आमी शिकूंक जाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

पूण आयज असल्या आव्हानाक आमचे मदलीं खूप कमी प्रमाणांत फुडो करुंक मुखार सरतात, हेंच आमचें दुर्दैव. हें समजून घेवंक आमी दोन घडितां पळेवंया.

मनीस जल्म तें मरण मेरेन शिकता. आमचे दिसपट्टे जिणेंत आमी आमचें शिकप चालू दवरतात. कितल्योशोच पदव्यो मेळयल्यो म्हूण आमचें शिकप सोंपना. आमी मेळयलल्यो पदव्यो आमचें शिकप चालू दवरुंक आदार दितात. आमच्या शिक्षणांतल्यान आमी दुसऱ्यांच्या शिक्षणाक आदार दितात. हें सगलें मानून घेवंक आमी एक आव्हान स्विकारचें पडटलें. कसलें आव्हान? आमकांच उणें करून दुसऱ्यांचें आयकून घेवप, दुसऱ्यांक समजप आनी दुसऱ्यांच्या हाताक हात घालून वावरप. पूण आयज असल्या आव्हानाक आमचे मदलीं खूप कमी प्रमाणांत फुडो करुंक मुखार सरतात, हेंच आमचें दुर्दैव. हें समजून घेवंक आमी दोन घडितां पळेवंया.
गोंयचे कला आकादेमीत एक संस्कृतीक कार्यावळ आसली. ती सोंपले उपरांत एक ज्येश्ठ साहित्यीक, कलाकारांक परबीं दिवंक माचिये फाटल्यान गेलो. त्या साहित्यिकान एका कलाकाराक म्हणलें : बाय, तुजो अभिनय खूब बरो जाला. तूं गायताना माची उखलून धरता. परबीं तुका!” तेन्ना तें कलाकार म्हणूंक लागलें, “हें कांयच न्हय, हांव कलाकार कशें वेवसायीक माचियेर आयल्यार खूप वर्सां जालीं.”
दर सातळ्याक तीं तरनाटीं एकठांय जावन एकवटान पवित्र सभेचो वावर फुडें व्हरतात. देवाच्या उतराचेर एका तरणाट्यान दिल्लो नियाळ खूब बरो आसलो. हांवूय ते सभेक हाजीर आसलों. सभा सोंपयतना हांवें तांका शाबासकी दिली. उपरांत तें तरणाटें म्हजे लागीं येवन अशें म्हणूंक लागलें: “म्हजी तोखणाय केल्ले खातीर ब्रदर, तुका देव बरें करूं. हांवें दिल्लो नियाळ अदीक बरो कसो करुंक येता? म्हजी उलोवपाची शैली अदीक गिरेस्त जावंक म्हाका तुजो आदार जाय.”
‘आमी सगलें जाणांत’ म्हूण आमी आमच्या मनाक सांगतात आनी आमच्या वावरा विशीं दुसऱ्यांनी दिल्ले वाखाण्णे पासून आमकां कांयच भोगना. आमच्या मनाक हे विशीं थिराय सांभाळूंक आमीच बळ करतात. असले परिस्थितिंत आमकां आशिल्ली जाणवाय सगलेंच म्हूण आमच्या मनाक आमी कुलूप घालतात. तें कुलूप आमीच घालां म्हणटच, चावी आमचे कडेन आसा. तें उगडून मनाच्या दोळ्यांनी समाजांत दुसऱ्या कोणश्यांनी कितें घडटा तें पळेवंची तांक आमकां आसल्यार बरें दिसपाचें. मनाचें कुलूप उगडपाची जबाबदारी आमचीच. दुसऱ्यांनी तें उगडूंक जाय जाल्यार, तें फोडचें पडटलें. कुलूप फोडून मन उकतें करप कठीण. फावो तितलो प्रतिसाद आमचें मन दिवंचें ना.
जिणेंत वाड करून घेवंक दुसऱ्यांचो आदार जाय. दुसऱ्यांचें बरें उतर, दुसऱ्यांनी दिल्ली वाखाण्णी, परबीं, तोखणाय आमचे मदें एक वेगळीच उर्बा निर्माण करता. हातुंतल्यान फुडले जिणेंतल्या पावलांक धिटाय मेळटा. एके तरेचें धैर्य फावो जाता. हें सगलें सांगून आमी दुसऱ्यांचे तोखणायेची अपेक्षा धरुंक जाय, अशें हांव म्हणूंक सोदिना. खंयचोय वावर फुडें व्हरताना अपेक्षा धरून वावर फुडें व्हरप सारकें न्हय. अपेक्षे परमाणें घडलें ना जाल्यार, जिणेंत बाळगिल्लो ध्येय प्राप्त करपाच्या वावरांत खंड पडूंक शकता. जिणेंत निर्शेणी येवन मनोभंग जावंक वेळ नाका.
वयल्या दोन घडितांनी वेग-वेगळें चित्र उबें जाता. पयलें घडीत अशीर मनाचो देखावो आमचे मुखार मांडटा. त्या कलाकाराक शाबासकेची गरज ना, अशें सरळ दिसलें. जाल्यार दुसरें घडीत आमकां, आमी आनीक जायतें शिकचें आसा अशें सांगता. ‘जिणेंत आमी आजून जायतें शिकचें आसा’ हें तर आमी मानून घेवन फुडलीं पावलां मारतलीं जाल्यार आमचे कडल्यान खालतिकायेक येवकार मेळुंक जाय. आमी जिणेचे फुडले वाडी कडेन पळेवंक उकत्या मनाची वृत्ती आपणावंक गरज. जिणेचे वाडीक कोणूच बळ करचो ना आनी केल्यार पासून ती वाड तात्पुर्ती. देखून आप-खुशी आसल्यार बरें.

जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत
7666519837