काणी काणी कोतवा – 7

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मोगाळ उतरां

एका शेतकारान सकाळ जातांच आपल्या कोंबयांक घुडांतल्यान सोडलीं. त्या शेतकारान एके घोणीकूय पोशिल्ली. तांणे तिचो पांजरो व्हरून भायर दवरलो. कोंबयो घरा भोंवतणी खाण सोदतां सोदतां सांजवेळ जावपाक लागली. इतल्यान शेतकारान सगळ्या कोंबयांक उलो मारलो. तश्यो त्यो घुडांत परतल्यो. पूण एकलो कोंबो शेतकाराचो आवाज आयकून आबूज जालो आनी थंयच्यान पळपाक लागलो.

तो पळटा तें पळोवन घोणीन त्या कोंब्याक म्हणलें, ’‘आरे पिश्या धनी तुका इतले मायेन उलो मारता आनी तूं पळटा? इतल्या मोगान जर तांणे म्हाका उलो मारिल्लो जाल्यार हांव धांवत ताचे म्हर्‍यांत वचपाचों.’’
हाचेर त्या कोंब्यान म्हणलें, ‘‘आगे घोणी, तूं पांजर्‍यांत आसता. तुकां भायल्या जगाची कांयच खबर ना. धनी जेन्ना असो मोगान उलो मारता तेन्ना समजुपाचें. ‘आतां आपलो नंबर म्हणून’’

घोणीन अजापान कोंब्याक विचारलें, ‘‘कसलो नंबर रे?’’
‘‘आगे, आयज मेरेन म्हज्या सगळ्या सांगात्यांक अशेच मोगान म्हर्‍यांत आपोवन तांणे तांचे गळे कापून उडयल्यात. हें हांवें म्हज्या दोळ्यांनी पळयलां. आतां तो असो आपयता म्हळ्यार आयज म्हजी पाळी.’’ अशें भियेल्ल्या कोंब्यान म्हणलें.
हें आयकून घोण काचाबूल जाली. ‘‘तशें जाल्यार धनी केन्नाय म्हजोय गळो उडयतलो. हांवेंनूय हांगच्यान पळ काडल्यार बरी.’’
‘‘तूं कित्याक पळटा? तुकां तो कापचोना. तुज्या मांसाक रूच ना. हांव रुचीक म्हणून तो म्हज्या फाटल्यान लागला.’’ अशें म्हणीत कोंबो थंयच्यान फुज्जो काडटा. शेतकार रातचो कोंब्याक सोदीत भोंवता.

देख : मोगान, मायेन उलोवपी मनशाच्या मनांतूय तितलोच मोग आसता अशें नासता. समजलें न्हय?