भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मोग मोयपासांत भरलेली म्हूर्त म्हटल्यार आवय. आवय घराब्याची मुखेली. बापूय काम करून जोडून हाडून संवसाराक हातभार लायता जाल्यार आवय संवसार सांबाळीत भुरग्यांक ल्हान- व्हड करीत, भुरग्यांची कस काडटा. बऱ्या संस्कारांचें तेल कानांत घालीत भुरग्यांक घडयता. भुरग्यांक घडोवपाचें काम सगळ्योच आवयो करता आनी म्हजी आवय हें सगळें करपाक कमी केन्नाच पडली ना. संसार म्हणटच अडी अडचणी, थोडें कमी थोडें चड जाताच, बंद मूठ सवाय लाखाची म्हणटात पळेयात तशें, म्हजे आवयन आपल्या दुख्खाचें वा आपल्या अडीअडचणीचें प्रदर्शन केन्नाच मांडलें ना. घरांतल्यो अडचणी घराच्या चार वणटीं भायर केन्नाच वचूंक दिंवक ना. देवान आवयक एके वेगळेच तरेन घडयल्या. आवय आपल्या भुरग्या कडेन कसलीच आस धरिना. आवय म्हटल्यार एक गोड व्यक्तिमत्वाचे विचार म्हजे तकलेंत घुंवताले. ह्या विचारांनी प्रेरीत जावन म्हजे स्वताचे आवयचेर बरोवपाक म्हूण हांवें लेखणी हातांत घेतली आनी बरोवंक सुरवात केली.
सैमाच्या सोबितकायेन वसलेलो म्हजो सांखळे गांव. श्री गुरूदेवदत्ताच्या भरभरून दिल्ल्या आशिर्वादाचे सांवळेंत आनी म्हज्या आवय- बापूय, आजो- आजयेच्या अपुरबायेंत हांव म्हजें भुरगेपण जियेतां.
आवय णव म्हयने भुरग्याक आपल्या कुसव्यांत सांबाळून ह्या संवसारांत हाडटा. जल्मा वेळार वार तुटता ती अदृश्य रितीन निस्वार्थ मोगाच्या गाठींत बांदून दवरपाक.
श्री गुरुदेव दत्ताच्या पुण्य भुयेंत म्हजे आवयन म्हाका दोळ्यांत तेल घालून, बऱ्या संस्कांराचें किरायतें दिसपट्टें दिवन वाडयलो. ल्हानपणार सावन हांव मात्सो हट्टी सभावाचो. म्हजे लाड म्हजे हट पुराय करपाचे आनी म्हजी अपुरबाय करपाचो तिचो यत्न सदां आसता. देव भरवंशाची आनी आध्यात्मीक विचारांची म्हजी आवय, तिचें म्हाका सदां एकूच सांगणें दर घटकेक वायट बरे अणभव आमकां येतात ते देवाची कृपा आनी आशिर्वाद म्हूण सकारात्मक नदरेन स्विकार करपाक जाय.
खिणाखिणाक बदलत्या जगान, आमच्या जिविताचेर बरोचसो प्रभाव पडला. तो आमचे जिणेशैलीचेर भरपूर जाला. आवयक उलो मारपाचो ‘आई’ हो शब्द आतां माॅम, ममी, मम्मा जाला. आई शब्दाक एक खोलायेचो अर्थ आनी व्याख्या आसा. ‘आ’ म्हणजें ‘आत्मो’ आनी ‘ई’ म्हणल्यार ‘ईश्वर’. आत्मो आनी ईश्वराचो संगम म्हटल्यार ‘आवय’. आई उतरांत जी सात्विकताय आसा ती ममी, मम्मा, माॅम ह्या उतरांनी ना. पृथ्वीवेल्या सगळ्या घरांनी देवाक वचून रावपाक शक्या नासलें म्हूण देवान आवय रचली, अशें म्हणटात. आवय निस्वार्थिपणान आपल्या भुरग्याची जतनाय घेता. आपल्या भुरग्याच्या हिता खेरीज आनी कसलोच विचार तिच्या मनांत आसना. आवय आनी भुरग्यांचे नातें एक ऋणानुबंध. तातूंत घुस्पून रावपाक म्हाका सदां आवडटलें. हें बंधन माया, ममता करुणेंत भरलेली एक पोटलीच म्हणल्यार जाता.
म्हजो आवय बापूय, म्हजो आजो आजी म्हज्या जिवितांतलीं म्हजीं आदर्श व्यक्तिमत्वां. कोणाच कडेन कसलीच आस्त बाळगिनासताना आपलें जिवीत तीं जगत आयल्यांत. तांचेच अनुकरण करीत म्हाका म्हजें जिवीत जगपाक जाय. तांणी जिविता कडेन जे नदरेन पळयलां त्याच नदरेन हांवूय म्हज्या जिविता कडेन तेच नदरेंतल्यांत पळेवपाक सोदतां. तांची येसस्वी जीण म्हाका खूब उर्बा दिता. दर एकल्याचो आवय बापूय खरे गुरू, दैवत आनी भाग्य म्हणपाचें आमची संस्कृती आमकां सांगता. साने गुरुजीचें ‘श्यामची आई’ हें पुस्तक आमकां होच संदेश दिता. आवयची महती सांगताना ‘आवय’ नांवाची शाळा आपल्या भुरग्याक कशी घडयता हें खऱ्यांनीच बरे तरेन सांगलां. भुरगेपणांत जाल्ल्या संस्कारांची आमचे फुडलें जिवीत हाताळटना आनी समाधान पुर्वक जगतना शक्त येवपाक जाय म्हण आवय सदां वेळच्या वेळार घटाय दित आसता. म्हणूनूच आवय म्हटल्यार एक सर्वश्रेश्ठ दैवत.
दर एक कलाकार आपले कलाकृतीक आपलें नांव व्हड आतुरतायेन दिता. पूण एके आवय सारको कलाकार पुराय जगांत ना, जो णव म्हयने आपल्या कुसव्यांत वाडोवन, ताचेर गर्भसंस्कार करुन जल्मल्या भुरग्याक आपलें नांव न्हय तर भुरग्याच्या बापायचें नांव दिता.
पार्थ कामत सातोस्कार
यत्ता धावी, हेडगेवार विद्यालय, सांखळी
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
