कश्टाक मोल नासता

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मार्च म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापून मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या.
बाय फुलू मातशे राव गो.
आई तुजें सदाचेच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुंजे सासपुनूच सोपना…. अशें म्हणून फुलू आपल्या वोठांचो बोचों करुंन फुगून बसले.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करूंन चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडूंन जेवपाक बसलां मात अकसमात आवयचेर किसळ्ळें. आई हें कितें केला? असलें जेवण रमा काकिलो कुत्रो तरी जेवतलो?? इतलें म्हूण खार? थू थू थू करीत तें उठले आनी अन्नान भरिल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामकें कच्च जाल्लें. कारण घोव भायर पडत सावन तीं दीस- रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मरताली. आवयन रागान म्हळे. फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचे जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसले आनी राती कडेन जेवीनासतना न्हिदले. फातोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन तें सामकें परवताले. चार दीस जाल्ले‌ तरी ताचो जोर न्हिवनासलो. अशें करता-करता तांणे सामकेच हातरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगांच आशिल्यान सगळो घराचो भार णव वर्साच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनो भर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुस-याचेर आदारून रावतली देखून गांवचे लयराईच्या जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचे पीठ घेतले आनी तातूंत थोडे-थोडे उदक घालून तें पीठ मळले. मागीर तांणे हळू-हळू भाकर थापाक सुरवात केली, पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खत-खतें केल्ले.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाला ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडात घातलो. फुलू आवयच्या तोडां कडेनूच पळयतालें. कारण ताणें अशीं भाकरी पयलीच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकऱ्यो केल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हळे, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोडांत घालताच तोंड वाकडे केले. ताणें सोमतेच आवयक विचारले, “आई तुवें फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जाला‌ म्हूण?”.
“ बाय आपल्या खातीर दुस-यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताचो मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयची ही उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाल्ली. तें आवयक वेंगोन घळा-घळां रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस- रात म्हजे खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकले!
“खरेच आवय-बापायच्या कश्टाक मोल नासता, प्रत्येक भुरग्यान सदाकाळ तांचें पांगेत रावून उपकार आटोवपाक जाय”.

काजल कृष्णा पार्सेकार
7972703195