कोंकणी मायेचो उत्सव

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

हांव जिवांत जीव आस मेरेन निसुवार्थी मनान तुजी सेवा करतलों, हो हुंकार दरेका कोंकणी मनशाच्या मनांत गुंजलो जाल्यार….

अखील भारतीय कोंकणी परिशदेच्या 84 वर्सांच्या इतिहासांतलो एक म्हत्वाचो वाटचिरो थारपी सुवाळो मंगळुरूच्या शारांत आयज, फाल्यां जाता. विश्व कोंकणी केंद्रांत. हें रुप्या उत्सवी अखील भारतीय कोंकणी साहित्य संमेलन. कोंकणीची हो उत्सव. शेंकड्यांनी कोंकणी भाशक तातूंत तन- मनान वांटेकार जातले. कोंकणीमायेची पालखी नाचयतले. आपले आवयभाशेक एके नवे उंचायेचेर पावोवपाच्या हावेसान पेंगट बांदून वावराक लागतले. ह्या कोंकणी संमेलनाक उपाट येस आंवडेवया.
माधव मंजुनाथ शानभाग हांणी 8 जुलय 1939 दिसा कारवारांत परिशदेचें रोंप लायलें. देश तेन्ना स्वतंत्रूय जावंक नाशिल्लो. फांफडून पडिल्लो कोंकणी समाज एक जावचो, परिशदेच्या रुपान कोंकणी भाशेची उदरगत जावची, साहित्य, संस्कृतायेच्या मळाचेर ती मुखार वच्ची, अशें सपन तांणी पळयिल्लें. कोंकणी मनशांच्या तेंक्यान तांचीं बरींच सपनां साकार जाल्यांत. उरिल्लींय जातलीं. तितली तांक आयच्या कोंकणी मनशा मदीं आसा. दरेकल्यान चानयेचो वांटो उखल्लो जाल्यार हें सोंपेंपणी शक्य आसा.
संमेलनांत साबार विशयांचेर विचारमंथन जातलें. खांपे उलोवपी विचार उक्तायतले. साहित्य उदरगतींत नेमाळीं, समाजमाध्यमांचें योगदान आसा. कोंकणी नेमाळीं, म्हयनाळीं तशीं उणीं. हेर भाशकांचे तुळेन आमची लोकसंख्या कमी म्हणून आसत. तीं चलोवपाक सगल्यांनी साहित्य फळोवचें, फुलोवचें पडटलें. फक्त साहित्याचेर नेमाळीं तगपाक शकनात. तांकां जायरातींचो पुश्टीक आहारूय जाय. तो नेमान मेळ्ळो जाल्यारूच म्हयन्याळीं, वर्सुकी अंक तग धरतले. कोंकणीमायेचे पुण्यायेन मोडां येवन लेगीत साहित्याच्यो माचयो तिगल्यात. त्यो चिरंतन दवरप कोंकणी मनशांच्याच हातांत आसा. समाजमाध्यमांक लागून साहित्याच्या मळाचेर सुनामी आयल्या. तुस्त, तोखणायेचेंय वारें व्हांवता. पूण तें खिणा पुरतें, आभासी… हें नव्या लेखकांनी मतींत दवरूंक जाय. कोंकणी तळागाळा मेरेन, राज्य, देशा भायर पावोवपाक समाजमाध्यमांनी व्हड योगदान दिलां. जांकां कोंकणी उलोवपाक, बरोवपाक आडखळ जाताली, ‘कों’ हें उतरूच कानार पडल्यार जे अस्वस्थ जाताले, ते आतां कोंकणी बरोवपाक लागल्यात. कोंकणी मनीस समाजमाध्यमांक लागून एकमेकांच्या संपर्कांत उरला, साहित्याचें, संस्कृतायेचें, कलेचें दस्तावेजीकरण जावपाक लागलां, तांचो प्रसार, प्रचार जावंक लागला. कोंकणी भाशेचे सर्वांगी उदरगतीक समाजमाध्यमां हाचेय मुखार आदार करतलीं. तीं कशीं वापरपाचीं तें कोंकणी भाशकांनी थारावंक जाय. मात हें करतना कोंकणी शुद्ध बरोवंक शिकुया. निरिक्षण, उजळणी केल्यार हें अशक्य न्हय. कोंकणीक योगदान दिवपाचें आसल्यार आयज सगल्यांनी संगणकाचेर टायपींग शिकपाक जाय. देवनागरी सयत सगल्यो सुविधा संगणका भितर आसात. आळसाय करून जो रावलो तो कुशीक पडलो, हें आयच्या तांत्रीक युगाचें सत्य.
कोंकणी साहित्य चळवळीक उर्बा दिवपाक पावलां उखलपाचो वेळ आयला. नवे पिळगेक कोंकणी बरयतना सांसपडूंक जाता, तांच्या लिखाणांत खोलाय दिसना… असो कांय नव्या म्हालगड्यांचो आक्षेप. चिमटे काडचे परस नव्यांक मार्गदर्शन केल्यार सगल्यांच्या साहित्याचो पांवडो ल्हवू ल्हवू सुदारतलो. हे खातीर अभ्यास, जिद्द आनी मेहनत जायच. एक पान बरयलें वा टायप केलें जाल्यार त्या तरणाट्यान 10 पानां वाचपाक जाय. दुसऱ्यान कशे तरेन कोंकणी बरयल्या, ताची शैली, लालित्य, नजाकत… सगलें दोळ्यांत, मेंदवांत भरून घेवपाक जाय. कोंकणीच न्हय, तर दरेका भाशेचे त्या- त्या काळा वयले आघाडेचे साहित्यीक वाचप गरजेचें. इंटरनॅटाक लागून घरांत बसून हें शक्य आसा. साहित्य मळाचेर अहंकार, दुस्वास, कोडसाण, शीण उपकारना, हें कोणे सांगपाक नाका. समाजमाध्यमांचो वापर करून साहित्य चळवळ चलोवं येता. दिसाळें, नेमाळ्यांनी वेगळ्यावेगळ्या विशयांचेर बरोवं येता. 30 वर्सां पयलींचो तो मंतरिल्लो काळ परत येतलोच अशें ना. पूण, सगल्यांनी पूर्वग्रह कुशीक दवरून तो परतून निर्माण करूं येता. ‘कोंकणी माये, हांव तुजो, तूं म्हजी. आशीकुशीक कोणूय आसूं, कोणें कितेंय म्हणूं, कोणें कसोय वागोवं, हांव जिवांत जीव आस मेरेन निसुवार्थी मनान, तनान, धनान तुजी सेवा करतलों’ हो हुंकार दरेका कोंकणी मनशाच्या मनांत गुंजलो जाल्यार आमची कोंकणी आवय सुखाच्या पाळण्यांत धोलतली.
कोंकणी रंगमाची, सिनेमाच्या मळाक नव्यान दिशा दाखोवन थंय पावला पावलार कर्तृत्वाच्यो गुडयो उबारपाच्यो आसात. पत्रकारितेच्या मळाचेर नव्यो आंकऱ्यो किल्लोवपाच्याे आसात. प्रशासनाच्या मळार…..!! करपा सारकें खूब कितें आसा, जाय ती फक्त इत्साशक्त आनी कोंकणी मायेचेर निरपेक्ष, निसुवार्थी मोग!!