करचो संकल्प – जीण सोबोवचो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आयज आमचे मदले कितले जाण पेल्यांचेरमोग करतात, कितले जाण एकामेकांच्या सूख दुख्खांत वांटेकार जातात. कितले जाण तत्वांचेसाणीर घांसून घेवन आपले जिवीत सोबयतात. अशा मनशांची वळेरी मेजूंक बसल्यार म्हाकादिसता हाताच्या बोटार मेजपा इतलींच मेळटलीं. कारण आमी मनीस उलयता एके तरेन आनीवागता दुसरेच भशेन. आमच्या उलोवण्यांत आनी वागण्यांत बरोच फरक दिसून येता. मनीस जसोउलयता तसो वागत जाल्यार जिणे चित्र वेगळेंच दिसूंक लागतलें. भात आसडपाक वारोव्हांवता ते वटेन सूप धरचें पडटा तेन्नाच नाका आशिल्ले पोल हुबून वतात. हालींच्यातेंपार मनशां भितर गूण कमी आनी अवगूण चड दिसपाक लागल्यात कोण कोणाचेर केन्ना अन्यायकरीत हाचो नेम ना. इश्ट केन्ना दुस्मान जायत हाचोय अदमास कोणाक येना म्हूण आमकांलेगीत कूड आसडपाची गरज आसा.
आमच्या भुरगेपणार गोंयकारां मदीं एक सर्वसादारण चाल आशिल्ली.दर आयतरा कोडू वखद पिवपाची जाका लागून पोट साफ जातालें आनी पाचन क्रियाय बरी उरताली.त्या किरायत्यान थोड्या वेळा पुरतें तोंड कोडूं जातालें पूण भलायकी बरी उरूंक ताचो भरपूरलाव मेळटालो. पूण हालींसरा वचत थंय कोडवासाणेन वागप्यांचो आंकडो सुमारा भायर वाडिल्लोपळोवंक मेळटा. ताका लागून जिणेचें खरें चित्र उजवाडाक येना. दाखय लिपय करतलेय उणेनात तेच लोक पुराय मनीस जातीक बदनाम करतात. काळ बदलता तसो समाज कूस परतीता. बदल होजायच पूण मनीस जातीक लाव दिता असोच बदल आसचो पडटा. मनशाचे वायट दीस फाटीं पडूनखुशालकायेचे दीस येवंक जाय. अशिक्षीत शिक्षीत जावंक जाय, अडाणी मनशांत येवंक जाय. पाशाणीमनशाक पाजर फुटूंक जाय. अशें जाल्यारच आमी म्हणूंक शकतले हेच त्या बदलांचेंखाशेलेंपण जावन आसा म्हूण. असो बदल खिणा खिणांक जायत रावचो अशें मागीर सगल्यांकूचदिसूंक लागतलें. मनीस जिणेच्या प्रवासांत कोण ना कोण सांगाताक आसूंक जाय कारण ह्याप्रवासांत बर्यो वायट घडणुको घडत आसतात. ह्योच घडणुको मनशांक मुखार घेवन वता त्याचघडणुकांचेर दरेकल्याचें येस वा अपेस थारिल्लें आसता. सगल्यांकूच अपेक्षे प्रमाण जैतमेळटा अशेंय ना कांय जणांक योग्यताय नासतना भरभरून मेळटा. तर योग्यताय आसून लेगीत थोडेमनीस खूब फाटीं उरता ज्या मान सम्मानाचे ते हकदार आसतात तो तांकां मेळना जावन तांचीजीण दुख्खी जाल्ली आसता. तर कांय जाण हातांत फावो तसो दुडू आसना जावन दुख्खी पूण जाचेलागीं दुडू आसता तो खोशी आसतलोच अशेंय ना न्हय. सूख आमी पयशांनी विकत घेवंक शकताकाय ना ह्या प्रस्नाची जाप मेळप खूब कठीण. दुडवानी पुराय जग विकत घेवंक शकता हेपिशे बुद्दीन सर्वसादारण मनीस ल्हानाचे व्हड जाल्यात. घडये हाकाच लागून चडांत चडधन मेळोवंचे खातीर आडवाटो घेतात आनी फसतात. आपल्या पोश्यांत जें आसा तातूंतच सूखमानलें तांणी आपलें जिवीत सोबयलें म्हूण समजुपाचें.
आयज समाज सेवेच्या नांवानम्हणुया वा राजनितीक लाव मेळोवपा खातीर जायते जाण समानतायेच्यो पोक्यो बढायो मारतनादिसतात. अशा बढायांनी मनीस सुखी जीण जगूंक केन्ना पावना. आपल्या हातांत सत्ता आसातो मेरेन तांच्या आश्वासनांचो पावस ते रकयत आसतात. तीं आश्वासनां पुराय जातलीं हाचीशाश्वतीय केन्ना आसना. दिसान दीस वाडत आशिल्ल्या असमानतायेक लागून मनशां मनशांभितर कुसडेपणाची भावना निर्माण जावंक लागल्या. जो तो आपूण व्हड हीच भावना मनांतदवरून वावुरतात आनी एका मेकापासून पयस वतात. आयचे हें चित्र बदलतलें जाल्यार नवेचित्रकार तयार जावंक जाय. कसलोच भेद-भाव करिनासतना समाजाक मुखरा व्हरचे खातीरवावरूंक जाय. परिस्थिती कशीय आसूं मनांत धिटाय बाळगून मनीस वावरीत जाल्यार लेगीतआपली जीण तडीक व्हरूंक शकता हातूंत दुबाव ना. ह्या भव सागरांत बुचकळे खावपी मनशांकहात दिवपी असो कोण मेळत तर ताचो जीव वाटावप शक्य आसा. कारण बर्यांतलो बरो पेंवपीमनीस लेगीत बुडून मेल्ल्याच्यो खबरो आमी आयकल्यात. जीण ही अशी सादुरताय बाळगली नाजाल्यार तिच्यो वादर्यो जावं येता.
कल्पनेच्या आदारान मनीसजीण सुखी करपाक शकता काय ना होवूय एक प्रस्न हालींसरा खूबशा मनशांक पिडपाक लागला.हांव तर म्हणीन हय कित्याक ना, त्या कल्पनेच्या आदारानच मनीस कितेंय करूंक पावताफक्त इत्साशक्त जाय. नवे नवे सोद लेगीत मनीस कल्पनेच्या आदारानच लांवक शकता न्हय. आपलीजीण सुखी करपाक प्रामाणीक पणान कोण जर वावुरता आसत तर ताका आदार करप आमचेंकर्तव्यच थारता न्हय. म्हाकाय केन्ना केन्ना प्रस्न पडटा सुखी जिणेची वाख्या कशी करप काय म्हण ? जे मेरेन जिवितांत आडखळीयेनांत, दुख्ख येना तीच सुखी जीण अशें मानून हांव मुखार वतां. त्या वेळार म्हाकाजे सूख भोगता तें सुमारा भायलें आसता, उतरांनी तें सांगूंक येवचें ना. अन्न, वस्त्रआनीक तकले वयर पाखें मेळत तर दुसरें कांय नाका अशें आमचे जाणटे म्हणटाले ते ओगीचन्हय. त्या गजालिंचीं आयज याद जावपाक कारण म्हणल्यार मनशाचो जिणे कडेन पळोवपाचोदृश्टीकोण बदलत वता. मनाची आनी मनशां जोडपाची गिरेस्तकाय उणी जावन पयशे जोडपाचीगिरेस्तकाय वाडत चल्ल्या. दुडूंवाकार सगले कितें विकत घेता जाल्यार हातांत दुडूंनाशिल्ले मनशांक आमी फुटके नशिबाचे म्हणटलेव्हय, ना न्हय. दुडूंवानी ज्यो वस्तू आमीविकत घेतात त्यो कितले मेरेन सूख दिवंक पावतात काय होवूय विचार करपा सारको प्रस्नआसा. तो हांव तुमचेर सोंपयता विचार करात आनी पळयात. आमी जीण सुखी करतले जाल्यारखोशयेचे खीण यादींत दवरचें पडटले. हेरांचेर मोग आनी माया करची पडटली. ह्यासंवसारांत हेंच सत बाकी सगलीं पिशेपणा जावन आसा. ‘जियो और जिने दो’ ही संकल्पना आमी आपणायल्यार कशें कितें ?

एच. मनोज
9822441417