्यो. समाजाक उपेगी पडपी रचनात्मक काम करचें. रगतदान शिबिरां घडोवन हाडचीं. दुकळ आनी हुंवारान त्रास जाल्ल्या लोकांक मजत करची, तशेंच गरीब आनी अनाथ भुरग्यांचो वर्साचो शिक्षणीक खर्च करचो. अनाथालय आनी वृद्धाश्रमांक आदार दिवचो. गणेश मंडळांनी विद्यार्थ्यांक दत्तक घेवचें. शाळेंतल्या विद्यार्थ्यां खातीर गायन सर्ती, नाच, निबंद आनी वक्तृत्व सर्ती घडोवन हाडच्यो. कुटुंबांक आयदनां, फर्नीचर, फॅन, साडी, शर्ट पीस, सायकल, मिक्सर अशी मजत करची.
गणेश हो बुद्दीचो देव, देखून विद्यार्थ्यांची बुद्दी वाडोवपी कार्यावळी चालीक लावपाक जाय. हो उत्सव जितलो सादेपणान मनयतले तितलीच ताची पवित्रताय उरतली.
दुयेंसाची धाम आडावपाक…
चवथीक पावस पडटा, पूण तो मदींच सुशेग घेता. ताप पडटा. पावस, वताक लागून दुयेंसां जातात. आतांय बरेच लोक दुयेंत पडल्यात. फकत थंडी, जोर न्हय, तर डेंग्यू, मलेरिया, चिकनगुन्या सारकिल्ल्या महामारींनी सगल्याच राज्यांक धपको बसता. खास करून शारां, उपनगरांनी डेंग्यू, मलेरिया आनी चिकनगुन्या दुयेंती व्हड प्रमाणांत सांपडटात. महाराष्ट्रांत पुराय विदर्भांत, पुण्यां हे दुयेंती सांपडल्यात. ते गोंय, कर्नाटकांत पावपाक वेळ लागचो ना. हांचे वांगडाच नागरिकांक थंडी, खोंकली, तकली दुखप, जोर -शिंको येवप हांचोय त्रास जावपाक लागला.
पांच वर्सां आदीं कोरोनान संवसारांत सांवार केल्लो. कोरोना एक साथीचो रोग आशिल्लो, जाचेपसून आमी बरे जाल्यात, आतां हे जळारां पसून जावपी धामीन तकली वयर काडल्या. अर्थांत ही कोरोना इतली धोक्याची नासली तरी तिचे कडेन आडनदर करप व्हडली चूक थारुंक शकता. ही धाम वाडची न्हय हे खातीर भलायकी खातें यत्न करता. पूण आमी नागरिकांनीय सादूर रावपाची गरज आसा.
दरवर्सा पावसाचो हंगाम सुरू जातकच हीं दुयेंसां पातळटात, तीं पातळचीं न्हय हे खातीर पावसाच्या आदीं कोण जतनाय घेनात. नगरपालिका आसूं वा म्हापालिका वा पंचायत, हे धामी विशीं सगलेच उदासीन आसतात. दर वर्सा कोयराच्यो राशी, घाणयारें उदक, गटारां हांचें वेळार सर्वेक्षण जायना. ताचेर कोण उपाय घेनात. तेन्नाच जर आमी कोयराचो विलो लायिल्लो जाल्यार हो वेळ येवचो नासलो. चडशीं दुयेंसां जळारांक लागून जातात. ज्या जाग्याचेर घाण राज्य करता थंय जळारांचें प्रजनन जाता. घाण, कोयर वेळारुच काडल्यार जळारांचोय आंकडो उणो जातलो. शारांत कीटकनाशकांचो फवारो मारचो. डेंग्यूचीं एडीस एजिप्टी जळारां गोड्या उदकांत तांतयां घालतात. नागरिकांनी घरा भोंवतणी, छप्पराचेर, वाझांनी, पोरन्या वस्तूंत उदक सांठोवचें ना हाची खात्री करची. घराची भोंवतणची सुवात निवळ उरची.
सप्तकांत एक दीस नागरिकांनी निरोगी आहार घेवचो, भरपूर उदक पियेवचो, रोस पियेवचो, व्यायाम करचो, विसव घेवचो, फावो ती न्हीद घेवची. खंयचोय रोग ल्हान दुयेंस म्हणून घेवप धोक्याचे थारूंक शकता. नागरीकांनी दुयेंसाचीं लक्षणां दिसतकच दोतोराचो सल्लो घेवचो. वैयक्तीक नितळसाण ते भौशीक नितळसाण मेरेन नागरिकांनी खाशेली जतनाय घेवची. सरकारान मिडिया वरवीं हे विशीं जागृताय निर्माण करची. शाळा, म्हाविद्यालयांकय हे विशीं जागृत करचीं. वैयक्तीक, सामुहीक आनी सरकारी पांवड्यार यत्न केल्यारच ही धाम आडावंक मेळटा.