काणी काणी कोतवा – 43

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

बाबू आनी नवरात्रां

सांजवेळ जावन गेल्ली तरी बाबू घरा परतूंक नाशिल्लो. ताका लागून आई बाबूक सोदीत तो सदांच खेळपाक वचपी बागेंत पावली. बाबू बागेंत एकटोच बशिल्लो. बाबूक कसली तरी चिंता सतायताली आनी ती ताच्या तोंडार सारकी दिसताली. आई बाबू म्हर्‍यांत आयली. तिणें बाबूचे तकले वेल्यान हुसक्यान हात भोंवडायलो आनी विचारलें, ‘‘शाण्या कितें जालां? इतली रात जाली तरी तूं घरा कित्याक येवंक ना? तूं हांगा एकटोच कित्याक बसला? म्हाका तुजो हुस्को जालो म्हणून हांव तुका सोदीत हांगा पावलीं. आनी तुजे सगळे इश्ट खंय गेले तुका हांगा एकटोच सांडून?’’
‘‘आई, ते सगळे नवरात्रां मनोवपाक गेले.’’ अशें म्हणून बाबू दोळ्यांचेर हात धरून हुंडक्या हुंडक्यांनी रडपाक लागलो.
‘‘ना शाण्या अशें रडना. म्हाका सारकें सांग पळोवया. रडपा सारकें अशें कितें जालां? तुज्या मनाक अशें कितें सतायता?’’ आईन बाबुचीं दुकां पुशीत वेंगेंत ओडीत विचारलें.
‘‘आई म्हाकाय नवरात्रांक वचपाक जाय. पूण…’’ बाबू आनीक रडपाक आयलें.
‘‘पूण कितें? चल मरे तर. तुकां कोणी आडायला? तुज्या त्या सगळ्या इश्टां वांगडा वचपाचो मरे तूं. आसूं, ते गेले मरे? वचूंदी. चल उठ, आमी पयलीं घरा या. आनी मागीर न्हावन धुवन नवरात्रांक या.’’ आईन बाबूक खूश करपा खातीर म्हणलें.
‘‘ना आई, म्हाका नवरात्रांक वचपाक मेळचें ना.’’
‘‘कित्याक रे?’’ आईन विचारलें.
‘‘आई, आयज नवरात्रांचो पाचवो रंग आनी ह्या रंगाचे कपडे म्हजे कडेन ना. आई, तूं जाणां? म्हजे कडेन पाचव्या रंगाचे कपडे ना म्हणून म्हज्या इश्टांनीय म्हाका नवरात्रांक येवं नाका सांगलां. त्या सगळ्यां कडेन पाचव्या रंगाचे कपडे आसात. पाचव्याच न्हय. नवरात्रांचे सगळ्या रंगांचे कपडे तांचे कडेन आसात. म्हजे कडेन आसा ते कपडे चडशे धव्याच रंगाचे आनीक कसलोच रंग ना म्हजे कडेन. आई तूं बाबाक सांगून म्हजे खातीर सगळ्या रंगाचे कपडे हाडून दी न्हय.’’
बाबू ओदोळच्यान कित्याक चिंतेस्त आशिल्लो हें आई समजली.

‘‘शाण्या, तुकां जाय तें हाडटां. तूं पयलीं रडपाचें बंद कर आनी म्हाका एक सांग त्या तुज्या इश्टां मदले, एकटो तरी तूं येना म्हणून तुजे खातीर नवरात्रांक वचपाचो रावलो?’’
‘‘ना आई, ते सगळे गेले. ते म्हाका कित्याक रावतले? थंय तांकां गरबा आनी दांडिया खेळपाक मेळटलें. मजा करपाक मेळटली. हांव कित्याक जाय थंय तांकां?’’
‘‘ना शाण्या. तुज्या त्या इश्टां मदलो जर तुजो कोण खरो इश्ट आसलो जाल्यार तो तुकां रावपाचो. कित्याक जाणा? ताका तूं म्हत्वाचो आसतलो आसलो. नवरात्रां न्हय. ताका तुजे वांगडा नवरात्रां मनोवपाक आवडटलीं आसलीं. तुका असो दुखोवन, तूं रडटा तें खबर आसून लेगीत तुका तसोच सांडून तो केन्नाच वयचो नासलो.’’
‘‘म्हणजे ते सगळे म्हजे इश्ट न्हय तर आई?’’ बाबून दोळे पुशीत, हुस्क्यान विचारलें.
‘‘ते सगळे तुजे नांवां पुरते इश्ट. जेन्ना तुका एक असो इश्ट सांपडटलो जो तुज्या सुखा-दुख्खान वांटेकार जातलो. जो तुजीं दुकां पुसतलो. जो तुकां गरजेक एका उल्यार, केन्नाय, खंयच्याय वेळार पावतलो, तोच तुजो खरो इश्ट आसतलो. आनी असो इश्ट जेन्ना तुका मेळटलो तेन्ना तुकां आपुणूच कळटले, कोण खरो इश्ट आनी कोण इश्टागतीचें फकत नाटक करता तें.’’
‘‘असो इश्ट म्हाका केन्ना मेळटलो आई?’’
‘‘मेळटलो. रोखडोच मेळटलो. चल उठ आतां. या घरा.’’
आईन बाबूक समजावन सांगलें आनी बाबू समजलो. बाबून आईचो हात धरलो आनी तिका घरा या सांगलें. घरा बाबाय आयिल्लो. घरा वचून तीं तिगांय च्या पिलीं आनी न्हांवन धूवन नवरात्रांक गेलीं.

देख:: जो तुमच्या सुखा दुख्खान साथ दिता. अरिश्टां वेळार तुकां सांबाळून घेता. तुजो साथ केन्नाच सोडिना. तोच तुजो खर इश्ट आसता.