भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कृष्णायण
(मागीर देवकी कडेन गजाली करतना वसुदेवान नंदान सांगिल्ली येवजण तिच्या कानांर घाली. देवकीकूय ती येवजण मानवली. तिका जगपाची नवीन उमेद मेळ्ळी…. आतां मुखार..)
श्रावण म्हयनो चलतालो. सुताची पुनव जावन गेल्ली. पावसाचो नेट मात्सो कमी जाल्लो. अष्टमीची रात आशिल्ली. देवकीच्या पोटांत जावपाक लागलें. ती तळमळूंक लागली. वसुदेव तिका धीर दितालो. तिची बरे भशेन सुटका जाल्या पुरो अशें ताणें मनांतल्या मनांत देवा कडेन मागलें. वसुदेवाचे सांगणे देवाक कळ्ळें जांव येत. बरोब्बर मध्यानरातीं देवकीन एका सुंदर चल्याक जल्म दिलो. वसुदेव आनी देवकी चल्याक पळोवन सामकी खोशी जाली. तो रडूंक लागलो जाल्यार भायर पाऱ्याक आशिल्ल्या शिपायांक कळटलें म्हणून वसुदेवान एक कपड्याचो तिरांटो त्या माणकुल्या चल्याच्या तोंडाक बांदलो. ताणें मागीर देवकीक म्हणलें, ‘आतां वेळ काडून उपकारना. जाता तितले बेगीन, दीस उजवाडचे पयलीं म्हाका गोकुळांत वचून परत येवपाक जाय.’ वसुदेवान त्या माणकुल्या चल्याक एका पांटल्यात घालो. कपडो घालून तो पांटलो धांपून घेतलो. देवाऱ्यांतले फातर काडून तो तांतुतल्यान भायर आयलो. देवकी खरें म्हणल्यार, सामकी जाम जाल्ली, तरी लेगीत ती उठली आनी आपलो चलो आशिल्लो पांटलो देवाऱ्याच्या भायले वटेन उबो आशिल्ल्या वसुदेवा कडेन दिलो. हे करतना एके आवयक कितें दिसलां आसतलें, कसो तिका आपल्या काळजार फातर दवरचो पडला आसतलो हें फकत एके आवयकूच कळूंक शकतलें.
पावस मात्सो मात्सो शिरशिरतालो. वसुदेवान देवकीचो निरोप घेतलो आनी पोटा कडेन पांटलो धरून तो झपाझपा गोकुळाचे दिकेन चलूंक लागलो. खूब वेळ चल्लें उपरांत तो यमुना न्हंयेचे देगेर पावलो. पावसाचे दीस आशिल्ल्यान न्हंयेचे उदक वाडिल्लें. पूण वसुदेव मात फाटी फुडें जालो ना. तो तसोय उदकांत देंवलो आनी पलतडी वचपाक लागलो. उदक ताच्या खांद्याक लागना फुडें ताणें पांटलो माथ्यार घेतलो. करता करता उदक ताच्या तोंडा मेरेन पावलें. वसुदेवान आपले हात सरळ वयर उखल्ले. पांटलो जाता नितलो वयर उखलून धरलो आनी तो कसो तरी एकदाचो पलतडी पावलो. पलतडी पावतकच ताणें आनीक नेटान चलपाक सुरवात केली आनी शेवटाक तो नंदागेर पावलो.
ताणें नंदाक उठयलो आनी पांटल्यातल्या चल्याक ताचे सुवादीन केलो. नंदान त्या चल्याक यशोदे कडेन दिलो. यशोदेचे कुशीक न्हिदिल्ल्या चलयेच्या तोंडाक वसुदेवान हाडिल्या चल्याच्या तोंडाक आशिल्ले तिरांटो बांदलो. ताणें मागीर ते चलयेक वसुदेवान हाडिल्या पांटल्यांत दवरली. वसुदेवान मागीर नंदाक म्हणलें, ‘नंदा वेळ खूब कमी आसा, म्हाका उजवाडचें पयली मथुरेंत पावपाक जाय. म्हज्या चल्याची काळजी घेयात. तो गोरो ना, काळो आसा. तेन्ना ताका कृष्ण अशें नांव दवरात. तुजे चलयेक हांव व्हरता, पूण तिका हांव म्हजीच चली कशी वाडयतलों अशें हांव तुका उतर दितां. तुजे उपकार हांव ह्या जल्मांत विसरचो ना. येता हांव. परत केन्ना येत हें हांव सांगूंक शकना.’ अशें म्हणून वसुदेवान तो पाटलो उखल्लो. ते म्हणसर यशोदा भायर आयिल्ली. तिणें आपले चलयेक एकदा निमाणें फावट पळयली आनी कपडो सारको करून तिका धांपली.
वसुदेव थंय आनीक रावलो ना. पाटलो माथ्यार घेवन तो परत मथुरेंत आयलो. निकतेंच भिणभिणपाक लागिल्लें. वसुदेवान सगळ्यांत पयलीं तो पांटलो देव्हाऱ्याचे दुसरे वटेन आशिल्ले देवकी कडेन दिलो. तोय मागीर भितर घरांत सरलो. बेगीबेगीन ताणें देवाऱ्यांतले फातर आसले तशें लायले आनी देवारो आसलो तसो केलो.
देवकीन पांटल्यातल्यान चलयेक उखल्ली आनी आपले छातये कडेन धरली. चली रोखडीच देवकीक दसली. तशें जातकच देवकीय खूब खोशी जाली. ते पळोवन वसुदेवाकय खूब उमेद जाली. देवकीन मागीर चलयेच्या तोंडाक बांदिल्लो तिरांटो काडलो. तो काडिना फुडें ती चली हडल्या- व्हडल्यान रडूंक लागली. तिच्या रडपाचो आवाज भायर शिपायांच्या कानां मेरेन पावलो. देवकीक भुरगे जालां ही गजाल मागीर शिपायांनी रोखडीच कंसाक वचून कळयली.
खबर मेळना फुडें कंस आपल्या रथांत बसून वसुदेवा कडेन आयलो. घरांत भितर सरना फुडें ताणें वसुदेवाक व्हडल्यान उलो घालो. ‘वसुदेवा, वसुदेवा, पयली भायर यो’ चली रडूंक लागले उपरांत फुडें कितें जातलें, हें वसुदेव देवकीक खबर आशिल्लें. कंस केन्ना पावता ताचीच वाट वसुदेव पळयतालो. कंसान मारिल्लो उलो आयकून वसुदेव बेगीबेगीन भायर आयलो.
वसुदेव भायर येतकच कंसान ताका म्हणलें, ‘देवकीक भुरगें जाला मरे? घेवन यो ताका.’ वसुदेवान नमळायन म्हणलें, ‘भुरगें जालां, पूण चली चलो न्ही! कंसान म्हणलें, ‘चली जाल्या? म्हाका खातरी करूंक जाय. आदी भितर चल आनी ताका घेवन यो.’ कंसान तशें सांगतकच वसुदेव भितर गेलो आनी देवकी सयत भायर आयलो. देवकीन ते चलयेक आपल्या पोटा कडेन घट्ट धरिल्ली. कंसा कडेन पावतकच देवकीन ते चलयेक कंसाक दाखयली आनी म्हणलें, ‘दादा पळय हाका! हो चलो न्ही! ही चली तुका कशी मारुंक शकतली? हिचो जीव घेवन तुका कितें मेळटलें? हाका तरी सोड!’ त्या उतरार कंसान ते चलयेक देवकीच्या हातांतल्यान ओडून काडली आनी ताच्या पायांक धरून वयर उखल्ली आनी म्हणलें, ‘चली जाली म्हणून कितें जालें? ही चली म्हज्या मरणाचें कारण जावची ना हाची खातरी तूं दितां? तें काय ना! हाका सोडून उपकारना!’ अशें म्हणून कंसान त्या इल्याश्या जीवाक भायर व्हरून फातरार आपटिलो आनी ताची जीण सोंपयली.
देवकी कडल्यान ओडून घेतिल्ले चलयेचो जीव घेतले उपरांत कांयच घडूंक नाशिल्या भशेन कंस आपल्या रथांत बसलो आनी राजवाड्यांत परत गेलो. हे वटेन वसुदेव आनी देवकी कपलाक हात धरून बसली. तांच्यो तकल्यो भेरेल्या भशेन जाल्ल्यो. चली आशिल्ल्या कारणान कंस तिका मारचोना अशें तांकां दिशिल्लें. पूण फातराचे काळीज आशिल्या कंसान तिकाय ह्या संवसारांत दवरली ना. आपणाक आता तरी आवयचे सूख मेळटले हे आशेन देवकी आशिल्ली. पूण देवाच्या मनांत कितें वेगळेच आशिल्लें. वसुदेवाक तर तोच ते चलयेच्या मरणाक जापसालदार अशें दिसलें. आपूण ते चलयेक आपलीच चली कशी वाडयतलो अशें उतर ताणें नंदाक दिल्लें. ताचें मन ताका खावंक लागलें. आतां आपूण नंदाक कशें तोंड दाखयतलो आनी कितें सांगतलो हो प्रस्न ताका पडलो. सगळे लक्षांत घेवन आनीक परत नंदा कडेन वचप ना अशें ताणें आपल्या मनां कडेन थारायलें.
अनिल नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
