काणी काणी कोतवा – 32

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

कुंबार (कुमार) आनी गाडव

एका गांवांत एक गरीब कुंबार (कुमार) रावतालो. तो मडक्यो करून आपलें पोट चलयतालो. ताका मडक्यो तयार करपाक माती लागताली. माडक्यो तयार करपाची माती ताका बरेच पयस सावन हाडची पडटाली आनी ती तकलेर मारून हाडप शक्य नाशिल्लें. ताका लागून तांणी एक गाडव पोशिल्लें. मात तो कुंबार सामको गरीब आशिल्ल्यान त्या गाडवाच्या पोटाक जाय तशें खावपाक दिवपाक पावनाशिल्लो. ताका लागून तो चिंतेस्त जातालो.

एक दीस रानांतल्यान वतना ताका एक वाग न्हिदिल्लो दिसता. वाग उठल्यार आपल्याक खातलो ह्या भंयान तो थंयच एके कडेन लिपून रावता. मात दिसाची दनपार जाता तरी तो वाग न्हिदिल्लो उठना म्हणून ताका मात्सो दुबाव मारता. तो थंयच्यान भायर सरून भियेत भियेत वागा म्हर्‍यांत वता. मात तो वाग मेल्लो आसता. मेल्ल्या वागाक पळोवन कुंबार कपलार हात मारता आनी थंयच्यान घरा वचपाक परतता.

चलतां चलतां मात्सो मुखार पावतांच ताका एक युक्त सुचता. तो वागा म्हर्‍यांत परत येता आनी त्या मेल्ल्या वागाचें चामडें काडपाक सुरवात करता. तें काडटा काडटा ताका रात जाता. तो घरा परतता आनी वाघाचें चामडें बरें धुता. दुसरे दीस तें वतान दिसभर बरें सुकोवन काडटा. रातचें तें गाढवाचे फाटीर घालता आनी ताका कानान सांगता, ‘‘आतां रात जाल्या. तूं वच आनी शेतकारांच्या शेतांतलें पीक रातभर खा. ते तुका वाग समजतले आनी तुजे वाटेक येवचे ना. ते तुका भियेवन थंयच्यान पळटले. मात एक गजाल याद दवर तांचे फुड्यान केन्नाच आड्डूं मात नाका. मुकट्यांनी जाय तितलें पीक खा आनी थंयच्यान घरा यो.’’

तर जालें, अशेंच सद्दां कुंबार आपल्या गाढवाचेर वागाचें चामडें घालतालो आनी ताका शेतांनी पीक खावपाक धाडटालो. शेतकारूय त्या गाढवाक वाग समजून ताचे वाटेक वचनाशिल्ले. गाडव पोटभर पीक खावन घरा परततालो.

एके राती गाडव शेतकारांच्या शेतांत पीक खावपा गुल्ल आसलो. तेन्ना ताच्या कानार गाडवीण आडड्पाचो आवाज पडटा. गाडविणेचो आवाज आयकतांच गाडवानूय तिका प्रतिसाद दिलो. आवाज आयकून सगळ्या शेतकारांक तो वाग न्हय गाडव आशिल्ल्याचें कळटा. सगळे शेतकार येवन ताका बरेच बडयतात. गाढव कसो बसो आपलो जीव वाटावन थंयच्यान पळ काडटा.

देख: स्वताची वळख लिपोवन दुसर्‍याच्या खुस्तार जगपी केन्नाय तरी त्रासांत पडटातूच. ताका लागून खरें वागचें.