उतरांक पाळो, नातर अंदता गळो…?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

पयशां बगर दुसऱ्यांक सूख, आनंद, धादोसकाय दिवपाचें काम फक्त एक उतर करता. आनी तें आमचे कडेन आसा. जाल्यार तें ‘उतर’ बरें तरेन, रितीन दिवपाक आमी फाटीं कित्याक सरचें?

प्रभू श्रीरामाक आपणें दिल्लीं बोरां कोडूं लागची न्हय म्हूण भोळे शबरीन, वेंचिल्लें दरेक बोर आदीं चाखून पळयलें. उपरांतूच,
तीं प्रभू श्रीरामा मुखार दवरलीं. हेच काणयेची देख दिवन आई सदांच सागताली, ‘बाबा, उतरां हीं रुचीक आसता देखून तीं हेरांक दिवचे आदीं आपणे चाखून पळोवचीं. तुज्या उतरांतल्यान दुसऱ्याक वेगळोच ‘आनंद’ मेळटा. तो बाबा उतरांनी परगट करपाक जायना.’ म्हजे खातीर आई दादा आयज ना. पूण, तांच्या उतरांची देख मात आजुनय म्हज्या सांगातांत रावल्या. म्हजो दादा आनी आनंदभाऊ म्हाका सदांच जागयताले. ते म्हणटाले, ‘तुजें उतर बरें आसल्यार तुका खंयच मरण ना.’ कितलो अर्थ भरिल्लो त्या उतरांनी!!! आयज जिवितांतलो एकेक अणभव घेतना तो जाणवता…
मनशांचें उतर जिवितांत वेगळेंच नातें निर्माण करता. केन्ना केन्नाय रगताच्या नात्यां परसय उतरां वरवीं जाल्लें नातें अदीक श्रेश्ठ थारता. घटमूट उरता. खंयच्याय मनशाचो फुडार पर्जळीत घडपा खातीर कोणाच्या तरी उतरांची गरज ही लागताच. मागीर त्या उतरांनी माया मोग, दुस्वास, तुस्त तोखणाय, बकच्छाय, तेम, हुसको आसूं,… तातूंतलें खंयचे उतर मुखा वयल्या मनशाक खंयचे सुवातेर पावयत, हें कोणाच्यान सांगूं नजं. मनशाक उदरगतीचे तेंगशेर वा अभरगतीच्या तळाक पावपाक हीं उतरांच निमीत थारता. ‘उतर ‘ हें प्रभावी साधनूच मनशाच्या बदलत्या परिस्थितीचें मुळावण थारता.
मनशालें उतर हें वखदां भशेन आसता. ताचे वरवीं मनशाली भलायकी सुदारता आनी इबाडटाय बी. चड प्रमाणांत घेतल्यार तें मनशाचे कुडीचेर फावो तो परिरीणाम करता. तें मनशाच्या वांट्याक खोशीय हाडटा. तेंचपरीं, निर्शेणीय लेगीत. उतरां मनशाक सुखायता आनी रडयताय. उतर, मान भोवमान मेळोवन दिता जाल्यार अपमानय करपाक केन्ना फाटीं रावना. देखूनच जावये, दरेकल्याच्या घरांतलीं वा भोंवतणचीं मायेस्त संस्कारी मनशां, ‘उतर’ बरें दवरपाक शिटकायत आसता.
ह्या संवसारांत मनशान सदांच आशावादी रावचो. मनशान सदांच सकारात्मक नदरेन वागचो. कारण, मनशाक जर सुखाची उमळशीक लागता जाल्यार न्हयकारात्मक नदर ताणें सोडचीच. दोळ्यार नितळ कंवचेचें वक्ल आसत जाल्यारच भोंवतण निवळ नितळ दिसतली. तीच अपेक्षा आसता. देखून फुडार निवळ, नितळ, सुंदर पळोवपाचो आसा जाल्यार आमी नदर आनी विचार नितळच दवरपाची गरज आसा. कशें?…..
आयज संवसारांत मांजराचे गूण आपणावन जियेवपी मनशां चड प्रमाणांत दिश्टी पडटात. ‘पिते दुध डोळे मिटुनी जात मांजराची….’ दूद पितना आपणाक कोणे पळोवचें न्हय म्हूण मांजर आपले दोळे धांपून चोरयां दूद पिता. मात, त्या वेळार पुराय संवसारांचे दोळे उगते आसता. ते ताका दूद पितना पळयत आसा हें मांजराच्या लक्षांत येना. हें ह्या संवसारांतलें एक मोठें अजाप जरी आसलें तरी अशें म्हणचे परस मांजराच्या नांवान आपणे केल्लें कर्म लिपोवंक सोदून काडिल्लो हो एक ‘बेस्ट उपाय’ मनीस आपणायता अशें म्हणल्यार अतिताय
जावची ना.
जो मनीस आशावादी आसता तो जियेवपाक दुसऱ्याच्या उतरांतल्यान प्रेरणा घेता. ते प्रेरणेंतल्यान आपलें जिवीत सूख समृध्दींत हाडपाचो यत्न करता. जिवितांतलो आनंद पुरायपणान मेळोवंक सोदता. अशे वेळार ते व्यक्तीक जर आमचे कडसून बरें उतर जाय, तातूंतल्यान जर ताची प्रगती जाता, जाल्यार आमी ताका ‘तें’ कित्याक दिवचें न्हय? जर एखादऱ्याक आमच्या उतरांतल्यान आनंद मेळटा आसत जाल्यार ताचे खातीर ‘बरें उतर’ दिवन तें पुण्य आमी आमच्या वांट्याक कित्याक मेळोवचें न्हय?… म्हण्टात न्हय, दुसऱ्यां खातीर जगप हो आमचो धर्म. तें मनीसपण. दुसऱ्यांक बरें उतर दिवन तांकां आनंद दिलो जाल्यार तातूंतल्यान आमचे जिणेचें ‘सार्थक’ जालें, अशें जावचें ना?….
पयशां बगर दुसऱ्यांक सूख, आनंद, धादोसकाय दिवपाचें काम फक्त एक उतर करता. आनी तें आमचे कडेन आसा. जाल्यार तें ‘उतर’ बरें तरेन, रितीन दिवपाक आमी फाटीं कित्याक सरचें? आमच्या आवय – बापायन हेरांक आनंद, खोशी दिवपा खातीर संस्कारां वरवीं तें आमकां दिलां. मागीर आमी तें लिपोवन दवरचें कित्याक? आवयन बापायन दिल्ल्या उतरांक पाळो दिवन तातूंतल्यान ‘बरें ‘ कित्याक सादचें न्हय?
आतां पळयात….आमच्या गांवची, राज्याची आनी ते वरवीं देशाची उदरगत सादपा खातीर चवगां मुखार सोबीत अश्या सुवाळ्यांत लोकसेवे खातीरचो सोपूत घेवपी राजकारणी आपलीं उतरां कशीं विसरायेर घालतात हेंच कळना. ‘झुमल्यार झुमले’ हुमकळयतना ते हजारांनी लोकांचें “हीत” कशें विसरतात?…. ध्वनीमुद्रीत केल्लीं उतरां परगट आसतना आपणें तशें उलोवंकूच ना अशें उलोवपाक तांचे जिबेर उतरां येतात तरी कशीं?….
“भारत म्हजो देश. सगले भारतीय म्हजीं भावंडां. तांचे सूख समृध्दी खातीर, कल्याणा खातीर आपूण निश्ठेन, निसुवार्थपणान, निपक्षपाती प्रमाण वावुरतलों…” अशीं जीं उतरां जिबे वयल्यान उच्चारिल्लीं आसतात, तांकां मातूय वालोर ना हाचीच देख राजकारणी सामान्यांक दाखोवन दितात. ह्याच उतरांचे प्रक्रियेंतल्यान तांकां सामान्यांची पर्वा ना, वा ते सामान्यांची पर्वाच करिनात, अशेंच तातूंतल्यान स्पश्ट जाता न्हय?…. आतां संवसार खूब मुखार पावला. देखून वेळ वळखून आतां तरी दरेक पावलार उलयिल्ल्या उतरांची जाण तांणी दवरून सामान्यांचे खोशये खातीर व्हड प्रमाणांत वावरप भोव गरजेचें आसा. हें तांणी कशेंच विसरूंक उपकार ना. झुमल्यार झुमले हुमकळयत राष्ट्र हिताक आपूण आडखळ हाडटा, हें ताचे मतींत कशे येना???… सुर्याच्या उजवाडा इतलें खर आशिल्लें हें सत तांचे दोळे कित्याक दिपकायना???…
दिल्ल्या उतरांक पाळो दिलो ना, जाल्यार सामान्यांच्या वांट्याक ख्यास्त येता. तांकां दिल्लें उतर बंदनकारक आसता. मात, ह्या लोकप्रतिनिधींक…. ख्यास्त कित्याक फावो जायना?
भोवशीक भावार्थांच्या सुवातांनी, पवित्र देवळांनी, भौसा मुखार उलयिल्ल्या उतरांक पुराय तरेन पाळो दिवन तातूंतल्यान सामान्यांचें हीत सांबाळटलों, त्या सतकार्यांतल्यान तांचो आपूण “देव” जातलों तशेंच ते लोकसेवेंतल्यान पुण्य मेळोवपाची संद जी आपल्या वांट्याक आयल्या ती आपूण व्हगडावपाचो ना अशें हे लोकप्रतिनिधी कित्याक येवजिनात?… तांकां ती बुध्द येत व्हय?
…जिबे वयल्या उतरांनी इतलें बळगें आसता कीं संवसारांतल्यो वायट गजाली तें वरवीं बऱ्यो जावं येता. अतृप्त आत्मे धादोशी जाता. निर्शेल्लीं काळजां उर्बेन भरतात…
साबार पेंच, संकश्टां, अन्याय, अत्याचार, नाडणूक आनी भ्रश्टाचारान पेटत आशिल्ल्या होमखणांत ह्या लोकप्रतिनिधीं वरवीं बऱ्या उतरांच्यो तशेंच पोटतिडकेन घेतिल्ल्या खर यत्नांच्यो समिधा पडून भोंवतणच्या ‘इबाडाचें’ निवारण घडून येत व्हय…?
आमी अपेक्षा बाळगुया…?

उल्हास यशवंत नायक
8010061867