आमी वेंचूंक जाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आमची अपरिपक्व वागणूक जायते फावटी आमकां सतायता. संवसार भुलयता तें आमकां नीज दिसता. खंयच्या वेळार कितें करचें तें कांयच समजना. कांय फावटी तर्का आडचे विचारूय आमचे वागणुकेचो वांटो जातात.

वें चणुको जातात तेन्ना जायतो बोवाळ चालू आसता. दर एक
पक्ष, आपल्या उमेदवाराक कितले मेरेन जिखपाची तांक
आसा, हें मनांत दवरून फावो त्या उमेदवाराक तिकेट दिवंक वेंचता. कांय स्वतंत्र पंगड तिकेटी खातीर उमेदवार वेंचूंक खटपट करतात. बऱ्या मनाचे, गोंयचें बरेपण चिंतून, ‘आमी केल्ली वेंचणूक चुकीची, आमचो पर्याय चुकलो, फुडाराक तीच चूक परतून नाका,’ अशे तरेचे तकटे लावन गोंयकारांक शिटूक रावूंक उलो दितात.

बाजारांत गेल्यार, हाताक मेळटा तें घेवन आमी घरा येनांत. वस्तू विक्त्यो घेताना आमी शिटुकसाण सांबाळटात. वायट वस्तू सवाय पासून दिल्यार आमकां नाका. वेगीं पिड्ड्यार जावपी वस्तू विकत्यो घेवंक आमचेर कोणेंय दबाव हाडलो जाल्यार पासून त्यो आमकां नाकात आनी आमी त्यो नाकारतात.

वयल्या दोनूय देखींनी आमी वेंचतात हें स्पश्ट जाता. पयले देखींत आमची वेंचणूक एक विचित्र वेंचणूक. हातुंत, चड काळाक तगता तसलें बरेपण आमी पळेनांत. दुसरे देखींत मात आमी लांब काळाचें बरेपण पळेवन वेंचतात. हांगा, आमचेंच न्हय, पूण आमच्या फाटल्यान आसलल्यांचेंय बरेंपण आमी पळेतात. आमी दबावाचे बळी जायनांत. हें सगळें पळेल्यार, आमी आमकां जाय तेंच आनी जाय तेन्नाच बरें तें वेंचतात. वेंचलल्याचो निकाल मात आमकां रोखडोच जाय. हेंच आमचें दुर्दैव!
आमचे जिणेंतूय दर एके घडियेंत आमी कितें ना कितें वेंचतात. ही वेंचणूक मात आमकां कळटां वा नकळटां जावंक शकता. पूण कितें वेंचचें आनी केन्ना वेंचचें, हातूंत मात घुस्पागोंदळ जाता. जण एकल्याक आमकां जबाबदारी आसा, आनी ते परमाणें आमी वागूंक जाय.
शॅरल, आवय- बापायची एकटीच धूव. ताका फॅशन डिझायनर जावंची खूप खुशी आसली. पूण आपल्या बरोबरचीं कॉलेजीक वतात म्हूण ताणेंय प्रवेस करून घेतलो. कॉलेजींत शिकपाचेर ताचें मन नासलें. आपली प्राथमिकताय म्हणल्यार ताणें मजाच म्हूण घेतलली. कॉलेजींत सारकें नासतालें तें जालेंच, पूण घरांत पासून तें आसनासलें. एक विद्यार्थीन कशी शॅरल, आपली जबाबदारी पाळूंक फाटीं पडलें. काॅलेजींत प्रवेस घेवपाची तिची वेंचणुकूय चुकीची जाल्ली.
एका शिक्षकान जर आपलो वेवसाय/ आपोवणें सारकें वेंचलां जाल्यार फावो तसलीं फळां ताच्या वावराक लाभतलीं. सगळींच लग्न जातात म्हण आमी लग्न जालीं, आवय- बापूय जालीं आनी आवय- बापायची जबाबदारी घेवंक कळना जाल्यार वा आपणाक जाय तसली वेंचणूक आपले जबाबदारेंत केली जाल्यार, ही वेंचणूक चुकीची थारची ना? खंयचोय भेस आपणायतल्यांनी हेच नदरेन चिंतपाची गरज आसा.
आमी सगळ्यांनी आमच्या भेसाच्या आपोवण्याक ‘हय’ म्हणूंक जाय. ‘हय’ म्हणटना आमकां जबाबदारी आसा म्हण मनांत दवरल्यार कितलें बरें जावंचें नासलें? जबाबदारी आसा म्हूण भेसूच बदलप, हातूंत कांय तथ्य ना. खंयच्या वेळार वा खंयचे परिस्थिती वेळार, कितें वेंचचें तें गरजेचें.
इतलें आसुनूय आमचे जिणेंतले वेंचणुकेक साबार आडखळी आसात. आमची अपरिपक्व वागणूक जायते फावटी आमकां सतायता. संवसार भुलयता तें आमकां नीज दिसता. खंयच्या वेळार कितें करचें तें कांयच समजना. कांय फावटी तर्का आडचे विचारूय आमचे वागणुकेचो वांटो जातात. वेंचच्या वेळार, आमची परिस्थिती आमकां आडखळ थारता. दुसऱ्यांनी आमकां दिल्लो आदार, आमची इश्टागत, आमच्या मनांत रिगललें दुसऱ्यांचें बरेपण आनी हेर आमची परिस्थिती घडयतात. असल्या वेळार तडजोड वृत्ती आमचे कडल्यान दिश्टी पडटा आनी फावो तें वेंचूंक आडखळ जाता.
जिणेंत फावो तें वेंचलें जाल्यार फावो तसली जीण, म्हणल्यारूच मनीसपणाक सोबता तसली जीण, जियेवंक बऱ्याक पडटा. वारें मारता तशें सूप धरून जिणेचे बारा बिरेस्तार आनी तेरा सुक्रार करुंक आमीच जबाबदार थारतलीं.

जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत,
लोलयें- काणकोण
7666519837