भांगरभूंय | प्रतिनिधी
(‘गाब्रु’ ‘गाब्रु’ म्हूण कांय तेप लोकांनी ताका हिणसायलो. गाब्रु ‘शाब्रु’ तो. पयशे तोंडार पडटकच तोय ‘बाब्रु शावरू पोंकडिफेरेन्स’ म्हणटात, तांतलो एक जालो…. आतां मुखार…)
निमाणें आनंदाचें नाक कापपाचें, ताका लजेक वडोवपाचो यत्न करुनय पुराय मांडणी म्हयनो, दोन म्हयने भितर सगळी उकती जाली. पूण रोहन तो, धा बांयचें उदक पिल्लो. नाल्ल सोलता सोलता कट्टी कशीं सांबाळपाची, वेलें सोण्ण वाटावन कुसको नाल्ल लेगीत बऱ्या नाल्लांत भरसून पयशे वसूल कशें करून घेवपाचे तातूंत ताजो हात धरपी कोणूच नाशिल्लो.
देखून लादुचो पेद्रु कोणाक कसो करप हाचे बळकटु सदाअप्पान भुरगेंपणांतल्यान ताका दिल्लें. तें कारायतें लोकांक पिवोवन आपणें तांतूतल्यान पलतड कशी गांठपाची तेंय ताका बेस कळटालें. लोकांचे ………लोकांचे कितें? लोक पिशे दोन म्हयने भीतर सगळे विसरायेर पडलें. कानार केंस काडलें….. दोळ्यांर गांधारीची पट्टी बांदून धुतराष्ट्राचे भशेन कुड्डे जाल्ले. राग, द्वेश , मत्सर ….. सूड भावनेन पेटून रोहन मंत्री जावपाक डाव पेच खेळत रावलो. सपनां रंगोवपाक लागलो
“हांव जातलो मुखेल मंत्री. तुमकां कितें माती जमता ?”
“खरें रे बाबा तुजें. तुजेंच खरें. श्रेयसान म्हणलें ‘हो व्हडलो फटींग मरे’. दिना तापलो.
“तुमकां कळटा कितें? येता कितें ? कांयच येना. गोबोर कळटा.” रोहन तिडकतालो.
तुवेंच त्या आप्पाक कोमुनिदादीच्या जाग्यांची वाटपां करतना पळयला.” दामून फटकन म्हणलें.
“तुमी कितें शेणां भाकऱ्यो थापतलें तर?”
‘हें पळय बेठीच वादावादी नाका रे.” दामून समजायलें. पूण रोहन ओगी रावपाक तयार नाशिल्लो.
एकामेकांचेर तिडक काडून जाली… ओगी पडलें.
“आतां ओगी कित्याक सगळे? तुमकां उलोवंक जमना म्हूण ? कांय हांव वयर सरता तें पळोवन दोळे फुट्टात तुमचें ? ‘आमी तशेंच न्हय ?’ “म्हाका ना, तुका सोबना.”
हें …… हें …… हें …. करून सगळे हांसले ….
कितें तुजें उलोवप रोहन आमचो लंगोटियार फ्रेंड मरे तूं. मागीर आमकां वायट कित्याक दिसतलें?
कांय मनांतले मनांत मुमुरखें हांसत गेले. एक दोग जाण तोंडा वांकडी करून गेले.
रोहन सामको चाळवलो. आपल्या बापायक कितें म्हणटात पळय. मनांतल्यान सूडान पेटून उठलो. एक व्हड ज्वालामुखी ताच्या काळजांत पोसवताना दिसलो. रोहन आपल्याक कृष्णाची साथ सोदपाचे तजविजेक लागलो.
“नवें जाळें तयार करचें पडलें.” रोहनान मनांत म्हळें रोहनान मनांत म्हणलें. रोहनाक एका विस्वासू सोबत्याची गरज आशिल्ली. अर्जुनाक सारथी ‘कृष्णाभशेन’ जाय जो वेवस्थीत मार्गदर्शन करतलो.
शाळेंतल्या विद्यार्थीनीचे प्रकरण सगळ्या आदीं जाग्यार वडोवया. ताणें गाब्रुक रकाद धाडलो. गाब्रु येतकच ताज्या तोंडार पयशें माल्लें. तें प्रकरण जाता तितलें बेगीन कशेंय करूंन मिटय. गाब्रुन मान हालयली. म्हळ्यार 100 % काम जालें.
म्हयनो भर जालो ताका रकाद पावलो. ‘जायु’ खुबच शाणेपणा सांगता म्हूण. हें वेचणुकेंत रोहनाक कट्टेंत नाक बुडोवंक लायतलें”. अशें ताणें चॅलंग घेतला म्हूण.
रोहनाचो बापूय पयशे करपाक हुशार आशिल्लो. ताका माया, मोग म्हणटात तें कांयच नाशिल्लें. फक्त लांच घेवप आनी पड्ड्या फाटल्यान नाका ती कामां करून पयशे उगाळप. त्या दिसाय अशेंच घडिल्लें. शाब्यान फक्त चार वस्तू व्हेल्यो. बापीन चौदा नग व्हेल्लें. ताच्या बदला सदाअप्पान चाराचे चोवदा आनी चोवदाचे चोवीस करून वडयिल्लें. तातूंत म्हयन्यांचे म्हयने बापीली उधारी चालूच. सदाआप्पाक फावतालें तो आपल्याक जाय तशी उधारी चडोवन पयशे खा खातालो.
बापीली भुरगीं आनी संवसार म्हणल्यार ताका नाका शेवट जातालो. घराकडेन पावतांच बायल ‘हें हाड तें हाड करताली’. बापी मागीर शेणटालो. बोल्सांत हांत घाल्यार पयशे नात . सदाआप्पाली उधारी म्हणल्यार केन्नाय कोणाक ना म्हणनाशिल्लो. सकाळ तें आमोरी …. रातीचें धा वरांचेर केन्ना सामकीच गरज पडल्यार दुकानाची चावी काडुनय लोकांचे गरजेक पावतालो. पूण तिजोरेचे चावयेक उगडपाक दानत खंय आशिल्ली. पुडव्याक गांठी मारून तीं वर्सांची वर्सां वापरतालो. जोतें झरय झरयतालो, नवो जोड हाडपाक हाताक कांटे लागिल्ले वरीं दिसताले.
“पयशाक सामको देव मानतालो.” पयशे करपाच्यो मांडण्यो शिकच्यो तर सदाआप्पा कडच्यान.
“सदाआप्पा” असो उलो मारताच ताजी छातीं फुलताली.
“कितें जाय आशिल्ले?” मागीर तो एकदम सरळ मनांचो धनी जातालो. मनांन सादो बरोच मनीस भाटांबेसकार पूण. भाटांची गिरेस्तकाय भोगपाची ताका अक्क्ल आसल्यार न्हय. फक्त पयशांन पयसो गणटालो. घोड्याचें कुकड आनी कुकडाचो घोडो करपाक नंबर पयलो.
भाटां बेसांच्या म्हालवजार व्हडली उडणां मारूंन चलतना गांवांत ताजो बरोच दबदबो आशिल्लो. सादो, सरळ, भोळो बाबडो सदाअप्पाक म्हऱ्यांत खोमसा. दोनच पुडवीं वापरपाचो ताजो सभाव ताका कोण कितें करतलो ?
म्हणूनच सदाच्या बापोलयान ताका नांवच दवरिल्लें “शापोतेर भाटकार” तें उतर आयकतच सदाचो बापूय दोळे मोटें करून पळयतालो. तुका त्रास दिता तो ? मागीर तुजीं शापोतां कित्याक ? हांव आयकून घेता म्हूण ? दोगांची बाचाबाची जाताली. पूण तिसरो कोणूच हूं न्हय चूं चूं करिनासलो. घराबो राखून दवरिल्लो ह्या दोगांनी. आपलें मजगती कितेंय मोटीं केस्तांव जालें तरी भायल्या मनशांक तातूंत तोंड घालपाक मेकळीक दिल्ली नासताली. अशें तशें मात्शें कितेंय दिसचें पयली “लाग चलूंक” म्हूण दोगुय आमडुन घालताले. कोणाकच कुटुंबाच्या “वाऱ्याक पडपाची” संदच नासतली.
रोहन सदाआप्पाचीच डुप्लीकेट पूण चोगांच्या हातार पिपीरमिटां, गड्डे वडोवन तांकां आपले भोंवतणी नाचोवपी. आपल्याक जाय तशें खेळोवपी कार्ताचो खेळ खेळटा खेळटा ‘राजा’ आपूण जावपी, हेरांक बशिल्ले कडेन तोंडांत बोटां घालपाक लावपी.
रोहनाक फाल्यांची नदर आसा हें बापायन वळखल्लें. आपल्या पेल्यांक बांदून दवरता म्हणूनच तो ताजेर सामकोच खोशी आसलो. आपल्या फाटल्यान आपलो पूत घराण्याचें नांव दवरतलो हाची ताका खातरी आशिल्ली.
रोहन चौकस आनी शिकपांकूय बरोच मुखार आशिल्लो. हिटलर नाझी पार्टी इतिहासांतले हें पात्र ताका आवडटालें. “आपल्या तालार लोकांक नाचेवपी हिटलर ताजो ‘हिरो’ आशिल्लो.” हें बापूय सदाआप्पाकय खबर आशिल्लें.
आतांचे ताजे वागप उलोवप इल्ले इल्ले हटवादा कडेन वळटना बापायचे नदेरेक गेल्ले.
हे वटेन गाब्रुक भेदी करून रोहनाची फुडली आंखणी चालूच आशिल्ली. रोहनाक सद्द्याक दुस्मान दिसतालें तें ‘जायु’. जायु तोंणान धड न्हय. पेरगांव घालपाक सगळ्यां फुडें. विशय आशिल्लो. “शाळेंतलें चलयेक पळोवन व्हेलें. सगळ्यो तरेच्यो फस्का काड्यो, सुरसुरी, बॉम्ब, जमीनचक्रां चंद्र ज्योती, बाण लावन ताणें रोहनाची वाट लावपाची दिवाळी आदिंच सुरू केल्ली.
जायु तोंणान भंड खरें पूण कापस्तादीदूय तितलीच. कोणाक मीठ घालनाशिल्लें. जिबेर कडू वखद. किरायतें, कोडुलिंब आयतार बुधवारा पियेवपी. कोणाचोच भंय, भिरांत बाळगिनासताना “आमल्यांचो खळ” आनी थर पारखुपी. किरवटीक पयसो नासूनय भोव गिरेस्त आशिल्लें. रोहना कडेन पयसो आनी जायु कडेन इश्ट. जिबेच्या पोंतार इश्ट … पुंजायतालें. जिब म्हणल्यार साकरे सुरी.
वळेसर
विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
