ईशान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

ईशान नांवाचो एक बारा वर्सांचो, एकदम मस्तो आनी अडाणी भुरगो आशिल्लो. शिकपांत ढ पूण खेळांत हुशार. दुसऱ्याक सतावप, कुसां लावप हें ताका बरेतरेन जमतालें. तो स्कूलांत वचूंक जाय म्हाणून वतालो. बरेच फावट स्कूलाक वयचो पडटा म्हणून दुयेंस आसल्याची सवंगां करतालो. केन्ना पोटांत तर केन्ना तकली दुखता म्हणटालो. काल स्कूलाक कित्याक येवंक ना रे अशें मास्तरान विचारल्यार काल म्हाका जोर आयिल्लो म्हणटालो. जायते फावट घरांतल्यान स्कूलाक म्हणून भायर सरतालो आनी स्कूलांत पावच नाशिल्लो आनी ताचीं तीं नाटकां घरांत आवय बापायक खबर आशिल्लीं. देखून ताचो बापूय ताका सकाळचो स्कूलाक पावयतालो आनी दनपारां व्हरूंक येतालो. ताच्या बापाय कडेन खूब पोरणी अॅटलस कंपनीची सायकल आशिल्ली. सायकलीच्या फुडल्या दांड्यार तांणी एक ल्हान बस्क बसोवन घेतिल्लें. त्या बस्कार ईशानाक बसोवन तो ताका स्कूलांत पावयतालो.
एक दीस अशेच ते सायकलीर बसून स्कूला कडेन पावल्या उपरांत ईशानाक थंय एक मोट्या पोटाचो मनीस दिसलो. ईशानान काडून म्हटलें. ‘ बाबा बाबा तो पळय मोट्या पोटाचो मनीस वता. ‘ बाबान सांगलें आरे तांकां मोट्ट्या पोटाचो म्हणचें न्हय, ते उद्योगपती आसता तांकां उद्योगपती म्हणचें. तेन्ना सावन मोट्ट्या पोटाच्याक उद्योगपती म्हणटा असो ईशानाचो समज जालो.
कांय दिसां उपरांत, स्कूलांतल्यान घरा वतना वाटेर ईशानाक एक मोट्या पोटाची बायल चलून वताना दिसली. ताणें रोखडीच बापायक दाखयली. ‘ बाबा बाबा ती पळय उद्योगपती वता.’ बापायन म्हणलें, ‘ आरे शाण्या ती उद्योगपती न्हय…’
बारा वर्सांचो ईशान सवेंत शिकतालो. आपली शिक्षणाची गाडी धुकलून धुकलून तो सवेंत पाविल्लो. स्कूलांत ताचें मन कशेंच लागना आशिल्लें टिचर गणितां शिकयता, हो चित्रां काडटा. मास्तर इंग्लीश शिकयता जाल्यार तो बाकार न्हिदो काडटा. कितलेशेच फावट ताका बाकार उबो केलो, वर्गांतल्यान भायर पासून धांवडायलो, पूण ईशान हो ईशान आसलो. एक दीस गणिताच्या तासाक निशा टिचर गणितां शिकयताली. ईशान मस्ती करतना तिका सांपडलो. टिचरीन ताका बाकार उबो केलो आनी सांगलें.
” ईशान तूं म्हाका सांग जर हांवें तुका सकाळीं स तातयां दिलीं आनी सांजे सात तातयां दिलीं जाल्यार ती तातयां कितलीं जातलीं…?” ईशान हांसूंक लागलो. बाईक राग आयलो.
” हांसता कितें सांग बेगीन…! हांवें दिल्लीं तातयां कितलीं जालीं…?
” पूण बाई, तातयां तूं कशी दितली…? तातयां तर कोंबी दिता न्हय…? ईशानान म्हणलें आनी वर्गांतली सगलीं भुरगीं हांसलीं. बाईकूय हांसो येवचो रावलो ना..!
ईशान वर्गांत सगल्या शिक्षकांची उलोवणी आनी मार खातालो. पूण वर्गांतल्या भुरग्यांक तो आवडटालो. तो तांकां विनोद सांगून हांसयतालो, सिनेमांतल्या नटाची नक्कल करून दाखयतालो, बरी बरी पदाय बी तो म्हणटालो.
शेनवारा दिसा निमणो तास हिन्दीचो आशिल्लो आनी त्या दिसा हिन्दी टिचर माने सर येवंक नाशिल्लो देखून तो तास रिकामी आशिल्लो. वर्गाच्या मोनीटराक दिसले आयचो हो तास मनरिजणीचो तास जावचो, तांणी ईशानाक सांगलें की आयज तूं आमची सगल्याची मनरिजवण कर म्हणून. ईशान रोकडोच तयार जालो. तो मुखार अयलो आनी कडू घेवन फळ्यार ‘ ओर्केस्ट्रा ‘ अशे बरोयलें. तें पळोवन सागल्यां भुरग्यांनी एकूच बोवाळ केलो पयलीं तुमच्या मुखार एक सिनेमाचें पद सादर करतां, आयकयात तुमकां तें आवडटलें.
” कोइ ना कोइ चाहिये हे…हे कपडे दोने वाली….!” इतलें आयकताच भुरग्याचो परत बोवाळ. ‘ परतून एक फावट, परतून एक फावट !’ म्हणून आवाज वाडलो. ईशानान सगल्यांक शांत केलें आनी म्हणलें. हो ईशान परतून दिना एकूच फावट, शेवटचें जाणें आयकलें तांणी मेळयलें. आतां आयकयात विनोद…!
“आमच्या जिणेंत विनोद आसप हें खूब गरजेचें….! ना ना हांव मनशाच्या नांवांतल्या विनोदाची गजाल सांगना, हांव ज्या विनोदाचे सांगता जें विनोद आयकून हांसूंक येता, विनोद तो मनशाचे दुख्ख पयस करता, मनशाक खूश करता. मनशाक हांसूक शिकयता तो विनोद. विनोद म्हणल्यार एक वखद जे उदासीन सारखे दुयेंस पयस करता…”
” हां आतां विनोद सांग…!” कोणें एकल्यान म्हणलें.
” हां तर विनोद आयकयात…! तीग इश्ट एक दीस मेळ्ळे आनी आप आपल्या बापायल्यो गजाली सांगूक लागलें, एकल्यान म्हणलें म्हजो बापूय स्कूटर एकदम फास चलयता. इतल्या फास चलयता की ताका कालापुरा सावन बांबोळे वचपाक फकत दोन मिणटांच पुरो. तुज्या बापायचे कितें..? दुसऱ्यान म्हाणलें. म्हजो बापूय ताच्यानूय फास तो कालापुरा सावन बांबोळे एका मिणटानूच पावता…! आतां तिसरो उलोयलो. तुमच्या दोगाय बापायलें सोडात म्हजो बापूय इतल्या फास आसलो इतल्या फास आसलो तो मोटरसायकल चालू करताच मोटरसायकल वालेतींत बापूय बांबोळे हस्पीटलांत. सगळीं भुरगीं हांसलीं आनी मनरिजवणीचो तास सोंपलो. फुडलो तास आशिल्लो कोंकणीचो, कोंकणीची शिक्षक गीता जांबावलीकार वर्गांत भितर सरली. भुरग्यांनी तिका उबे रावून नमस्कार टिचर म्हणून योवकार दिलो. टिचरीन भुरग्यांक बसूक सांगलें आनी व्याकरण शिकोवपाक सुरवात केली, ” भुरग्यांनो आतां पासून आमीं शुद्धलेखनाचे बारा नेम शिकले. आयज तेरावो नेम शिकुया…
बसूक सांगलें ‘की’ अव्ययाचो उपेग कोंकणींत आडेचो.
देखून तो जाता तितलो टाळून वाक्या कोंकणीच्या मूळ सभावाक धरून रचचें. देखीक: ताणें सांगलें की आज सुटी ना. ह्या वाक्या परस सकयल दिल्लीं वाक्यां कोंकणींत अदीक बरीं दिसतात.
अ) आज सुटी ना अशें ताणें सांगलें
आ) ताणें सांगलें, आज सुटी ना. ( शुद्धलेखनाचो तेरावो नेम गोवा कोंकणी अकिदेमीच्या कोंकणी शुद्धलेखनाचे नेम पांचवी आवृत्ती वेल्यान )
कोंकणी टीचर कोंकणी व्याकरण शिकयताली, भुरगीं मन लावन आयकतालीं
” आतां दीस पळयात कशे बरोवचे ते.” टिचरीन फळ्यार दीस बरोयले. सोमार, मंगळार, बुधवार, बिरेस्तार, शुक्रार, शेनवार आयतार. आनी मदीच ईशानाचेर आरडली
” ईशान लक्ष खंय आसा तुजें..?”
” टीचर तुजेरूच आसा..!” ईशान गडबडून उलयलो.
तुजें लक्ष म्हजेर कित्याक? हांव शिकयता ताचेर आसूदी.”
” ताचेरूय आसा म्हजें लक्ष टीचर.”
” हय..? म्हाका सांग. आटवड्याचे दीस कितले?”
” आठ टिचर.”
” आयज दीस कोण…?”
” टिचर आयज गुरुवार…!!” टिचरिच्या प्रस्नाची जाप ईशानान अशें तरेन दिल्ली टिचरिच्या कानार बाॅम फुटल्याचो आवांज आयल्या सारखे दिसलें. सगळीं भुरगीं मोट्ट्यान हांसली, टिचरीकूय हांसूक आयले. जाता जावन टिचर आवांज ईशानाक ख्यास्त दिवंक शकली ना कित्याकतर त्या दिसा गुरुवार म्हणल्यार बिरेस्तार आशिल्लो.

अविनाश कुंकळकार