भांगरभूंय | प्रतिनिधी
ते दिसा वीणाकुय ही आयडिया, कल्पना, काणी हाचे विशीं कळ्ळें. ताका बरें दिसलें. ताजी बुद्द अक्रोड खाल्ले भशेन लकलकली. तांणे रेवाक सांगलें हांव बायुलागेर येता. सांजवेळा तें बायुलागेर पावलें. तांका केन्ना काय काणी सांगता अशें जालें.
“हांव काणी सांगता” अशें म्हूण लागलें बडबडूंक. माया म्हयनो म्हजे आवडीचो. एक फावट कितें जालें जाणा तुमी?
“तूं सांग मुगो.” म्हणलें सगल्यांनी.
मळबात जायते रंग पळोवंक मेळटात. हांवय सांजवेळा पळयत बसलें आनी म्हाका कुपांत आमच्या मम्मान केल्ली धवी, गुलाबी, मोरपिशी, तांबडी, तर कांय मिक्स अशीं फुलां बाग आनी तें बागेत मोर दिसले, कितलेशेच मोर. आपलो पिसारो फुलोवन नाचताले.
“मळबांत मोर? बेठेंच रे आमकां फट मारता”.
“आयकात मरे”… म्हणलें वीणान. सगले चूप रावले.
कांय वेळ आदीं इंद्रधणू मळबांत दिशिल्लें. इतल्यांत हे कितले मोर पळोवन म्हाका अजाप दिसलें.
“सगले तुजेच कल्पनेतले मगो.?
“बंडलां पुरो”
अशे कशे रे तुमी हुतहुते? वीणान म्हणलें.
बागेंत मोराचे नाच सुरु आशिल्ले. मोर आपलो सुंदर पिसारो फुलोवन नाचताले. त्या दिसा मळबांतल्या मोरांनी धर्तरेर येवपाचें चिंतलें. तुमी जाणांत आमच्या फाटले वटेन दोंगरार जायते मोर देवलें. तांचे आवाज आयकून बरें दिसले. फाटले रानांत देंवले.
फुडें हांव सांगतां बावली उलयली. बायुलाची बावली उलयतकच सगली ओगी रावली.
“हांवे तांका राणयेच्या बंगल्यावटेन वतना पळयलें. आमी कुशीक रावन पळोवंक लागलीं. तांची कितलीशी कुटुंबां एकवटान रावतालीं. मनीसजातीक खोस दिवंक तांकां नाचपाक आवडटालें. कल्पनेतलेंच हें सगलें “
“एक दीस तांचे एक पील नाचतां नाचतां उदकांत पडलें… मागीर बोवाळ जालो. ताचो जिव सांबाळपाक सगले जाणांनी खूब यत्न केले. तेन्नाच सगल्यांत जाण्टो मोर धावंत आयलो. तो सामको कासावीस जाल्लो. आपले बुदवंतकायेन तांणे आपल्या नातवाक उदकांतल्यान भायर काडलो.
“व्वा! म्हणलें सगल्यांनी.
“तो मोर जाणटो जाला म्हूण ताका कोण व्हडली जाप लेगीत दिनाशिल्ले. पूण अशे वेळार ताची बुदवंतकाय पळोवन, नमळायेक पळोवन तांकां अभिमान दिसलो. आमचे चूकता, आमी जाणट्यांक कमी लेखतात “
“बरोबर” म्हणलें सगल्यांनी. बायुलाची बावली हांसली.
“पळयलें .. काय बरी काणी म्हजी.”
“हय कल्पनेतली आसत पूण आमकां पाठ शिकोवन गेली.”
“Respect your elders…”
बरोबर, अशें केल्यार आमकांय बरें तें कळटलें. घरांतली आजी, आजो, जाणटे कितले उपेगाचे?
म्हणटां म्हणटां मोर परत मळबांत उडत गेले. आमकां देख दिवन गेले
“अश्यो काणयो बरयत, आयकत, सांगत रावात…आं ..पळयात एक दिस रविंद्रनाथ टागोरा भशेन व्हड जातले.
कल्पना… मनांतल्या मनांतली ….. ती कागदाचेर बरोवन काडप. एकामेकाक सांगप , सुदारप.. जातलें तुमचे कडेन!!!?
“हय, जातलें. बरे भशेन”
परत येतना दुसरी काणी चिंतून येयात”!!!!
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
