कृष्णायन

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

वसुदेव – देवकीक कैद

खरें म्हणल्यार वसुदेव राजकुंवर. शुरसेन राजाचो पूत. पूण वसुदेवाक कंसान मथुरेंत कैद करून दवरलो तरी लेगीत शुरसेन राजा कंसा आड कांयच करूंक पावलो ना. ताचे कारण म्हणल्यार शुरसेन राजा कंसाचो मांडलीक आशिल्लो. कंसाचे मुखेलपण ताणें मान्य केल्लें. दरवर्सा ताच्या राज्यांत एकठांय जाल्लो कर तो कंसाक व्हरून दितालो. कंसाक जाप विचारपाची ताकत शुरसेनांत नाशिल्ली. कंस मनीसूच तसो आशिल्लो. ताणें उग्रसेनाक म्हणल्यार स्वताच्या बापायक कुशीक उडोवन मथुरेचो राज्य कारबार आपल्या हातांत घेतिल्लो. आपल्या बापाय कडेन अशे तरेन वागपी कंसा कडेन न्याय मागयाक कोण वतलो? ते खातीर वसुदेवाक केल्ली कैद कंसाक पचली.

वसुदेव- देवकीचो नवीन संवसार कंसान तांकां दिल्ल्या ल्हानश्या घरांत सुरू जालो. तांकां मजत करपाक उग्रसेनान कंसाक कसो तरी मनोवन एक गडी आनी एक वावराडी धाडून दिली. ती दोगांय दिसाची वावर करतालीं आनी रातची आपल्या घरा वतालीं. वसुदेव आनी देवकीक भायर खंयच वचूंक मेळनाशिल्ले. कंसाचे शिपाय चोव्वीस वरां तांचेर पारो दिताले.

काळ वचत रावलो, पांच- स म्हयने गेल्या उपरांत देवकी गुरवार जाली. हळूहळू तिचे वाडिल्ले पोट हेरांच्या लक्षांत येवपाक लागले. पारो दिवपी शिपायांच्याय ते लक्षांत आयलें. ताणी मागीर आनीक कळाव केलो ना. कंसा कडेन वचून ताणीं ताच्या कानार देवकी गुरवार आसा ही खबर घाली. खबर आयकतकच शिंवासनाचेर बशिल्लो कंस फट करून उठलो आनी पासयो मारपाक लागलो. कांय वगत विचार करतकच ताणें शिपायांक म्हणलें, “तुमी खूब व्हडले काम केलें. आतां देवकी केन्ना बाळांत जाता तें पळोवंक जाय. तुमी बारीक लक्ष दवरात. तुमचे कान उगडे दवरात. देवकीन भुरग्याक जल्म दिना फुडें म्हाका सांगपाक येयात. मागीर कितें करुंक जाय तें हांव करता”. अशें सांगून ताणें शिपायांच्या हातार एक- एक म्होर दवरली. शिपाय सामके खोशी जाले आनी परत आपल्या कामार रुजू जाले.

णव म्हयने भरतकच देवकी बाळांत जावन तिणें एका सुंदर आनी सोबीत चल्याक जल्म दिलो. जल्माक येना फुडें ताणें रडपाक सुरवात केली. ताच्या रडपाचो आवाज भायर पाऱ्याक उबे राविल्ल्या शिपायांच्या कानांर पडलो. देवकी बाळांत जाल्या हें तांच्या लक्षांत आयलें. ते आनीक थंय रावूंक ना. राजवाड्यांत वचून तांणी कंसाक ती खबर सांगली. खबर कळना फुडें कंस तसोच रथ घेवन वसुदेव रावतालो त्या घरा कडेन आयलो. रथाचो आवाज आयकून वसुदेवान कंस आयला आसतलो असो अदमास केलो. तो बेगीबेगीन घराच्या फुडल्या दारा मेरेन आयलो. थंयच ताका कंस मेळ्ळो. कंसान ताका विचारलें, “वसुदेवा, देवकीक कितें भुरगे जाला रे? चली काय चलो?” वसुदेवान मान सकयल घालून ताका जाप दिली, “चलो!”

“म्हजो जीव घेवपाक जल्माक आयला न्ही तो? चल, हाड ताका भायर कंसान वसुदेवाक सांगलें. तशें वसुदे‌वान ताका म्हणलें, “कंसा, तो इल्लोसो जीव! तो तुका कितें मारतलो? आसूं! सोडून दी ताका.” त्या उतरार कंसान म्हणलें” सोडून दीवं? म्हज्या काळाक व्हड जातना हांव मागीर पळयत रावूं? ते काय ना! ताचो आताच जीव घेवपाक जाय. चल घेवन यो ताका.” वसुदेवान ताका मागीर म्हणलें, “कंसा, ताका मारू नाका रे! जाय जाल्यार ताका आमकां दवरल्यात तसो बंदखणीत दवर. पूण त्या इल्ल्याशा जिवाक मारू नाका!” वसुदेवाचे उलोवप आयकून कंसाक राग आयलो. ताणें वसुदेवाक तिडकीन म्हणलें, “वसुदेवा, तूं म्हाका शिकोवं नाका, हांव सांगता तें तूं आयक. चल, तुज्या त्या पोराक घेवन यो. चल! “कंस तापना फुडें वसुदेव भितर गेलो आनी देवकीच्या कुशीक आशिल्ल्या ताच्या चल्याक घेवन भायर आयलो. तशी देवकीय मोट्या मोट्यान रडत ताच्या फाटल्यान धांवत आयली. भायर येतकच वसुदे‌वान आपल्या चल्याक कंसाच्या सुपुर्द केलो.

कंसान वसुदे‌वाच्या त्या व्हान चल्याच्या दोनूंय पायांक धरून वयर उख‌ल्लो. ते सरशी देवकीन कंसाच्या पायांक घट्ट वेंग मारली आनी ताका म्हणलें, “दादा, दादा, ताका मारू नाका रे ! तूं ताचो मामा मरे! ताची काकूट कर! कंसान उलटो धरिल्लो तो चलो व्हडल्या-व्हडल्यान रडूंक लागलो. कंसान देवकीचेर धेंगसो घालून म्हणलें, “हें, तोंड बंद कर! देवकी, म्हाका तुजें कांयच आयकुपाचे ना.” अशें म्हणून ताणे देवकीक खोट मारून धुकलून उडयली आनी घरा भायर आयलो. घराच्या भायर एक व्हडलो फातर आशिल्लो. कंस थंय गेलो. फातराचें काळीज आशिल्ल्या त्या कंसान त्या माणकुल्या चल्याक वयर उखल्लो आनी त्या फातरार आपटिलो. आपटिना फुडें त्या चल्याचो जीव गेलो आनी ताचे रडप आपसूक बंद जालें. कंसान केल्लें तें कर्म पळोवन वसुदेव आनी देवकी मोट्या- मोट्यान रडूंक लागली. कंसान मागीर थंय आशिल्ल्या शिपायांक त्या चल्याक गांवाच्या भायर व्हरुन पुरपाक सांगलें. ते सांगतकच कंस आपलो रथ घेवन थंय सावन आपल्या राजवाड्यांत गेलो. वसुदेव आनी देवकीच्या नशिबात आता फक्त रडपा खेरीज आनीक दुसरे कांयच उरुंक नाशिल्लें.

अनिल नायक

9049079789