ओम ‘विनोद’ स्वाहा…!

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

थुमेकाल! तशें उलयनाकात. एक फावटीं तुमी रिजॅक्ट करतात अशें कळ्ळें जाल्यार कोणूच तुमकां प्रॉजॅक्ट करचे नात. सगलेच निग्लॅक्ट करतले.” अशें म्हणून ती व्हडाव्हडान हांसली आनी नाचली. ती इतली कित्याक नाचली तें म्हाका अजून कळूंक ना आनी हांवेंय विचारूंक ना.

तुमची भांगरभूंयच्या दिवाळी अंकाचेर आयिल्ली कथा आवडली. तुमचें बरप खूब विनोदी आसता. हांव सांगतां, तुमी एक दीस विनोदी लेखक म्हणून नांव जोडटले.’ दनपरां जेवन खाटीर आड पडिल्ले कडेन दोळे धांपून निद्रादेवीची आराधना करतनाच घरकान्न काना कडेन गुणगुणली. तिका मदींच अशी गुणगुणपाची संवय आसा म्हणून तिचीं उतरां कानामनार घेतलीं नात. तरिपूण उमळशीक म्हणून तिका न्हिदसुऱ्या दोळ्यांनीच विचारलें, “अशें कोण म्हणटा? तूं?”
“हांव कित्याक म्हणटलें? तुमकां मोबायलाचेर तसो मॅसेज आयला. सकयल नांव आसा – निरांजन. जावं, तो कोणूय आसूं, ताणें मुजरत मॅसेज धाडल्या म्हणून ताची तोखणाय, अपुरबाय करुंकूच जाय.” अशें म्हणून घरकान्न म्हज्या माथ्या वयल्या उरिल्ल्या सुरिल्ल्या केंसांची अपुरबाय करूंक लागली आनी आशिल्ल्या नाशिल्ल्या केंसांची शेंडी मारूंक लागली.
“आगे, आतां त्या उरिल्ल्या सुरिल्ल्या केंसां वयल्यान हात भोंवडावन तांची अपुरबाय करून कांयच फायदो ना. तुका याद आसा, जेन्ना म्हज्या माथ्यार आशिल्ले धवे आनी काळे केंस एकामेकांच्या हातांत हात घालून नाचताले तेन्ना तूं नाका नाका म्हणटा आसतना म्हज्या माथ्या वयले धवे केंस प्लकरान हुमटायताली. धवें केंस काडल्यार केंस बेगीन पिकतात आनी उरिल्ले केंसूय तोंड घेवन वतात अशें तुका कितले फावटीं सांगतालों पूण तूं कानार केंस ओडटाली.” अशें तिका आड्डून सांगचें अशें दिसलें, पूण रागान ती म्हजो गळोच अंदीत म्हणून ओगी रावलों. कारण म्हजी शेंडी तिच्या हातांत आसली.
ती म्हजे शेंडये कडेन खेळूंक मग्न आसतनाच ‘श्रीस्वामी समर्थ जय जय स्वामी समर्थ’ म्हणून मोबायल वाजलो. लोक दनपारच्या वेळारूच कित्याक फोन करतात काय? अशें म्हणून फणफणून म्हणटात तसो मोबायल घेतलो. नंबर अनवळखी आसलो.
“हॅलो.”
“हॅलो.”
“हॅलो.”
“हॅलो.”
“हॅलो, उलय मरे.”
“आँ, हॅलो. हांव गोमंतप्रभा खबरांपत्रांतल्यान उलयतां. आमी वर्सानवर्स दिवाळी अंक काडटात. ह्या वर्सा आमी दिवाळी अंक विनोदी अंक म्हणून काडपाचो थारायला. ते खातीर कांय ज्येश्ठ, श्रेश्ठ, वरिश्ठ, प्रस्थापीत आनी प्रतिश्ठीत अश्या विनोदी लेखकांची आमी वळेरी तयार केल्या. हे वळेरेंत तुमचेंय नांव आसा.”
आँ? हें आनी विपरितूच. हांव येवजूंक पडलों. पयलेच फावटीं म्हाका कोणे तरी ज्येश्ठ, श्रेश्ठ, वरिश्ठ, प्रस्थापीत आनी प्रतिश्ठीत हांचे वळेरेंत घाल्लो. आयकून मातशें बरेंशें दिसलें. पोटांत हयन्हयशो खातकुतल्योय जावंक लागल्यो, पूण खऱ्यांनीच हांव कोण काय? ज्येश्ठ लेखक? श्रेश्ठ कवी? वरिश्ठ साहित्यकार? प्रस्थापीत म्हालगडो? काय प्रतिश्ठीत कथाकार? तांचे खंयचे वळेरेंत हांव बसतां?
“हॅलो, हॅलो, तुमी आयकतात न्हय? आमकां तुमचे कडल्यान एक विनोदी कथा जाय. आठ दिसां भितर तुमची कथा मेल करात. आमचो नामो तुमकां एसएमएस करतां. ओके, बाय.” अशें म्हणून ताणें म्हजे जापेची वाट पळयनासतना आनी आपलें नांव सांगिनासतनाच फोन दवरलो.
हांव विचारांत पडलों. हांव आयुश्यांत केन्नाच विनोदी कथेचे वाटेक वचूंक ना. केन्ना पचको काय जायना विनोदूय करूंक ना. विनोदी कथा बरोवपाचें धाडस लेगीत केन्ना करूंक ना. विनोद कसो करप आसता हेंवूय म्हाका खबर ना. मागीर ह्या लोकांक हांव विनोदी कथाकार म्हणून कोणें सांगलें? हांवें ज्यो कथा बरयल्यात त्यो तांकां विनोदीबी दिसल्यो काय? देवाक खबर.
“कोणालो फोन?” म्हज्या माथ्यार आशिल्ले केंस मेजतां मेजतां घरकान्नीन विचारलें.
“गोमंतप्रभा खबरांपत्रांतल्यान फोन आयिल्लो. तांणी म्हजे कडल्यान दिवाळी अंका खातीर कथा मागल्या.”
“ओ व्हेरी गूड. चलात, लागात कामाक.”
“आगे, पूण तांकां म्हजे कडल्यान विनोदी कथा जाय खंय.”
“कितें? विनोदी कथा? आनी तिवूय तुमचे कडल्यान? हो एक विनोदूच म्हणपाचो.” अशें म्हणून ती झुप्प करून उठली, एकदम घुंवली आनी म्हाका कितेंय कळचे आदींच म्हजो शर्ट वयर काडून फाटल्यान फुडल्यान कितें तरी पळोवंक लागली.
“कितें? कितें पळयता?”
“कांय ना. विनोदी कथा बरोवपाक खंय विनोदी आंग आसचें पडटा. तें तुमकां आसा काय ना तें पळयतालीं.”
विनोदी कथा बरोवपाक विनोदी आंग आसुंकूच जाय अशें ना. विनोद नांव आशिल्ल्यांक लेगीत विनोदी आंग आसतूच म्हणून सांगूं नजं. हांव विनोद कारे, विनोद बर्वे, विनोद पारकार, विनोद नायक आनी विनोद धामस्कार अश्या कितल्याश्याच विनोदांक वळखतां. हातूंतल्या एकल्याकूय हांवें विनोद करतना पळोवंक ना आनी विनोद आयकून खळखळून हांसतनाय पळोवंक ना.
विनोदी कथा बरोवपाक विनोदी आंग आसता हें तुका कोणें सांगलें? लोकांक सांगत जाल्यार लोक हांसतले तुका अशें तिका सांगचें अशें दिसलें, पूण तिच्या हातांच्या बोटांचीं वाडिल्लीं धारेचीं नाखटां पळोवन उतरां गिळ्ळीं. सांगूं येता, तिडके भरशीं तिणें आपलें नाखूट म्हाका खंयूय तोपलें जाल्यार इतलीं वर्सां सांबाळून दवरिल्ल्या शरिराचो इल्लो कपचो वतलो म्हणून भंय.
“म्हाका जमचें ना अशें फोन करून सांगतां तांकां.” हांवें म्हणलें.
“थुमेकाल! तशें उलयनाकात. एक फावटीं तुमी रिजॅक्ट करतात अशें कळ्ळें जाल्यार कोणूच तुमकां प्रॉजॅक्ट करचे नात. सगलेच निग्लॅक्ट करतले.” अशें म्हणून ती व्हडाव्हडान हांसली आनी नाचली. ती इतली कित्याक नाचली तें म्हाका अजून कळूंक ना आनी हांवेंय विचारूंक ना.
“आगे, रिजॅक्ट, प्रॉजॅक्ट, निग्लॅक्ट कितें करता? तुका सिलॅक्ट केल्ल्याचें प्रायश्चीत हांव भोगतां.” अशें तिका सांगचें अशें तोंडार आयिल्लें, पूण ओंठार येवंक पावलें ना. तिचीं तीं धारेचीं रंगयाळीं नाखटां आनी मोट्टे दोळे पळोवन ओंठार आयिल्लीं उतरां हांवें परत म्हज्या पोटांत घालीं.
“हांवें विनोदी कथा केन्ना बरोवंक ना. म्हाका ती जमचीय ना.”
“परत तेंच तुणतुणें वाजयनाकात. म्हाका नेगेटिव्ह उलयिल्लें आवडना. मनशान सदांच खंय पोझिटिव्ह आसूंक जाय. म्हणून म्हज्या रगताचो गट लेगीत हांवें पोझिटिव्ह करून घेतला. तांकां ना म्हणुंनाकात. एक फावटीं ना म्हणलें जाल्यार कोण तुमचे वाटेक वच्चों ना. कोण तुमकां बरय म्हणचों ना. चलात, बसात. प्रॉडक्शन सुरू करात.”
“आगे, आगे, कथा बरोवप म्हणल्यार कितें भजी काडप न्हय. कालयलें पीठ घालें तेलांत, जालीं भजीं तयार. कथेचें तशें नासता. ती पयलीं मनांत फोण्णांबी घालून बरी शिजोवची पडटा, दवल्यान घोळोवची पडटा, मेलांत लोळोवची पडटा आनी उपरांतूच दायेन कागदाचेर वाडची पडटा. शिजूंक नासतना पानार वाडिल्ले कथेक कोण खायना आनी अश्या लेखकाकूय कोण भीक घालिना.”
“त्यो तुमच्यो शिनिफिको म्हाका नाकात. हांव सांगतां, तुमकां विनोदी कथा बरोवंक जमतलीच. काडात पेन लागात बरोवंक.” ’काडली जीब लायली ताळ्याक’ हे ओपारी प्रमाण तिणें नवे ओपारीचो सोद लायलो.
“बरें, हांव मातशीं आड पडटां. दनपरां जेवतकच लकणी काडलिना जाल्यार म्हजो दीस फुकट गेलो अशें म्हाका दिसता.” अशें म्हणून ती मातशी लकणी काडूंक खाटीर आड पडली आनी विनोदी कथा बरोवपाक हांवें लिखणी हातांत घेतली, पूण सुरवात कशी करप हेंच कळना जालें.
गोमंतप्रभा खबरांपत्रा खातीर कसली विनोदी कथा बरोवपाची? हाचो विचार करतां करतां म्हाका न्हीद केन्ना लागली, कळ्ळेंच ना. कितलोसोच वेळ हांव न्हिदेंत आसलों आनी सर्गार गेल्ल्या विनोदी लेखकाच्यो कसल्योय कथा खंयूय दिसतात जाल्यार पळयतालों. ‘देवा, सर्गांत गेल्ल्या विनोदी साहित्यकारांक थोड्या वेळा पुरते म्हजे म्हऱ्यांत धाड, तांचे कडल्यान विनोदी कथा कशी बरोवप आसता हाची आयडिया घेतां. मागीर तूं तांकां परत व्हर.’ अशें देवाक होरावन सांगचें अशेंय दिसलें, पूण 33 कोटी देवां मदल्या खंयच्या देवाक होरावचें हातूंतच हांव घुसपलों आनी तो विचार सोडून दिलो.
इतल्यांत बायलेन म्हाका धोंगसून म्हणटात तसो उठयलो. दोनूय दोळ्यांचेर पेलोभर उदक घालें. हांव खडबडून उठलों. म्हाका पळोवन म्हणूंक लागली, “कितलो वेळ तुमकां उठपाक? वरभर जालें तुमकां उठयतां. हूं काय चूं ना. ओगीच म्हजें काळीज कलकलपाकशें लागलें. म्हणून तुमच्या दोळ्यांचेर पेलोभर उदक रकोवचें पडलें. उठात बेगीन. कसल्या सपनांत गुल्ल आशिल्ले?”
“कितें जालें?” अशें म्हणून उठून बसलों आनी पांगरूणान तोंड पुसलें.
“गोमंतप्रभा खबरांपत्रांतल्यान फोन आयिल्लो. कितलो वेळ वाजलो. तुमची जाग ना म्हणून घेतलो. ते तुमकांच सोदताले. हांवें कारण विचारतकच तांणी सांगलें, ‘तुमकां तांणी जो फोन केल्लो तो चुकून लागलो खंय.’ एके वटेन देवूच पावलो म्हणपाचो! कारण विनोदी कथेक विशय दी म्हणून तुमी म्हजो दीस – रात जीव खातले आसले. चलात. परत न्हिदात. तुमकां कोणें सांगल्या ती विनोदी कथा? विनोदी कथा बरोवपाक पयलीं मन विनोदी आसचें पडटा आनी ज्युस्त तेंच तुमचे कडेन ना. आतां न्हिदात.” अशें म्हणून तिणें म्हजी तकली नेटान उश्यार आपटिली. म्हजे कडेन विनोदी आंग ना हें बरें आसा, विनोदी मन ना हें तिणें केन्ना उस्तून पळयलें काय?

अतुल र पंडित
9623269013